Krzyżulce montażowe

Wzmocnienie przy zmianie położenia wiązara z poziomego na pionowe (w przypadku stwierdzonym przez obliczenie statyczne) uzyskuje się zazwyczaj przez zastosowanie kilku dodatkowych krzyźulców montażowych przymocowanych do górnego i dolnego pasa (program uprawnienia budowlane na komputer). Krzyżulce montażowe obejmują wiązar z obydwu jego stron, sięgając od miejsca podparcia wiązara aż do miejsca jego podwieszenia. W czasie przestawiania wiązara z pozycji poziomej do pozycji pionowej powinien on opierać się na całej długości dolnego pasa na ciągłym sztywnym podłożu, gdyż podparcie punktowe może spowodować dodatkowe, nieprzewidziane naprężenia wewnętrzne. Po podniesieniu wiązara do pozycji pionowej wzmocnienie to może być usunięte (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wzmocnienie wiązara przy podnoszeniu pionowym ma na celu zabezpieczenie wiązara przed wyboczeniem w płaszczyźnie pionowej. W przypadku bezpośredniego podwieszenia wiązara za pomocą uchwytu linowego wzmocnienie to składa się z dwóch rzędów dodatkowych montażowych pasów poziomych (uprawnienia budowlane). Wzmocnienie to zdejmuje się po całkowitym ustawieniu i prowizorycznym lub stałym zamocowaniu wiązara na podporach.

Wiązary mogą być podwieszane tylko w węzłach górnego pasa najkorzystniej w dwóch węzłach pośrednich (program egzamin ustny). W wyjątkowych przypadkach (np. przy wiązarach o rozpiętości poniżej 12 m) można podwieszać wiązary w węźle środkowym górnego pasa (tzn. w jednym punkcie). Przy podnoszeniu wiązarów za pomocą dwóch żurawi podwieszać je można w dwóch lub czterech punktach w węzłach pośrednich górnego pasa wiązara.

Montaż stężeń

Przy montażu wiązarów istotne jest zabezpieczenie ich stateczności po ustawieniu na podporach. Niezwłocznie po ustawieniu wiązar powinien być przymocowany do podpór (słupów lub innych elementów konstrukcji) przynajmniej za pomocą 50% projektowanej liczby śrub. Ponadto powinien on być połączony z uprzednio już ustawionym wiązarem za pomocą co najmniej trzech płatwi w płaszczyźnie górnego pasa oraz wiatrownic łączących górny pas tego wiązara z pasem dolnym wiązara poprzednio już ustawionego (opinie o programie). Pierwszy ustawiony wiązar montowanej konstrukcji powinien być usztywniony za pomocą 4-6 lin stalowych przymocowanych do konstrukcji lub zakotwionych w gruncie.

W celu uniknięcia trudności prowizorycznego umocowania wiązarów po ich ustawieniu na podporach stosuje się nieraz podnoszenie ich całymi segmentami składającymi się z pary wiązarów złączonych płatwiami i stężeniami poprzecznymi w projektowanym rozstawie. Sposób ten jest celowy w przypadku oparcia wiązarów na podłużnych podporach (tj. na podciągach, lub na ścianach podłużnych), natomiast w przypadku oparcia wiązarów bezpośrednio na słupach sposób ten jest bardzo kłopotliwy w realizacji (trudność ścisłego trafienia na podpory) (segregator aktów prawnych).

W tym samym celu można podnosić wiązary, do których przymocowano jednym końcem stężenia, za pomocą których można prowizorycznie połączyć montowany wiązar z sąsiednim wiązarem, poprzednio już ustawionym. Świetliki najdogodniej jest montować razem z wiązarami, jeżeli pozwala na to ich konstrukcja oraz udźwig i wysokość podnoszenia żurawia.

W przeciwnym razie świetliki montuje się wespół z elementami połaci dachowej (płatwiami, stężeniami i płytami dachowymi). Do podnoszenia wiązarów w miarę możności mocuje się jeszcze na placu budowy pomosty robocze dla montażystów i podnosi się je razem z wiązarami (promocja 3 w 1).

Montaż stężeń i płatwi stanowi nierzadko ważne zadanie organizacyjne, gdyż z jednej strony elementy te są stosunkowo lekkie, z drugiej zaś w każdej konstrukcji jest ich znaczna liczba (łączny ich ciężar dochodzi nieraz do 30% ciężaru całej konstrukcji). Dlatego też niezbędne jest zastosowanie specjalnych metod montażu, mających na celu ekonomiczne wykorzystanie posiadanego sprzętu oraz osiągnięcie większej szybkości montażu.