Konstrukcje fundamentów

Jak już wiadomo z poprzednich rozważań, w skład zespołu urządzeń walcarki wchodzą: właściwa walcarka wraz z urządzeniami do manipulowania wlewkiem, klatka walców zębatych oraz napęd główny walcarki wraz z towarzyszącymi zespołami prądnicowymi do wytwarzania prądu stałego (zespół Ilgnera lub Leonarda) (program uprawnienia budowlane na komputer).
Silnik napędowy wraz z przekładnią oraz zespoły prądnicowe umieszczone są z reguły w oddzielnym pomieszczeniu zwanym maszynownią.

Jest to klimatyzowana hala z suwnicą, o wysokim standardzie wykończenia wnętrza (płytki terakotowe, PCW, glazura) z całkowitym podpiwniczeniem, o skomplikowanej konstrukcji belkowo-żebrowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W pomieszczeniu podziemnym umieszczone są fundamenty silnika głównego i przetwornic oraz tunele powietrzne, ciągi kablowe i aparatura elektryczna.
Fundamenty zespołów prądnicowych stanowią samodzielne ustroje budowlane o konstrukcji skrzyniowej lub płytowo-tarczowej, natomiast fundament silnika głównego z przekładnią ma konstrukcję blokowo-skrzyniową i jest oddylatowany od fundamentu walcarki (uprawnienia budowlane).

Poza maszynownią we właściwej hali walcowni ustawiona jest walcarka z klatką walców zębatych. Ponieważ walcarka oprócz samej klatki roboczej składa się z szeregu zespołów mechanicznych ściśle ze sobą współpracujących, jak manipulatory, kantowniki, stoły, podnośne, elektrorolki samotoków itp., dlatego dla zapewnienia tej współpracy i wyeliminowania jakichkolwiek względnych przemieszczeń fundament należy wykonywać jako jeden wspólny, monolityczny, sztywny ustrój blokowo-płytowy. Wymiary zewnętrzne bloku oraz dylatacje od dalszych konstrukcji fundamentowych pod urządzenia walcownicze muszą być ustalone przy współudziale technologa-walcownika (program egzamin ustny). Dylatacje mogą być zakładane tylko tam, gdzie na to zezwalają urządzenia mechaniczne.

Przy ustalaniu ogólnych wymiarów bloku fundamentu zespołu walcarki należy kierować się generalną zasadą minimalnych wymiarów zależnych od: gabarytów urządzeń, głębokości zakotwień, układu tuneli oraz wielkości przestrzeni niezbędnych dla kontroli i konserwacji urządzeń czyli zasadą najmniejszego możliwego w danym przypadku ciężaru objętościowego, najmniejszej wysokości i najmniejszego możliwego pola (opinie o programie).

Płyty kotwiczne

Poważnym zagadnieniem konstrukcyjnym przy fundamencie walcarki jest sposób zakotwienia śrub kotwicznych. Średnica śrub kotwicznych walcarek waha się w granicach 100-4-200 mm, a ich ciężar dochodzi do 2 T. Stosowane są dwa sposoby: a) w bloku fundamentowym wbetonowuje się płyty kotwiczne a nad nimi wykonuje kanały o boku 200-400 mm dla późniejszego wprowadzenia śrub, b) śruby ustawia się podczas zbrojenia fundamentu i zabetonowuje pozostawiając ok. 500 mm od góry wnękę dla ewentualnej małej korekty położenia śrub w stosunku do klatki roboczej.

Pierwszy sposób wymaga wykonania w ścianach pod walcarką pionowych kanałów o znacznych przekrojach poprzecznych, co osłabia główny blok fundamentu. Drugi sposób wymaga dodatkowej, bardzo sztywnej stalowej konstrukcji wsporczej i odpowiednich wzorników z blachy dla bardzo dokładnego utrzymania rozstawu osiowego zespołu śrub. Sposób pierwszy stosowany jest częściej, ponieważ daje możliwość korekty rozstawu osiowego śrub oraz ewentualnej wymiany w wypadku urwania się śrub. Zasadniczym materiałem konstrukcyjnym dla fundamentu walcarki jest beton marki 170 (segregator aktów prawnych).

Zbrojenie fundamentu walcarki wykonuje się w zasadzie na podstawie przesłanek konstrukcyjnych. Duże wymiany poprzeczne fundamentu powodują, że naprężenia w nim są nieznaczne, jedynie w głównych ścianach nośnych pod stojakami klatki walcowniczej panują naprężenia większe, gdzie znaczna ilość zbrojenia wynika z obliczeń statycznych.

Zbrojenie konstrukcyjne ma na celu przeciwdziałanie powstawaniu rys skurczowych na powierzchni większych masywów betonowych w okresie wiązania oraz lepsze rozwiązanie układanych kolejno warstw betonu. Stąd więc dla fundamentu walcarki konieczne jest uzbrojenie całego bloku (promocja 3 w 1). Uzbrojenie to wykonuje się w formie siatek powierzchniowych z prętów 0 12-20 mm w odstępach 20-25 cm na powierzchni, a 40-100 cm wewnątrz bloku oraz w postaci prostokątnej siatki przestrzennej.