Konstrukcja stropów

O wielkości różnic osiadań, jakie można dopuścić w obrębie długości  konstrukcji, decyduje ogólnie sposób usztywnienia układu, konstrukcja ścian usztywniających i stropów, a w układach wiotkich również wrażliwość ścian osłonowych na odkształcenia postaciowe. W przypadkach gdy możliwe jest powstanie znacznych sił rozciągających w stropach, dodatkowo istotnego znaczenia nabiera stopień ich osłabienia klatkami schodowymi i szybami windowymi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gdy konstrukcja stropów i ścian pozwala spełnić warunki ilościowe, a układ usztywniony jest w pełni ścianami wewnętrznymi, długość konstrukcji, jaką można zrealizować w określonych warunkach gruntowych, można ustalić na podstawie wartości dopuszczalnych wskaźnika {A s)_max. W pozostałych przypadkach określenie długości konstrukcji wymaga oceny występujących w niej sił i ewentualnie deformacji oraz sprawdzenia możliwości ich przyjęcia przez układ. Generalnie zachodzi tu konieczność stosowania mniejszych długości niż w przypadku układu usztywnionego ścianami wewnętrznymi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy średnich osiadaniach podłoża mniejszych od 8,0 cm podział konstrukcji dylatacjami na segmenty, w obrębie których wartość wskaźnika (A s)_max nie przekracza 1,0 cm, pozwala projektować konstrukcje jak w przypadku podłoży dobrych. Przy średnich osiadaniach większych od 8,0 cm wystarczy jedynie spełnić wymagania dotyczące usztywnienia układu w kierunku podłużnym i poprzecznym (uprawnienia budowlane).

W każdym przypadku, gdy zakłada się podział konstrukcji dylatacjami, należy sprawdzić czy obroty segmentów nie przekroczą wartości dopuszczalnych. Znajomość kątów obrotu niezbędna jest również do ustalenia minimalnych szerokości dylatacji. Nadmierny obrót któregoś z segmentów wyklucza możliwość dopasowania sił w konstrukcji do możliwości ich przejęcia przez układ, a tym samym możność realizacji posadowienia bezpośredniego (program egzamin ustny).

Konstrukcja złączy podłużnych

W warunkach istotnych różnic osiadań podłoża tarcza stropowa, poza rolą elementu przejmującego obciążenia pionowe, spełnia dodatkowo funkcję elementu ograniczającego odkształcenia giętne podłużnych ścian usztywniających oraz odkształcenia postaciowe w płaszczyźnie poziomej budynku. Stropy monolityczne zawsze spełniają tę rolę w sposób należyty. Wynika to z ich naturalnego zespolenia z podłużnymi ścianami usztywniającymi, jak i z charakterystycznej dużej sztywności na odkształcenia w płaszczyźnie (opinie o programie).

W przypadku budynków prefabrykowanych zasadniczego znaczenia nabiera bezpośrednie zespolenie w złączach podłużnych elementów stropowych z podłużnymi ścianami usztywniającymi, zwłaszcza wewnętrznymi, oraz elementów stropowych między sobą. Stosowanie rozwiązań realizowanych czasami w przypadku podłoży dobrych polegających na zespoleniu tarczy stropowej z podłużnymi ścianami usztywniającymi za pomocą wieńców na ścianach poprzecznych nic jest celowe w omawianych warunkach. Wydaje się, że zespolenia takie charakteryzują się zbyt dużą odkształcalnością, a ponadto warunki współpracy stropu ze ścianami nie są tu oczywiste (segregator aktów prawnych).

Konstrukcja złączy podłużnych powinna, zgodnie z wymaganiami, zapewniać im sztywność na siły ścinające T,_lstr nie mniejszą niż 30-10¹ kPa. Sztywność taka pozwala uznać odkształcenia występujące na złączach za nieistotne, a tym samym traktować strop prefabrykowany jak monolityczny. Należy przy tym dodać, że powyższy warunek może nabierać znaczenia tylko w przypadkach szczególnych. Stosowane obecnie w praktyce rozwiązania w postaci złączy betonowych, charakteryzują się zawsze wystarczającą sztywnością (promocja 3 w 1).

Decydujący wpływ na zdolność stropu do przejęcia sił podłużnych (chodzi tu przede wszystkim o siły rozciągające) ma stopień osłabienia przekroju stropu klatkami schodowymi i szybami windowymi, przy czym przez pojęcie to rozumie się stosunek szerokości otworów występujących w stropie b_x do szerokości B. Ze względów praktycznych stopień tego osłabienia nie powinien być większy niż 0,4 dla stropów prefabrykowanych i 0,5 dla stropów monolitycznych.