Koryta układane w gruncie

Koryta układane w gruncie mają najczęściej profil półkolisty, rzadziej trapezowy, prostokątny, paraboliczny lub półeliptyczny. Wymiary ich są nieduże, średnica półkola wpisanego w przekrój waha się najczęściej w granicach 0,40-T-1,00 m, grubość ścianek wynosi 4-7 cm, długość koryt od 0,7 do 7,0 m. Kształty stosowanych koryt (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ponieważ koryta stosuje się prawie wyłącznie w kanałach, które powinny być szczelne, celowe jest ograniczenie liczby szczelin dylatacyjnych przez użycie możliwie długich elementów prefabrykowanych, najlepiej o długości około 6,0 m. Elementy krótsze niż dwumetrowe nie są wskazane (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Uszczelnienie styków między korytami ma takie samo znaczenie jak między płytami i rozwiązywane jest w podobny sposób, jednak z uwagi na krzywoliniowy kształt, stwarza większe trudności konstrukcyjne. Przykład uszczelnienia dylatacji kitem asfaltowym. W miejscu styku dwóch elementów koryta stosuje się specjalną podkładkę (uprawnienia budowlane).

Gdy elementy prefabrykowane są krótkie, stosuje się dla ich związania belki podłużne nasadzone wzdłuż krawędzi przekroju, betonowane na miejscu. Belki takie uniemożliwiają wzajemne przesunięcie się koryt i stanowią wzmocnienie poprawiające warunki ich pracy. Belki przedzielone są szczelinami dylatacyjnymi w odstępach 6-H10 m.
Kanały nawadniające z uwagi na konieczność grawitacyjnego rozprowadzania wody na przyległe tereny prowadzone są zwykle po najwyższych wzniesieniach terenu. Na terenach płaskich lub o niewielkich nachyleniach trasa powinna być wybierana w taki sposób, by uzyskać spadek niezbędny dla rozprowadzenia wody; kanał prowadzi się najkrótszą drogą, możliwie długimi odcinkami prostymi i łagodnymi łukami (program egzamin ustny). W terenach o urozmaiconym ukształtowaniu niezbędne jest natomiast stosowanie stopni i bystrzyc prawidłowo wytrasowany kanał charakteryzuje się małą ilością tych budowli z tym, że pokonują one większe spady. Taka koncentracja spadu pozwala na stosowanie prawidłowej i tańszej konstrukcji stopni i zapewnia ich właściwe działanie.

Betonowe elementy sieci drenarskiej

Odwadnianie lokalnych zagłębień lub większych obszarów za pomocą drenowania polega na ułożeniu sieci rurociągów krytych na głębokości od 0,7 do 1,50 m pod powierzchnią terenu zależnie od rodzaju gleby i charakteru użytków rolnych. Rurociągi te wykonuje się z ceramicznych rurek drenarskich o długości 33 cm połączonych na styk nieuszczelniony (opinie o programie).

Rury betonowe o zwiększonej zawartości cementu i grubszych ściankach stosuje się jedynie w wyjątkowych przypadkach do rurociągów dla zastąpienia krótkich rowów otwartych; można je stosować na glebach zwięzłych, jednolitych, nie zakwaszonych i nie zawierających żelaza. Trwałość rur betonowych może być zwiększona przez zastosowanie bitumicznej powłoki ochronnej. Bez zastrzeżeń stosuje się przy drenowaniu dobrze wykonane rury betonowe na przepusty, studzienki i jako wyloty prefabrykowane.
Wyloty zbieraczy do rowów odpływowych muszą być tak wykonane, aby zapewniały należyty odpływ wody, zabezpieczały od dostawania się do drenów szkodników zwierzęcych, na przykład królików, lisów, żab. itp., i stanowiły trwałe zamocowanie końca rurociągu (segregator aktów prawnych).

Wymagane jest, aby ujścia zbieraczy znajdowały się przynajmniej na głębokości 80 cm pod powierzchnią gruntu i przynajmniej 30 cm ponad dnem rowu odpływowego, a w każdym razie ponad średnim poziomem wody i nie głębiej niż 60 cm pod zwierciadłem wielkiej wody w odbiorniku. Najprostszy typ wylotu drenarskiego w postaci rury betonowej długości 1,00 m opartej na lekkim fundamencie i zaopatrzonej w kratę może być stosowany jako zakończenie małych działów, gdzie budowa wylotu typu ciężkiego byłaby zbyt kosztowna (promocja 3 w 1).

Jako zakończenia dużych działów drenarskich należy stosować trwałą, solidną obudowę betonową wylotu połączoną z umocnieniem dna i skarp odbiornika w sąsiedztwie ujścia rurociągu drenarskiego.