Krążyny dwudzielne

Krążyny dwudzielne dociska się silnie do czopów stojaków śrubami (średnice śrub wynoszą zwykle 16-24 mm). Pod łby i nakrętki śrub wkłada się blaszane podkładki o wymiarach 60 x 60 x 6-80 x 80 x 8 mm lub płaskowniki (program uprawnienia budowlane na komputer). Przekazywanie obciążenia (oddziaływanie) z krążyny na stojaki odbywa się przede wszystkim dzięki tarciu na skutek zaciśnięcia śrubami.

W ten sposób zmniejsza się docisk prostopadły do włókien. Wskazane jest, by śruby dokręcać co pewien czas, zwłaszcza jeśli drewno jest mokre i wysychając kurczy się (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W przypadku zastosowania krążyn o pojedynczym przekroju, stojaki nie mają czopów i połączenie konstruuje się za pośrednictwem stalowych blach w kształcie teowników dociśniętych śrubami. We wszelkich połączeniach poszczególnych elementów rusztowań należy w miarę możliwości unikać zacięć, które utrudniają lub uniemożliwiają wielokrotne użycie tego samego drewna.
Stojaki i zastrzały jako ściskane są narażone na wyboczenie, co należy uwzględnić w obliczeniach statycznych. Wprawdzie są one przytrzymywane przez stężenia, ale stężenia te są dość wiotkie i nie można liczyć na to, że znacznie redukują długość wyboczeniową stojaków i zastrzałów (uprawnienia budowlane).

Stojaki i zastrzały wykonuje się z krawędziaków lub okrąglaków. Okrąglaki zarówno ze względów statycznych jak i oszczędności drewna są korzystniejsze.
Jeśli nieuniknione jest przedłużenie stojaka lub zastrzału, sztukowanie wykonuje się w ten sposób, że oba łączone kawałki równocześnie przecina się piłą i następnie łączy się za pomocą przykładek. Można też stosować odcinki rur stalowych, przy czym, aby uzyskać należyty docisk łączonych elementów, spoinę wypełnia się zaprawą cementową.
Krążyny (wieńce) wraz ze stojakami, zastrzałami, pasem dolnym i stężeniami tworzą wiązary (tarcze), na których bezpośrednio lub za pośrednictwem żeber spoczywa deskowanie. Odstęp wiązarów wynosi 0,90-4,00 m (program egzamin ustny). Najczęściej stosowana odległość wiązarów przy bezpośrednio układanym na nich deskowaniu wynosi 1,40-1,60 m.

Przy większych odstępach deskowanie podpiera się za pośrednictwem żeber (najczęściej z krawędziaków). Stosując większy odstęp między wiązarami uzyskuje się mniejszą ich liczbę, ale są one odpowiednio więcej obciążone (opinie o programie).

Stojaki i zastrzały rusztowania

Stojaki i zastrzały rusztowania górnego dolnymi końcami wspierają się na pasie dolnym, który zwykle wykonuje się z krawędziaków o przekroju od 20×20 do 30×30 cm. Stosowane są niekiedy pasy dolne dwudzielne w postaci kleszczy, podobnie jak krążyny. W przypadku zastosowania pasa dolnego dwudzielnego, w przęśle, gdzie zbiegają się: stojak, zastrzał i przyrząd do opuszczania, zachodzi konieczność wstawienia kawałka drewna twardego przyśrubowanego do pasa dolnego. Pas dolny zakłada się poziomo najlepiej na jednym poziomie, pomiędzy podporami przęsła mostowego (segregator aktów prawnych). W przypadku mostów o dużej strzałce luku, można od tej zasady odstąpić i założyć odcinki pasa dolnego, znajdujące się przy wezgłowiach na niższym poziomie.

Jeśli pod rusztowaniem musi być wolny przejazd, zachodzi konieczność zrezygnowania z utrzymania ciągłości pasa dolnego. Pas dolny często ze względu na jego znaczną długość wymaga sztukowania. Styki (złącza) wypadają zwykle w odstępach 10,00 do 12,00 m. Złącze stanowią dwie przykładki skręcone śrubami dociskającymi je do pasa dolnego. Połączenie stojaków i zastrzałów z pasem dolnym wykonuje się w podobny sposób jak z krążynami (promocja 3 w 1).

Często, ze względu na znaczne naprężenia prostopadłe do włókien, konieczne jest stosowanie podkładek z twardego drewna lub stalowych ceowników. Konstrukcja rusztowania dolnego powinna być tak pomyślana, aby składowe poziome sił występujących w zastrzałach mogły być przekazane na pas dolny, a pas dolny był w stanie siły te przenieść.