Konstrukcja nadwodna nabrzeża

Konstrukcję nadwodną nabrzeża rozwiązuje się zwykle jako betonowy monolityczny mur nadwodny, mający charakter muru oporowego lub bloku posadowionego na konstrukcji podwodnej. Budowy murów ceglanych, dawniej często stosowanych, dziś niemal całkowicie zaniechano. W latach powojennych do budowy części nadwodnej zaczęto stosować żelbetowe elementy prefabrykowane (program uprawnienia budowlane na komputer).

Mur lub blok może być wolno stojący, gdy linia ciśnienia nie wychodzi z rdzenia jego podstawy, albo zakotwiony w konstrukcji podwodnej, gdy jest inaczej.
Bardzo często, zwłaszcza gdy konstrukcja podwodna składa się ze skrzyń pływających, mur ten podpiera się od tyłu żebrami, które zakłada się nad ściankami poprzecznymi (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Żebra te uzbrojone są wkładkami wypuszczonymi z konstrukcji podwodnej. Od strony wody mur niekiedy okłada się kamieniem, zwłaszcza wtedy, gdy wykonany jest z cegły lub gdy chodzi o obiekty wznoszone w zabytkowych lub reprezentacyjnych miejscach. Niezależnie od tego zakłada się na odwodnych ścianach muru belki odbojowe.
Lico muru nadwodnego na ogół nieco się nadwiesza (do 15 cm) nad krawędź konstrukcji podwodnej. Uzyskuje się przez to możliwość wyrównania głównej krawędzi nabrzeża, jeżeli nawet krawędź części podwodnej jest nierówna (uprawnienia budowlane).

W nadbudowie należy przewidzieć wszelkie wnęki i kanały dla przewodów różnego rodzaju (wody, światła, siły itp.). W nabrzeżach stoczniowych kanały nieraz robi się jako przełazowe, dużych wymiarów.
Najczęściej znajdują tu zastosowanie bloki pełne prostopadłościenne, o ciężarze nie większym od 100 tys. kG. Odmianę stanowią nabrzeża na blokach kształtowych Raviera spotykane w portach budowanych przez Francuzów (program egzamin ustny).

Obciążenie

Sprawa zabezpieczenia konstrukcji na blokach przed nadmiernym osiadaniem i przed nadmierną przechyłką ma pierwszorzędne znaczenie. Często, w celu zmniejszenia osiadania w okresie eksploatacji nabrzeża, stosuje się wstępne obciążenie podsypki. Obciążenie to przeprowadza się w sposób następujący: po ułożeniu bloków konstrukcji podwodnej na pełną jej wysokość układa się na nich dwie dodatkowe warstwy bloków, czym uzyskuje się u podstawy nabrzeża do 80% projektowanych naprężeń. Jeżeli to wstępne obciążenie nie spowoduje osiadania większego niż przewidziane projektem, to po zakończeniu osiadania zdejmuje się dodatkowe bloki i przechodzi do wykonania nadbudowy. W przeciwnym zaś razie rozbiera się całość konstrukcji aż do spodu, uzupełnia się odpowiednio podsypką kamienną, wyrównuje ją i powtórnie układa konstrukcję.

Podobnie jak w falochronach, bloki mogą być tu układane dwojako w warstwach poziomych i w warstwach ukośnych (opinie o programie). Ten drugi jednak sposób, uzasadniony dla falochronów, w nabrzeżach jest raczej rzadko spotykany.
W przekroju poprzecznym nabrzeże z bloków prostopadłościennych może być rozmaicie rozwiązane. Schematycznie trzy częściej spotykane przekroje:

a) klasyczny z małych stosunkowo bloków o ścianie tylnej wykształconej w stopnie,

b) z bloków przechodzących na wylot nabrzeża o tylnej ścianie pionowej lub także schodkowej,

c) tzw. odwrócony, w którym jedna, najczęściej najwyżej leżąca warstwa bloków części podwodnej jest nadwieszona ku lądowi (segregator aktów prawnych).

Typ a jest dziś powoli wypierany przez typy pozostałe. Daje on nadmierne obciążenie podsypki u przedniej swej krawędzi i przejawia tendencję do obrócenia się ku przodowi. Typ b jest bardziej sztywny od poprzedniego, ale pracuje podobnie jak on. Poszerzenie podstawy przez zastosowanie w niej nieco dłuższych bloków polepsza warunki pracy. Typ c daje korzystniejsze położenie linii ciśnienia, przebiegającej bliżej środka podstawy.
Wybór rozwiązań nabrzeży na blokach wykonanych w ostatnich latach. Niektóre z nich odpowiadają jednemu z omówionych trzech typów, inne różnią się od nich, stanowiąc niekiedy połączenie niektórych z nich (promocja 3 w 1).