Korozja i zniszczenie

Większość materiałów budowlanych i konstrukcji wskutek zawilgocenia szybciej ulega korozji i zniszczeniu (gnicie drewna, murszenie cegły, rdzewienie stali itp.) (program uprawnienia budowlane na komputer). Cegła, beton i kamienie porowate posiadają właściwości ciał włoskowatych. Dzięki tym właściwościom materiały po nasiąknięciu wodą w gruncie mogą podciągać wilgoć wzwyż do kondygnacji nadziemnych. Wilgoć w ścianach murowanych z cegły może być podciągana do wysokości 2,0-2,5 m ponad poziom terenu, jeżeli istnieje możliwość odparowywania wilgoci. W warunkach niekorzystnych, gdy np. ściany są obłożone materiałami o mniejszej przepuszczalności wody i pary, wilgoć gruntowa może sięgać znacznie wyżej. Część wilgoci ze ścian wyparowuje do pomieszczeń zwiększając wilgotność powietrza (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W pomieszczeniach, np. mieszkalnych, wilgotność względna powietrza nie powinna przekraczać 60%. Normalne zawilgocenie ścian murowanych z cegły wynosi w ścianach zewnętrznych 0,5-1,5%. Jeśli wilgotność ścian pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi przekracza 4,5%, to nie nadają się one do użytkowania.
Aby uchronić budowle przed wyżej przytoczonymi zjawiskami, zagrażającymi ich trwałości i decydującymi o ich nieprzydatności do użytkowania, należy zabezpieczyć je przed przenikaniem wilgoci. W tym celu stosuje się różnego rodzaju izolacje przeciwwilgociowe i wodoszczelne (uprawnienia budowlane).

Wilgoć w gruncie, przed którą zabezpieczamy budowle, może występować w różnych postaciach, a mianowicie jako:
- woda włoskowata,
- woda przesiąkająca,
- woda zaskórna,
- woda gruntowa.

Woda włoskowata

Woda włoskowata (kapilarna) podciągana jest ku górze, gdzie utrzymuje się między cząsteczkami gruntu dzięki napięciu powierzchniowemu (program egzamin ustny). Woda ta może wypełniać częściowo lub całkowicie pory w gruncie. Bezpośrednio w pobliżu poziomu wolnej wody w gruncie zapełnienie porów wodą jest całkowite, lecz w miarę podnoszenia się ku górze stopień nasycenia wodą zmniejsza się. Można tu rozróżnić trzy strefy zawilgocenia:
- zawilgocenie całkowite w pobliżu wody gruntowej,
- zawilgocenie niezupełne, gdy część porów w gruncie wypełniona jest powietrzem, lecz woda włoskowata tworzy nieprzerwaną sieć kanałów wypełnionych wodą, oraz
- zawilgocenie niezupełne, dochodzące najczęściej do powierzchni terenu, gdy woda rozmieszczona jest w oderwanych drobnych układach nie powiązanych między sobą w jedną całość (opinie o programie).
Zjawisko podciągania wody ku górze zależy od rodzaju gruntu, a przede wszystkim od wielkości ziaren gruntu. Wysokość włoskowatego podciągania wody w zależności od rodzaju gruntu.

Wilgoć gruntowa, występująca w wyżej opisanej postaci, nie wywiera parcia hydrostatycznego na fundamenty, ściany i posadzki budynków lub na inne części podziemne budowli.
Woda przesiąkająca na dół w kierunku wody gruntowej poprzez warstwy zawierające powietrze podlega jedynie działaniu ciężaru własnego i nie wywiera parcia hydrostatycznego. Część tej wody utrzymuje się w gruncie przywierając do jego cząstek dzięki siłom lepkości (segregator aktów prawnych). Przy robotach izolacyjnych należy jednak zwrócić szczególną uwagę na łatwość przekształcania się wody przesiąkającej w wodę zaskórną, jeśli na skutek prowadzonych robót budowlanych ruch jej zostanie zahamowany. Przy izolowaniu budowli okoliczność ta powinna być wzięta pod uwagę.

Woda zaskórna jest to woda pochodząca z opadów atmosferycznych, zbierająca się w gruncie najczęściej nad pokładami o mniejszej przepuszczalności (glina, ił). Nie ma ona jednak bezpośredniego połączenia z wodą gruntową, znajdującą się w warstwach wodonośnych, położonych na większych głębokościach. Poziom, na jakim woda zaskórna utrzymuje się najczęściej, ulega znacznym wahaniom w zależności od intensywności opadów atmosferycznych (promocja 3 w 1). Podczas długotrwałej suszy woda zaskórna może w ogóle zniknąć, co stwarza pozory gruntu suchego.