Kruszywa do betonów lekkich

Kruszywa stosowane do betonów lekkich dzielimy na trzy główne grupy: kruszywa naturalne, odpady przemysłowe i kruszywa spiekane. Poszczególne rodzaje kruszyw występujące w każdej z tych grup, ich pochodzenie, wygląd zewnętrzny oraz odpowiedniki nazw w języku angielskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim (program uprawnienia budowlane na komputer).
Dość często stosowane są do określenia rodzaju kruszywa nazwy przypadkowe, z reguły nazwy miejscowości, w której znajduje się zakład produkcyjny, np. dla oznaczenia kruszywa ze spiekanych łupków przywęglowych - „Knurów” lub „Bytom”.

Nazwa „keramzyt” dla kruszywa ze spiekanych glin pęczniejących adaptowana została z publikacji radzieckich i zastąpiła pierwotną nazwę „gliniec”.
Norma polska PN-66/B-23001 „Kruszywo mineralne. Lekkie kruszywa budowlane. Określenie i klasyfikacja” obowiązująca od 1.7.67 do kruszyw lekkich zalicza kruszywa porowate z minerałów o ciężarze objętościowym nie większym niż 1,8 G/cm3 i ciężarze nasypowym Gu nie większym niż 1200 kG/m3.
Norma rozróżnia grupę kruszyw naturalnych i sztucznych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Do naturalnych zalicza się: pumeksoporyt, tufoporyt, węglanoporyt, krzemoporyt i łupkoporyt ze zwałów. Do sztucznych: żużel paleniskowy, żużel granulowany, pumeks hutniczy, keramzyt, glinoporyt, łupkoporyt, popiołoporyt, żużloporyt, perlitoporyt i wermikulitoporyt.
Obowiązująca w Związku Radzieckim norma GOST 9757-61 ‘) rozróżnia dwie grupy kruszyw: naturalne i sztuczne.

Grupę kruszyw naturalnych dzieli się z kolei na kruszywa pochodzenia wulkanicznego - pumeks, żużel i tuf wulkaniczny, oraz kruszywa pochodzenia osadowego - skały wapienne i skały krzemianowe (opoka, diatomity, ziemia okrzemkowa, spongiolity) (uprawnienia budowlane).
W skład grupy kruszyw sztucznych wchodzi kruszywo z odpadów przemysłowych, tj. żużel paleniskowy i wielkopiecowy oraz kruszywo uzyskiwane na drodze specjalnej przeróbki - keramzyt, pumeks hutniczy, agloporyt, żużel granulowany, wermikulit i produkty obróbki termicznej skał wulkanicznych jak perlit, obsydian i in. Dozwolony maksymalny ciężar nasypowy kruszyw lekkich według wspomnianej normy nie może przekraczać 1200 kG/m3 dla frakcji 0-f-5 mm i 1000 kG/m3 dla frakcji 5-MO mm.
Nieco inny podział zastosowano w normie amerykańskiej ASTM C 332-61 *). Norma ta rozróżnia dwie grupy kruszyw.

Pytania testowe na uprawnienia budowlane

Do grupy pierwszej zaliczane są kruszywa otrzymywane przez ekspandowanie perlitu lub wermikulitu, do grupy drugiej - kruszywa otrzymywane przez wypalanie, spiekanie lub ekspandowanie żużla wielkopiecowego, gliny, diatomitu, popiołów lotnych, łupków oraz kruszywa otrzymywane z przeróbki naturalnych skał porowatych takich jak pumeks, popioły i tuf wulkaniczny (program egzamin ustny).
Istotny wpływ na odporność betonu na działanie wysokich temperatur posiada - obok kruszywa - również i rodzaj użytego spoiwa.
Warunki badania odporności betonu na działanie wysokich temperatur ustala się odpowiednio do przewidzianego zakresu zastosowania betonu.

Kontrolowanie ubytku masy przy badaniu mrozoodporności betonów lekkich ma mniejsze znaczenie, ponieważ działanie mrozu powoduje w pierwszym rzędzie obniżenie wytrzymałości, a dopiero przy znacznym naruszeniu struktury - ubytek masy (opinie o programie).
W praktyce przypadek wielokrotnego zamrażania i odmrażania betonu w warunkach jednakowej temperatury z wszystkich stron elementu ma miejsce bardzo rzadko.
Typowym przypadkiem jest natomiast stan, w którym silnie zawilgocony element znajduje się od jednej strony - „wewnętrznej” - w stałej temperaturze pokojowej, a od drugiej „zewnętrznej” - poddawany jest na przemian działaniu temperatury ujemnej i dodatniej, tak jak ma to miejsce w przegrodzie zewnętrznej budynku.

Różnice temperatur wywołują wędrówkę wilgoci od wewnątrz na zewnątrz przegrody (segregator aktów prawnych). W części elementu, w której panuje temperatura ujemna, woda przechodzi w lód, wywołując tym dodatkowe naprężenia wewnętrzne.
Warunki występujące w naturze w przegrodzie zewnętrznej budynku odtwarza metoda badania mrozoodporności materiału w komorze klimatycznej.
Badane próbki betonu mają grubość równą grubości ściany zewnętrznej.

Od strony „temperatur zewnętrznych” próbki posiadają zwykle warstwę wyprawy, co dodatkowo jeszcze zbliża warunki wilgotnościowe betonu do stanu występującego w naturze.
W celu łatwiejszego określenia strat materiału w wyniku działania mrozu, próbki ujmowane są niekiedy od strony zmiennych temperatur w woreczki plastykowe. W woreczkach tych zbiera się również woda dyfundująca na zewnątrz z próbki (promocja 3 w 1).