Kruche domki

W ciągu trzech wieków od zniszczenia Lizbony podobne kataklizmy zrujnowały wiele dużych miast na świecie. Podczas trzęsienia ziemi w roku 1906 w San Francisco zginęło - o dziwo - zaledwie 700 osób, jednakże w roku 1923 w Tokio  budowano z lekkich materiałów, aby były bezpieczniejsze w razie trzęsienia ziemi, ale ubocznym tego efektem była ich duża łatwopalność. Gdy nadeszła katastrofa, w całym mieście płonęły kuchenki. Wskutek tego w płomieniach zginęły całe dzielnice (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jednakże nawet tę hekatombę przewyższyła tragedia chińskiego miasta Tangshan, która wydarzyła się w roku 1976. Miasto to leży między Pekinem a Morzem Żółtym, we wschodnich Chinach. Liczba jego ludności wynosiła niemal milion i nie zanotowano tu w przeszłości żadnych trzęsień ziemi. Jednakże wczesnym rankiem 28 lipca, gdy większość mieszkańców jeszcze spała, potężne wstrząsy zrównały z ziemią kruche domki, apartamenty i fabryki. Liczbę ofiar śmiertelnych oceniano na 750000 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ucieszeni tym szczęśliwym trafem mieszkańcy Maui ruszyli całymi grupami, aby zbierać leżące na suchym lądzie ryby. Inni jednakże przeczuwali, co może oznaczać takie wycofanie się morza: nadchodziła fala sejsmiczna zwana tsunami. Gnani strachem, ruszyli w głąb lądu. Jeden z wieśniaków wspiął się na zbocze ponad miejscowością Kahului, a słysząc za sobą ryk oceanu odwrócił się i ujrzał niewiarygodny widok (uprawnienia budowlane). Ludzie, domy, czółna i zwierzęta były niesione w górę zbocza na grzbiecie czarnej, złej wody - potężna góra wody przeniosła całą Kahului o 240 metrów w głąb lądu.

Koniec katastrofy

Popularny obraz tsunami przedstawia powiększoną wersję zwykłych fal, jakie uderzają o wybrzeża na całym świecie. Wyobrażane są jako gigantyczne ściany wody, pędzące w głąb lądu i wznoszące się groźnie nad drzewami i budynkami, a następnie z hukiem walące się na nie niczym gigantyczne grzywacze. Jak wykazuje doświadczenie wieśniaków z Kahului, większość fal tsunami to nie biegnące „ściany wody”, lecz nagły wzrost poziomu oceanu (program egzamin ustny).

Kiedy wyczerpie się energia fali, morze wycofuje się równie szybko, jak zalewało ląd. Według relacji ofiar fali sejsmicznej, procesowi temu często towarzyszy straszliwy odgłos ssania - tak potężnego, że żaden pływak nie może go przezwyciężyć. Nie jest to jednak jeszcze koniec katastrofy. Powszechne wyobrażenie tsunami jako wprawdzie apokaliptycznej, ale pojedynczej fali, jest również fałszywe. Katastrofalne wezbrania wody nadchodzą w ciągach liczących tuzin lub więcej fal i nie można przewidzieć, która z nich będzie najpotężniejsza (opinie o programie).

Zadziwiające, że na środku oceanu tsunami przechodzą zwykle pod statkami niezauważone - nie sposób odróżnić ich od zwykłych fal. Marynarze, których statki zakotwiczone były w znacznej odległości od lądu, opisywali widok gigantycznej fali niszczącej wybrzeże. Oni sami nie odczuwali natomiast niczego niezwykłego, choć znajdowali się dokładnie „na kursie" fali sejsmicznej (segregator aktów prawnych).

Przyczyną kłopotów może być także ukształtowanie dna morskiego i wybrzeża. Tam, gdzie tsunami uderza o niewielkie wysepki lub specyficzne rodzaje wybrzeża, rozprasza swą energię z niewielkimi jedynie skutkami. Jednakże w większych i mniejszych zatokach oraz na stopniowo podnoszącym się dnie morskim, kolosalna potęga tsunami koncentruje się na małej przestrzeni. Ograniczona linią wybrzeża załamuje się, rozładowując w ten sposób swą straszliwą energię.

W wyjątkowo niekorzystnej sytuacji dwa różne fragmenty wybrzeża mogą odbić tsunami w taki sposób, że w trzecim punkcie ich moc potęguje się. Wybrzeże ogniskuje wówczas energię odbitych fal na określonym fragmencie niczym soczewka światło słoneczne; w tym miejscu woda pustoszy ląd z nieopisaną gwałtownością (promocja 3 w 1).