Konstrukcja stalowa

Jeżeli dodać, że we wszystkich wypadkach, gdzie występują naprężenia rozciągające lub ścinające beton jest szczególnie skłonny do spękań, widzimy, że konstrukcja stalowa z zasady nieporównanie łatwiej niż żelbetowa dopasowuje się do nierównomiernych osiadań (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gdy zechcemy podzielić najczęściej spotykane materiały konstrukcyjne ze względu na łatwość dostosowania się tych materiałów do osiadań, to wówczas do kategorii lepiej dostosowujących się włączymy konstrukcje stalowe, drewniane i mury z cegły na zaprawie wapiennej, do źle dostosowujących się będziemy musieli zaliczyć konstrukcje żelbetowe, betonowe i mury z cegły na zaprawie cementowej lub cementowo-wapiennej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Gdy równocześnie porównamy ustroje konstrukcyjne, wówczas ustroje statycznie wyznaczalne oparte na dwóch podporach zaliczymy do kategorii lepiej dostosowujących się do odkształceń, a ustroje wielooporowe statycznie niewyznaczalne będziemy musieli uznać jako bardzo wrażliwe na odkształcenia.

Jeżeli teraz kolejno zwrócimy uwagę na charakter konstrukcji, to musimy rozróżnić dwa zasadnicze ich rodzaje:

• o powiązaniu sztywnym, łączącym budowlę w jedną całość, przypominającą bryłę; sztywność budowli doprowadza do wyrównania niejednolitości gruntu w poszczególnych miejscach pod fundamentami i wobec tego przy nierównomiernym osiadaniu może nastąpić tylko jednostronne pochylenie się całości budynku często bez powstania spękań (uprawnienia budowlane),
• gdy powiązanie całości jest o tyle niesztywne, że w razie nierównomiernego poddawania się gruntu zachodzą nieregularne osiadania w poszczególnych miejscach, co zwykle powoduje mniejsze lub większe spękania (program egzamin ustny).

Badania gruntów

Można spotkać się z dążeniami, żeby z góry określać dla poszczególnych rodzajów konstrukcji wielkości dopuszczalnych nierównomiernych osiadań w zależności od odległości l pomiędzy poszczególnymi punktami podparcia oraz obliczać, jakich osiadań w każdym miejscu można się spodziewać z uwagi na zalegające tam grunty i występujące w nich naprężenia. Pomysł ten jednak traci swą pozorną realność i całą wartość, gdy zwróci się uwagę na obecny stan naszej wiedzy i na sposoby badań gruntów, jak również na charakter występujących w rzeczywistości osiadań (opinie o programie).

Można spotkać w literaturze technicznej podane wielkości dopuszczalnych różnic osiadań dla rozmaitych konstrukcji w zależności od ich wytrzymałości. Zalecenia te nie mogą się utrzymać, gdy rozważymy krytycznie, że nie uwzględniają one tak podstawowej cechy w konstrukcjach, jaką stanowi ich sztywność: inaczej będzie reagować na osiadania np. rama o wysokich słupach, a inaczej rama o niskich słupach przy tej samej rozpiętości; inna będzie sztywność belek ,o różnej wysokości, a co najważniejsze w wielu wypadkach sztywność poszczególnych części budowli w ogóle nie może być poddana dokładnym obliczeniom. W tych rzadkich i prostszych wypadkach, gdy zachodziłaby potrzeba zbadania spodziewanych różnic osiadań i pragnęłoby się otrzymać wielkości, jakie można dopuścić rzeczywiście, należałoby tę sprawę wyświetlić każdorazowo za pomocą odpowiednich obliczeń statycznych (segregator aktów prawnych).

Po wyłożonych tu uwagach wyjaśniających charakter zagadnienia staje się zrozumiała szczególnie mocna wypowiedź przeciwko ustalaniu dopuszczalnych różnic osiadań, a tym bardziej przeciwko jakimkolwiek propozycjom zaleceń liczbowych lub normalizacji w tych sprawach, jaką znajdujemy w pracy B. Wasiljewa), który dużo zajmował się zagadnieniem osiadań budowli na słabszych gruntach. Wskazuje on, że dotychczas nie możemy określić w ogóle, jakiej wielkości osiadania można dopuścić dla jakiegoś wybranego budynku. Zaznaczając że przy znaczniejszych osiadaniach pierwszorzędną rolę odgrywa ich równomierność, podkreśla on powstające w związku z tym trudności. Jeżeli według jednej z norm wydanych w Rosji można dopuścić różnicę osiadań wielkości rozpiętości przęsła, a w konstrukcjach statycznie nieżyzna stosowania dla ścian na fundamencie ciągłym (promocja 3 w 1). Na końcu swych uwag prof. Wasiljew dodaje, że zagadnienie to jeszcze nie jest należycie przestudiowane i przedwcześnie byłoby wprowadzać na ten temat jakiekolwiek normy.