Kwaśny węglan wapniowy

Sam kwaśny węglan wapniowy nie jest dla betonu szkodliwy, a przyczynia się nawet do jego uszczelnienia, ponieważ reagując z wodorotlenkiem wapniowym likwiduje ten łatwy do wyługowania związek przekształcając go w obojętny węglan wapniowy.

Opisane wyżej korozyjne procesy rozpuszczania i wyługowania wapna ze stwardniałego zaczynu cementowego są przyczyną niepożądanego zjawiska pojawiania się białych wykwitów na powierzchni betonu (program uprawnienia budowlane na komputer). Zjawisko to najczęściej występuje w tych przypadkach, gdy woda działa na beton pod ciśnieniem (zapory, mury oporowe, zbiorniki wody). Nasycona wapnem woda ługująca po wydostaniu się na powierzchnię betonu szybko odparowuje, pozostawiając na betonie śluzowaty osad wodorotlenku wapniowego, który pod działaniem atmosferycznego dwutlenku węgla szybko przetwarza się w trudno rozpuszczalny węglan wapniowy stanowiący istotę trwałych wykwitów, szpecących betonowe budowle (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Korozja betonu spowodowana rozpuszczeniem i wyługowaniem składników budowy stwardniałego zaczynu cementowego stanowi tylko jedną odmianę niszczącego działania wód agresywnych. Znacznie groźniejsza dla trwałości budowli betonowych jest inna kategoria zjawisk korozyjnych, polegająca na chemicznych reakcjach podwójnej wymiany, przebiegających między substancjami rozpuszczonymi w wodzie agresywnej i składnikami stwardniałego zaczynu cementowego. Produktami tych reakcji są w większości przypadków związki trudno rozpuszczalne, ale wykazujące zwiększenie objętości w stosunku do fazy bezwodnej, toteż ich powstawaniu „in situ” towarzyszy pęcznienie i niszczenie betonu (uprawnienia budowlane).

Szczególnie silne niszczące działanie wykazują wody zawierające jony siarczanowe, a z takimi właśnie wodami konstruktor budowli betonowych spotyka się bardzo często. Niszczące działanie siarczanów dotyczącym zmian objętości stwardniałego zaczynu cementowego. Wspomniano tam o szkodliwym działaniu nadmiaru gipsu w przypadkach jego nieostrożnego przedozowania jako regulatora czasu wiązania.

Stopień agresywności

Jednak niszczące działanie gipsu zaznacza się nie tylko w wyniku wprowadzenia jego nadmiernych ilości do cementu w czasie mielenia, ale także wówczas, gdy wodny roztwór gipsu dostanie się w postaci wody agresywnej do wnętrza betonu. Skutek jest w obu przypadkach identyczny: siarczan wapniowy w zetknięciu z uwodnionym glinianem wapniowym powoduje utworzenie ettryngitu (program egzamin ustny). Krystalizacja tego związku wywołuje duże naprężenia rozciągające, które powodują spękania i mechaniczne rozkruszenie zaczynu, a więc i betonu.

Należy dodać, że wody gipsowe nie są jedyną przyczyną agresji siarczanowej. Roztwór każdego rozpuszczalnego siarczanu daje takie same rezultaty, ponieważ każdy znajdujący się w roztworze siarczan w zetknięciu z wodorotlenkiem wapniowym (portlandyt) bierze udział w powstawaniu szkodliwego ettryngitu (opinie o programie).
Nasilenie niszczącego działania wód siarczanowych zależy nie tylko od ich stężenia, ale w znacznej mierze także od tego czy są to wody stojące, płynące, czy też działające na beton pod ciśnieniem. Stopień agresywności omawianych wód określa się zawartością w nich siarczanów, co wyraża się w miligramach SO, na litr.

Za pomocą tego wskaźnika normy większości państw określają górną granicę stężenia wody siarczanowej, po której przekroczeniu woda traktowana jest jako agresywna i w razie jej stwierdzenia na placu zamierzonej budowy konieczne jest zastosowanie odpowiednich środków zabezpieczających (segregator aktów prawnych). Orientacyjnie można przyjąć, że stojącą wodę siarczanową należy uznać jako agresywną, jeśli jej stężenie przekracza 400 mg SO,/l, natomiast płynąca woda siarczanowa powinna być uznana jako agresywna już po przekroczeniu stężenia 150 mg SO,/l.

Agresja siarczanowa może zagrozić trwałości betonu także na drodze przemian pośrednich. Na przykład siarkowodór powstający w wyniku procesów gnilnych daje wprawdzie w roztworze wodnym odczyn słabo kwaśny, ale pod działaniem tlenu atmosferycznego utlenia się do kwasu siarkowego. Z agresją siarczanową takiego pochodzenia niejednokrotnie spotykają się konserwatorzy miejskich kanałów ściekowych (promocja 3 w 1).