Koszty konserwacji

Około 80% linii tunelowych znajduje się poniżej poziomu zwierciadła wody gruntowej. Dlatego zarówno trwałość obiektu, jak i koszty konserwacji w bardzo dużym stopniu zależą od jakości wykonania robót izolacyjnych. Stosowano izolację bitumiczną typu ciężkiego z wkładkami papowymi. Izolacja ta w miarę rozwoju techniki izolacyjnej podlegała stałym ulepszeniom. Schemat izolacji stosowanej od 1953 r. Izolacje wykonywano z papy bez powłoki o ciężarze 0,5 kG/m3 i lepiku asfaltowego na gorąco (program uprawnienia budowlane na komputer)..

Na odcinkach tunelu założonych w spadkach fundament pod tunelem założono z uskokami zabezpieczającymi przed poślizgiem konstrukcji po pochyłości.
Nawiasem należy wspomnieć, że odcinek pewnego tunelu w Polsce wybudowano bez podobnych zabezpieczeń; wykazał on niewielki poślizg kilku segmentów między szczelinami dylatacyjnymi. Ostrogi zabezpieczające izolację wraz z warstwą ochronną przed poślizgiem po płycie stropowej, założonej z jednostronnym spadkiem poprzecznym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ze względu na znaczną szerokość wykopu w niektórych odcinkach tunelu drewniane rozpory ściany wykopu opierano na pośrednich słupach wbitych w grunt w środku wykopu.

Wykonanie izolacji w miejscu tych słupów wymagało specjalnego rozwiązania polegającego na tym, że w pierwszym etapie robót izolację wykonywano z otworem na słup, a następnie po wykonaniu konstrukcji tunelu, gdy słupy stalowe można było usunąć, otwór ten przykrywano izolacją, łącząc tę ostatnią z całością izolacji, a otwór w konstrukcji płyty fundamentowej wypełniano betonem. W obrębie szczelin dylatacyjnych izolację dodatkowo wzmacniano pasami blachy stalowej lub ryflowanej blachy miedzianej (uprawnienia budowlane).

Linie kolejowe

Tunele znajdują się pod kanałem żeglugi, z którym krzyżują się drogi i linie kolejowe. Tunele budowano w wykopie otwartym, zabezpieczonym ścianami szczelnymi i grodzami. Roboty zakończono w roku 1957. Do robót izolacyjnych zużyto 660 000 m2 papy i 1 300 000 kg asfaltu. Stanowiły one ok. 4% kosztów całej budowy i były wykonywane sposobami zmechanizowanymi (program egzamin ustny).
Izolacja przed wodą naporową składała się z następujących warstw: na powierzchniach narażonych na działanie słupa wody wyższego od 5 m zastosowano 3 warstwy wkładek, na pozostałych powierzchniach 2 warstwy. Na warstwie gruntującej układano na lepiku 1 lub 2 warstwy papy bez powłoki o ciężarze 625 G/m2 i jedną warstwę papy azbestowej o ciężarze 500 G/m2.
Dodatkowe zapewnienie wodoszczelności stanowiła jeszcze jedna warstwa papy z nałożoną na nią fabrycznie 3 mm warstwą asfaltu.

Warstwę ochronną i równocześnie dociskową izolacji wykonano w postaci płyty żelbetowej 12 cm (opinie o programie).
W konstrukcji tuneli szczeliny dylatacyjne poprzeczne zostały rozmieszczone co ok. 18 m. W miejscach tych izolacja została wzmocniona pasami blachy miedzianej ryflowanej. Jako dodatkową izolację szczelin dylatacyjnych wbetonowano taśmy gumowe dylatacyjne o szerokości 35 cm. Szczeliny robocze uszczelniono pasami blachy stalowej.
Przy wykonywaniu izolacji pionowej na płytach fundamentowych wprowadzono usprawnienie polegające na tym, że izolację układano nie jak to zwykle robi się na pomocniczej ściance murowanej, którą po wykonaniu konstrukcji ścian usuwano, ale umocowywano do przestawnych płyt z blachy stalowej (segregator aktów prawnych).

W celu uchronienia izolacji przed przyklejaniem się do blach powlekano je mlekiem wapiennym. Ostatnią warstwę papy od strony betonu powlekano lepikiem asfaltowym i posypywano żwirkiem w celu lepszego połączenia izolacji z betonem konstrukcji.

Deskowanie ścian pionowych płyty fundamentowej ustawiano w ten sposób, że przylegało ono do płyt stalowych. W konstrukcji płyty fundamentowej założonej w spadku od 1 : 8,5 wykonano ostrogi zabezpieczające ją przed poślizgiem po izolacji (promocja 3 w 1).