Kształt węzłów oporowych

Kształt węzłów oporowych zależy od stosunku grubości łuków, ściągów lub belek usztywniających oraz od długości prętów ściągu potrzebnych do zakotwienia. Jeżeli łuk ma dużą wysokość przekroju a ściąg małą, to węzeł oporowy leży pod dolną powierzchnią ściągu; pod nim powstaje pięta. Dla zakończenia górnej powierzchni łuku, na węźle oporowym kształtowany jest występ (program uprawnienia budowlane na komputer).

W wielu przypadkach występ ten był wykorzystywany do ustawienia ozdób w postaci kul, obelisków, latarń itp. Tera; tych błędów nie powtarzamy. Jeżeli wysokość belki usztywniającej jest większa od łuku, to połączenie łuki z belką w węźle oporowym nie komplikuje jego kształtu. Węzeł oporowy stanowi w tym przypadku zwykłe zakończenie belki usztywniającej. Jedynym dodatkowym jego kształtem jest niewielkie zgrubienie tej belki na dolnej powierzchni, służące do umieszczenia siatek zabezpieczających beton od spękań pod naciskiem reakcji łożyska (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Niektórzy konstruktorzy mają tendencję do nakładania warstwy betonu nad górną powierzchnię węzła oporowego poza łukiem, motywując to koniecznością przejęcia sił ścinających w płaszczyźnie poziomej węzła oporowego (uprawnienia budowlane).

Jest to najzupełniej niepotrzebne, gdyż takie same siły ścinające występują w każdym przekroju łuku. Wiadomo, że sprawdzanie maksymalnych naprężeń ścinających występujących w elementach ściskanych, w płaszczyznach pochylonych pod kątem 45° do osi - jest zbędne. Zbędne jest przeto sprawdzanie naprężeń ścinających w przekrojach o innym pochyleniu. Do uzbrojenia węzła oporowego można też zaliczyć skrajny wieszak, który niekiedy przypada na krawędzi pachwiny między lukiem i belką usztywniającą lub ściągiem. Przykłady różnego rozmieszczenia uzbrojenia w węzłach oporowych. Odróżniamy dwa rodzaje wieszaków: obetonowane i nieobetonowane (program egzamin ustny).

Podstawowym zadaniem wieszaków jest przekazywanie obciążeń z pomostu na luki. Wieszaki obetonowane mogą również spełniać i inne zadanie: jako elementy zginane mogą służyć do przenoszenia parcia wiatru z łuków na pomost oraz do stężania łuków w pionowych płaszczyznach poprzecznych. Wieszaki nieobetonowane tego zadania spełniać nie mogą. Wieszaki obetonowane mają zazwyczaj przekroje prostokątne. Zależnie od tego, czy liczymy na to, że będą one przenosić siły poziome z łuków na pomost, czy też zechcemy zwolnić je od tej funkcji, przekroje wieszaków mogą wzrastać ku dołowi lub też mogą być stałe (opinie o programie).

Grubość przekroju wieszaków

Grubość przekroju wieszaków mierzona wzdłuż mostu jest zazwyczaj mniejsza od szerokości mierzonej w poprzek mostu. Niekiedy jednak przekroje wieszaków bywają kwadratowe. Aby zapewnić jak największą przyczepność betonu do uzbrojenia wieszaków, należy dawać temu uzbrojeniu małe średnice oraz rozstawiać strzemiona dostatecznie gęsto. Dobrze jest też otaczać uzbrojenie wieszaków siatką z cienkich drutów dla zwiększenia przyczepności otuliny betonowej i zabezpieczenia od odprysków, które mogą powstać w czasie użytkowania mostu.

Pręty wieszaków kotwimy przez przyczepność w tukach, belkach, ściągach lub w poprzecznicach. Dla zapewnienia dobrego rozkładu sił przekazywanych przez wieszak zakończenia uzbrojenia należy odpowiednio rozgałęziać (segregator aktów prawnych).
Wieszaki nieobetonowane mogą być wykonywane z prętów okrągłych lub też z kształtowników. W wielu przypadkach stosowano wieszaki z jednego pręta okrągłego 60 do 80 mm. Pręt taki jest łatwy do utrzymania i zabezpieczenia od korozji. Wieszaki tego rodzaju kotwimy za pomocą prętów przypawanych w obu końcach i odgiętych na całą szerokość przekroju łuków i belek.

Jest to sposób kotwienia dobrze dostosowany do własności konstrukcyj betonowych.
Wieszaki wykonane z kształtowników mogą być kotwione też za pomocą wąsów przypawanych w ich końcach (promocja 3 w 1).

Niektórzy konstruktorzy próbują kotwić wieszaki przez przypawanie blach poprzecznych lub też wyprowadzenie ich końcówek poprzez blachy umieszczone na zewnętrznych powierzchniach łuków i belek. Ten sposób kotwienia zniekształca konstrukcję, utrudnia jej utrzymanie i nie zapewnia właściwego rozkładu naprężeń.
W niektórych mostach stosowano jednocześnie dwa lub więcej z wymienionych sposobów.