Konstrukcja stodół

Tam gdzie zbiory zbóż były duże. budowano stodoły rozległe, np. w Łowickiem, tam zaś, gdzie produkcja obejmowała różne rodzaje zbóż i pasz, stodoły były podzielone na sąsieki i komórki, np. na Podlasiu. Niejednokrotnie nisko opuszczone połacie dachów kryły przybudowane do stodół wozownie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Konstrukcja stodół bywała zrębowa (bez uszczelnienia szpar między belkami) lub szkieletowa. Niekiedy pola szkieletu w stodołach wypełniano ścianą kosznicową. Szczególnie piękne formy miały stodoły z wielobocznie uformowanymi ścianami szczytowymi. Budynki mieszkalne należące do szlachty i ziemiaństwa wyróżniały się mniej lub bardziej spośród zabudowy wsi. Dworki szlachty zaściankowej, która korzystała z pewnych przywilejów stanowych, ale zajmowała się, podobnie jak chłopi, prowadzeniem gospodarstw, różniły się od chałup chłopskich niewiele, tylko trochę większą bryłą budynku, bogatszą formą dachu, staranniejszym wykonaniem i podcieniem wnękowym lub ganeczkiem na osi ściany frontowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Najstarsze dwory były dwu- lub czteroizbowe z sienią pośrodku. Miały głębokie trakty i rzuty zbliżone do kwadratu. Bogatsze rozwiązania pojawiały się stosunkowo rzadko. Duże dwory były obiektami warownymi. Otaczały je nawodnione fosy. W XVI i XVII w. cechy warowności zaniknęły. Reminiscencją dawnych baszt obronnych stały się alkierze, czyli mieszkalne pomieszczenia narożne wyraźnie wydzielone z bryły budynku i nakryte osobnymi dachami czteropołaciowymi. Alkierze wzbogacały formę budynków. Były typowymi elementami dworów XVI-wiecznych. ale występowały też przy obiektach późniejszych aż po wiek XIX. W XVIII w. rzuty dworów wydłużyły się. Nad wejściowe facjatki ujmowano charakterystycznymi dla baroku spływami wolutowymi (uprawnienia budowlane).

W okresie klasycyzmu ustalił się typ polskiego dworku z portykiem kolumnowym, który prawdopodobnie wzorowany na portykach pałacowych, stał się z czasem nieodzownym elementem, akcentującym główne wejście do dworu. Niezależnie od wielkości obiektów i różnic uwarunkowanych zamożnością właścicieli można zauważyć w budownictwie polskich dworków pewne cechy charakterystyczne. Budynki miały układy symetryczne, osiowe (program egzamin ustny).

Ściany dworów

Wejście prowadziło z ganku do sieni, która była centralnym elementem układu funkcjonalnego. W miarę rozwoju rzutu poziomego tylna część sieni została odcięta i z czasem przekształciła się w pomieszczenie reprezentacyjne, rodzaj bawialni z wejściem do ogrodu lub parku. Z sieni były też wejścia do pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych.

Pokoje mieszkalne orientowano na południe z lekkim odchyleniem w kierunku wschodnim (na godzinę jedenastą) (opinie o programie).
W rozwiązaniach najstarszych można zaobserwować dążenie do zwartości bryły dworu i skupienia pomieszczeń wokół urządzeń ogrzewczych; paleniska bowiem przyłączano do wspólnego komina usytuowanego centralnie w sieni. W miarę dostawiania pomieszczeń do szczytowych ścian budynku pojawił się drugi komin lub jeszcze następne.

Ściany dworów miały najczęściej konstrukcję wieńcową wykonaną z dobrego materiału drzewnego, np. z modrzewia. Faktura zewnętrzna ścian była starannie wykończona. Czasem ściany wieńcowe były pokrywane deskowaniem lub obrzucane zaprawą wapienną i bielone. Kontrastowały wtedy wyraźnie z gontowym, ciemnym pokryciem dachów. Bryły dachów nad dworami były bogate. Często występowały polskie dachy uskokowe lub dachy naczółkowe (segregator aktów prawnych).

W połaciach dachów dworskich rzadko pojawiały się lukarny większych rozmiarów, wyjątkowo bowiem umieszczano pokoje mieszkalne w przestrzeni poddasza. Podobnie jak w chałupach chłopskich, tak i w dworach do celów mieszkalnych wykorzystywano jedynie przyziemie. Dwór wraz z otoczeniem stanowił jednolite założenie przestrzenne, obejmujące parki, dziedzińce i aleje wjazdowe ze szpalerami wyniosłych drzew, a także sady i warzywniki (promocja 3 w 1).