Konstrukcja świstawki

Do pomiaru głębokości otworu opuszcza się żerdzie same lub ze świdrem i stawia cały przewód na dnie otworu, wykonując pomiar ich długości podczas opuszczania lub podczas wyciągania z otworu. Do pomiaru głębokości zarurowania opuszcza się na żerdziach tzw. grab- ki, wykonane z drutu stalowego (program uprawnienia budowlane na komputer). Po przejściu rur grabki lekko rozprężą się i przy podciąganiu zaczepią o but rury. Na żerdziach oznacza się wówczas punkt równy z wierzchem rur, a żerdzie podrywa do góry, co spowoduje pęknięcie lub odgięcie się wą- sów grabek; wyciągając mierzy się długość przewodu równą długości kolumny rur.

W ramach obserwacji wody gruntowej wykonuje się następujące pomiary:

1. pomiar głębokości zwierciadła wody,
2. pomiar temperatury wody (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pomiar w otworze wiertniczym głębokości zwierciadła wody wykonuje się za pomocą specjalnego przyrządu tzw. świstawki. Konstrukcja świstawki jest oparta na konstrukcji każdemu znanej fujarki. Podczas zanurzania świstawki woda z jej wnętrza wypycha powietrze, które wydostając się z rurki musi przejść przez gwizdek, wydający w tym momencie dźwięczny sygnał dobrze słyszalny w otworze (uprawnienia budowlane).

W celu zmierzenia głębokości zwierciadła wody należy świstawkę opuścić na taśmie stalowej lub na sznurku do otworu, zwalniając opuszczanie przy zbliżaniu się świstawki do zwierciadła wody. Po usłyszeniu sygnału opuścić świstawkę jeszcze kilka centymetrów, zaznaczyć na sznurku poziom wierzchu rur i wyciągając sznurek z otworu zmierzyć jednocześnie jego długość od znaczka do punktu zanurzenia świstawki w wodę. Punkt ten poznajemy po tym, że wszystkie talerzyki świstawki, które znalazły się poniżej punktu zanurzenia, wypełnione są wodą. Od otrzymanej długości należy jeszcze odjąć długość rur ponad terenem (punktem zerowym), a wynik będzie określał głębokość zwierciadła wody w otworze (program egzamin ustny).

Taśma używana do pomiarów głębokości zwierciadła wody powinna być obcięta w taki sposób, aby po doczepieniu do niej świstawki punkt zerowy taśmy wypadł na linii zerowej świstawki. Wówczas głębokość opuszczenia świstawki poniżej wierzchu rur odczytuje się bezpośrednio z pominięciem pomiaru długości taśmy, nieodzownego przy używaniu sznurka. W celu otrzymania głębokości zwierciadła wody poniżej powierzchni terenu trzeba jeszcze zmniejszyć odczyt na taśmie o ilość centymetrów równą ilości talerzyków wypełnionych wodą i jak przy sznurku odjąć długość rur ponad terenem (opinie o programie).

Koniec taśmy

W celu zmierzenia temperatury wody opuszcza się do otworu termometr w specjalnej oprawie. Po całkowitym zanurzeniu tennometru należy potrzymać go około 1 minuty pod wodą w celu napełnienia zbiorniczka i ustalenia temperatury. Woda w zbiorniczku zabezpiecza utrzymanie prawdziwej temperatury w czasie wyciągania termometru z wody. Po wyciągnięciu termometru z otworu szybko odczytujemy temperaturę. Przy bardzo czułych termometrach o dokładności 0,1°, w czasie odczytywania temperatury, trzeba chronić termometr przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych (segregator aktów prawnych).

Koniec taśmy lub sznurka, na którym opuszcza się świstawkę i termometr, powinien być zaopatrzony w zatrzaśnik (sprężynowy zatrzask), gdyż ułatwi to bardzo doczepianie przyrządów. Jeśli chcemy zmierzyć zarówno głębokość zwierciadła jak i temperaturę wody, nie potrzeba opuszczać przyrządów kolejno, lecz można uczepić obydwa do jednego sznurka, tak jednak, żeby zbiorniczek termometru znajdował się poniżej spodu świstawki.

Żeby wiertacz mógł łatwo określać zmiany rodzajów gruntów, pomiędzy którymi są często nieznaczne i trudne do uchwycenia różnice oraz prawidłowo pobrać próbki gruntów do badań laboratoryjnych musi prowadzić dobrą bieżącą kontrolę zmienności gruntów. W tym celu obok skrzynki na próbki powinna znajdować się deska o długości około 2 m (promocja 3 w 1). Na tę deskę wykłada się próbki gruntu z każdego świdra po oczyszczeniu ze szlamu i umieszcza je obok siebie. Umożliwia to wiertaczowi stałe kontrolowanie zmian w wyglądzie zewnętrznym gruntu przez porównywanie między sobą próbek na desce i z ostatnią próbką w skrzynce.