Konstrukcja i zbrojenie fundamentu

Jako materiał dla fundamentów pod młoty stosowany jest beton marki 170 lub 200. Zbrojenie takiego fundamentu składa się z kilku (2-4) rzędów siatek poziomych pod kawadłem, których zadaniem jest przeniesienie naprężeń rozszczepiających fundament przy uderzeniu bijaka o kowadło, oraz zbrojenia dolnego w postaci siatki, mającego przenieść rozciąganie przy zginaniu płyty fundamentowej na podłożu (program uprawnienia budowlane na komputer). Siatki górne wykonuje się z prętów 0 10-12 mm układanych co 10 cm w obu kierunkach.

Ciągnienia, występujące w podstawie fundamentu wskutek pełzania terenu, z reguły nie stanowią niebezpieczeństwa dla fundamentów pod maszyny. Fundamenty te mają wystarczające zbrojenie u spodu płyty dolnej, zastosowane z uwagi na ich pracę pod obciążeniem dynamicznym. W celu zabezpieczenia fundamentu przeciwko siłom ściskającym wskutek pełzania terenu niektórzy autorzy zalecają dodatkowe zbrojenie jego górnej powierzchni. Naszym zdaniem wystarczy w tym celu siatka z prętów 12-16 cm o oczkach 15 x 15 cm (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Pożądane jest ponadto zbrojenie powierzchni bocznych fundamentu takimi samymi siatkami.

Zjawiskiem wpływającym bardzo niekorzystnie na bezawaryjną pracę maszyny są pochylenia fundamentu wynikające z ruchów górniczych. Np. według pracy pochylenie osi podłużnej turbozespołu nie może przekraczać 1 : 50 000, w przeciwnym razie nastąpi nierównomierne zużycie łożysk. Dlatego wszelkie maszyny i urządzenia wrażliwe na pochylenia, których ciągła praca jest niezbębna (np. turbozespoły, turbodmuchawy itp.) należy posadawiać w taki sposób, aby można było rektyfikować ich położenie w sposób możliwie prosty i szybki (uprawnienia budowlane). W tym celu na przykład ustawia się fundament nie bezpośrednio na gruncie, lecz w skrzyni żelbetowej, dla fundamentów pod młoty. Pomiędzy płytą dolną fundamentu a dnem skrzyni zasypuje się suchy piasek, który następnie można usuwać spod części płyty, tak aby utrzymać ją w ściśle poziomym położeniu. Znacznie prostsze i wygodniejsze w tym przypadku jest ustawienie płyty dolnej fundamentu na specjalnych podporach zaopatrzonych w podnośniki, pozwalające płynnie regulować położenie maszyny (program egzamin ustny).

Szpary dylatacyjne

Tego rodzaju rozwiązania są zawsze drogie; zaleca się w tych przypadkach studia literatury specjalnej. Ustawienie bloku fundamentowego na podporach w trzech lub w czterech punktach wymagać też będzie uwzględnienia tego w obliczeniach dynamicznych i statycznych. Fundamenty ramowe, w szczególności zaś ich płyty dolne, są z reguły dostatecznie silnie zbrojone i nie ma potrzeby uwzględniania wpływu ciągnień lub ciśnień wskutek pełzania terenu (opinie o programie).

W literaturze spotkać można zalecenie wykonywania płyty dolnej tych fundamentów nieco sztywniejszej, niż to się przyjmuje w zwykłych warunkach. Na terenie gdzie występują szkody górnicze, należy szczególnie przestrzegać zalecenia, aby fundament pod maszynę był całkowicie i bezwzględnie odizolowany od otoczenia (stropy, fundamenty konstrukcji nośnych budynków itp.). Szpary dylatacyjne pomiędzy fundamentem pod maszyną a elementami konstrukcji powinny być dostatecznie szerokie, aby umożliwić rektyfikację położenia fundamentu w czasie ruchów górniczych (segregator aktów prawnych). Zabrania się kategorycznie opierania elementów stropu lub innych konstrukcji budynku na fundamentach pod maszyny.

Żelbetowe belki pod tory suwnic odznaczają się znaczną masą bezwładności, korzystną z uwagi na działające na tory obciążenia dynamiczne. Z innych ich zalet można wymienić ognioodporność, stosunkowo niewielkie zużycie stali oraz podłużne stężenie konstrukcji budynków, w których zainstalowano takie belki.

Ujemną natomiast cechę żelbetowych belek podsuwnicowych stanowi duży ciężar własny, wywierający wpływ na ich podpory i posadowienie, jak również trudności związane z ewentualną potrzebą zwiększenia nośności tych belek. Oddzielny problem stanowi należyte przymocowanie szyn do belek podsuwnicowych (promocja 3 w 1).