Konstrukcje kablobetonowe

Zależnie od wymiarów elementów i rozmiarów produkcji stosuje się formy pojedyncze lub bateryjne dla kilku elementów. W produkcji potokowej formę umieszcza się na podkładzie przejezdnym (najczęściej szynowym), następnie jest ona przesuwana wzdłuż linii kolejnych wyspecjalizowanych stanowisk, łącznie na przykład z tunelem przyspieszonego dojrzewania betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Konstrukcjami kablobetonowymi przyjęto nazywać wszystkie te, które sprężane są cięgnami stalowymi naciąganymi po stwardnieniu betonu. Podobnie jak w strunobetonie, polska nazwa tej technologii, związana z rodzajem cięgien - kablami - jest nieścisła. Do sprężania konstrukcji kablobetonowych służą bowiem nie tylko kable, czyli równoległe wiązki drutów, lecz także sploty (2-7 drutów), wiązki splotów, liny i pojedyncze grube pręty. Kablobeton cechują duże siły naciągu, możliwe do zrealizowania cięgnami o zwartej budowie i małej stosunkowo powierzchni przekroju poprzecznego (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Nie ma tu bowiem ograniczeń co do sposobu przekazania sił na beton przez przyczepność, jak w strunobetonie. Zakotwienie cięgien odbywa się zwykle przez docisk do betonu specjalnych zakotwień dostosowanych do konstrukcji kabli.

Konstrukcje i elementy kablobetonowe są znacznie bardziej różnorodne pod względem kształtu, wymiarów i zastosowań niż strunobetonowe (uprawnienia budowlane). Spotyka się bowiem zarówno seryjne prefabrykaty produkowane fabrycznie, jak i elementy składane z segmentów prefabrykowanych, sprężane w różnych fazach montażu, wreszcie monolityczne konstrukcje, czasem o wielkich wymiarach. Charakterystyczną cechą kablobetonu jest także - coraz częściej wykorzystywana - możliwość montażowego sprężenia konstrukcji, likwidowanego lub korygowanego przed stadium użytkowania (program egzamin ustny).

Realizacja naciągu w kablobetonie

Realizacja naciągu w kablobetonie odbywa się różnymi metodami; można więc dokonać następujących klasyfikacji:

• ze względu na liczbę elementów w cięgnach:
• cięgna jednożyłowe (pręty),
• cięgna wielożyłowe (kable, sploty, liny);
• ze względu na jednoczesność naciągu:
• liczne cięgna naciągane kolejno, w ustalonym porządku,
• skoncentrowane cięgna napinane w jednej operacji naciągu;
• ze względu na układ cięgien na długości elementu:
• odcinkowe,
• ciągłe (opinie o programie);
• ze względu na usytuowanie cięgien:
• cięgna w osłonach układane przed betonowaniem,
• cięgna wciągane w kanały pozostawione w betonie elementu,
• cięgna zewnętrzne z ciągłym lub punktowym kontaktem z konstrukcją;
• ze względu na symetrię trasy cięgien:
• cięgna symetryczne, dostosowane do jedno- lub dwustronnego naciągu,

• cięgna niesymetryczne o jednakowych zakotwieniach na obydwu końcach,
• cięgna niesymetryczne z różnymi zakotwieniami na końcach, tzw. czynnymi i biernymi.

Na system sprężania w kablobetonie składa się typ cięgna, typy zakotwień oraz dopasowane do nich urządzenia i sposoby naciągu i kotwienia (segregator aktów prawnych). W historii konstrukcji kablobetonowych, liczącej ponad 40 lat, opracowano i stosowano blisko sto typów lub wariantów kabli i ich zakotwień, z których kilkudziesięciu na różną skalę używa się współcześnie. Dalej omówiono jedynie charakterystyczne, najbardziej rozpowszechnione w świecie systemy oraz te, które stosuje się w kraju.

Największa różnorodność występuje w kablach wielożyłowych, w których druty lub sploty tworzą cięgno koncentryczne (o obrysie kołowym) albo warstwowe (o obrysie prostokątnym). W charakterystyce rozróżniono umownie cięgna pod względem użytkowej siły naciągu, wydzielając cięgna:

• małej mocy - do 0,5 MN,
• średniej mocy - do 2 MN,
• dużej mocy - ponad 2 MN(promocja 3 w 1).

Ten umowny podział wiąże się z zastosowaniami cięgien, zależnie od rozmiarów elementów lub roli sprężenia w elemencie. Przykładowo, w nowoczesnych mostach spotyka się duże kable jako główne cięgna podłużne, średnie - jako podłużne cięgna montażowe i cięgna pionowych ścian w przekroju skrzynkowym oraz kable małej mocy - jako jednostki pomocnicze sprężające poprzecznie górną płytę pod nawierzchnią.