Korpus zapory ziemnej

Szczególnie kłopotliwym elementem przelewu w korpusie zapory ziemnej są jego przyczółki, które powinny przenosić parcie boczne nasypu zapory oraz chronić zaporę przed rozmyciem jej przez płynącą wodę (program uprawnienia budowlane na komputer). Oprócz tego konstrukcja przyczółka powinna eliminować przecieki wody między korpusem zapory a ścianą przyczółków.

Jeżeli zapora ma żelbetowe lub betonowe uszczelnienie korpusu, to pomiędzy uszczelnieniem a przyczółkiem powinna być wykonana dylatacja uszczelniona blachą miedzianą, gumą lub bitumem (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W przypadku uszczelnienia w postaci rdzenia lub ekranu iłowego, uszczelnienie to powinno dochodzić do przyczółka pomiędzy dwoma jego pionowymi żebrami Szczegóły konstrukcyjne korpusu przelewu, płyty i przyczółka są identyczne z analogicznymi szczegółami zwykłych jazów. Połączenie przelewu z zaporą o ekranie iłowym, umieszczonym mniej więcej w środku jej profilu (uprawnienia budowlane).
Przelewy lewarowe umiejscowione w korpusie zapory. Korona przelewu lewarowego znajduje się na poziomie normalnego piętrzenia, podczas gdy wlot do przelewu znajduje się o 0,05^-0,50 m poniżej tego poziomu. Jeżeli poziom wody podniesie się ponad koronę, wówczas zaczyna płynąć nim woda, która wysysa powietrze z lewara, a powstałe podciśnienie powoduje podniesienie poziomu wody i stopniowe wypełnienie lewara (program egzamin ustny). W ten sposób przepływ automatycznie powiększa się i wreszcie odbywa się pełnym przekrojem lewara.

Jeżeli jednak woda opadnie i odsłoni wlot, wówczas lewar zassie powietrze i przestanie funkcjonować. Jeżeli wlot i wylot lewara są zanurzone w wodzie przy stanie normalnego piętrzenia, to lewar powinien być połączony z atmosferą małym przewodem o przekroju wynoszącym ok. 5-10°/o najmniejszego przekroju lewara; wlot do tego przewodu znajduje się dokładnie na poziomie korony (opinie o programie). Przewód ten umożliwia ewakuację powietrza w czasie podnoszenia się wody w zbiorniku oraz wyłącza lewar dokładnie w momencie, gdy woda na zbiorniku spadnie do poziomu normalnego piętrzenia. Omawiany przewód może się znajdować bądź w przedniej ścianie lewara (w nosku), bądź w filarze dzielącym dwa sąsiednie lewary. Aby spełniał on w należyty sposób swą rolę, jego dwa wyloty powinny odpowiednio znajdować się na poziomie piętrzenia i w najwyższym punkcie lewara.

Rozwiązanie lewara

Rozwiązanie lewara z przewodem napowietrzającym i odpowietrzającym ma tę niedogodność, iż w okresie zimy funkcjonowanie lewara uwarunkowane jest koniecznością ogrzewania przewodu, w celu zapobieżenia zatkaniu go przez lód (segregator aktów prawnych). Zamiast instalowania przewodu napowietrzającego i odpowietrzającego można tak ukształtować nosek lewara, aby znajdowal się on na poziomie piętrzenia i aby nie powodował tworzenia się leja, powodującego zasysanie powietrza od strony wlotu. Czas pełnego zassania lewara jest uzależniony od jego konstrukcji.

W naszych warunkach klimatycznych zaleca się następujące dwa rozwiązania przyśpieszające zasysanie lewara:
- lewar w kształcie odwróconej litery S;
- lewar z występem odbojowym wewnątrz przewodu, odrzucający strugę wody na przeciwległą stronę. Występ ten powinien znajdować się mniej więcej na wysokości 0,4-0,5 Ah ponad wylotem lewara, przy czym Ah jest różnicą poziomów górnej i dolnej wody. Gdy istnieje obawa, że płynące z wodą kawałki drewna, liście itp. mogłyby zatkać wlot, powinien on być chroniony rzadką kratą.

Lewary mają wiele cennych zalet - dużą zdolność przepustową, automatyczne działanie, szybkie włączanie i wyłączanie przepływu oraz niski koszt budowy i eksploatacji; wykazują także wiele cech ujemnych, a w szczególności złożoną konstrukcję, trudny dostęp do przeglądu, możliwość korozji betonu powodowanej podciśnieniem, możliwość zatkania wlotu przez krę lodową, gałęzie i drewno, oraz wrażliwość na obmarzanie (promocja 3 w 1).

Przelewy lewarowe są instalowane z reguły w korpusie zapory ziemnej w postaci ciężkich budowli betonowych, posadowionych na gruncie rodzimym. Jednakże istnieją rozwiązania, w których wodę prowadzi się za pomocą przewodów rurowych wewnątrz korpusu zapory na podporach betonowych lub żelbetowych.