Łączniki gwintowane

Dla umożliwienia zamknięcia dopływu gazu do całego budynku, poszczególnych pionów, mieszkań czy przyborów gazowych instaluje się kurki odcinające. Instalację gazową wykonuje się z rur stalowych lekkich, tzw. gazowych, łączonych ze sobą za pomocą łączników z żeliwa ciągliwego lub stalowych. Przy wykonywaniu instalacji metodą tradycyjną stosowane są łączniki z żeliwa ciągliwego. Użycie ich umożliwia zmiany kierunku przewodów, wykonywanie odgałęzień, łączenie poszczególnych odcinków, zmiany średnic, podłączanie przyborów gazowych itp. (program uprawnienia budowlane na komputer).

Instalacje gazowe wykonywane metodami przemysłowymi mają większość odcinków rur łączonych przez spawanie. Łączniki gwintowane stosuje się w ograniczonej ilości, najczęściej do łączenia przyborów gazowych i gazomierzy z instalacją oraz instalowania aparatury pomiarowej.

Również w instalacjach przemysłowych należy ograniczyć do minimum łączenie rur za pomocą gwintowanych złączek. Rury powinny być łączone przez spawanie, a armatura za pomocą złączy kołnierzowych. Wysokość pomieszczeń przemysłowych wyposażonych w urządzenia opalane gazem powinna wynosić co najmniej 3,2 m. Tylko w razie konieczności można prowadzić przewody z minimalną ilością złączy spawanych w kanałach wypełnionych piaskiem i przykrytych kratką (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przejścia przewodów gazowych przez pomieszczenia, w których nie przewiduje się poboru gazu, mogą być wykonane tylko rurami stalowymi bez szwu spawanymi z wykluczeniem stosowania zasuw i innej armatury. Niedopuszczalne jest prowadzenie przewodów przez umywalnie i łaźnie, magazyny materiałów łatwo palnych, wybuchowych, rozdzielnie energetyczne i stacje transformatorowe, komory wentylacyjne i pomieszczenia, w których występują silnie korodujące substancje (uprawnienia budowlane).

Nie wolno instalować kotłów i innych urządzeń przemysłowych opalonych gazem w miejscach o dużym skupieniu ludzi, pod salami kinowymi, domami towarowymi itp. Rozwiązaniem bardziej prawidłowym jest instalowanie tych urządzeń w oddzielnych budynkach. W ostatnich latach w wielu krajach zachodnich montuje się takie urządzenia na tarasach dachowych (program egzamin ustny).

Przyłącze gazowe

Przyłącze gazowe 6 wykonane z rur stalowych 0 50 mm, izolowanych welonem szklanym i asfaltem, wprowadzone jest do piwnicy instalacyjnej przez rurę ochronną 4. Zgodnie z wymaganymi przepisami o instalacjach gazowych pomieszczenie kurka głównego 3 ma otwierane okno o powierzchni powyżej 1200 cm², kanał wywiewny 7 o średnicy równoważnej 18 cm z wylotem wyprowadzonym 2,5 m ponad poziom terenu (opinie o programie).

Długi gwint wmontowany poza kurkiem głównym umożliwia oddzielenie przyłącza od instalacji wewnętrznej na czas próby szczelności oraz umożliwia ewentualne czyszczenie przewodu rozdzielczego.

Pod pionami 1 i 2 znajdują się odwadniacze umożliwiające okresowe usuwanie kondensatów wykraplających się z gazu miejskiego. Przejścia przewodów przez przegrody konstrukcyjne wykonano w rurach ochronnych. Zasilanie mieszkań na wyższych kondygnacjach odbywa się za pośrednictwem pionów 1 i 2 (segregator aktów prawnych).

W pralni przewidziano zainstalowanie taboretu gazowego do grzania wody w kotłach o pojemności 30-P100 1. Gazomierz do pomiaru ilości gazu zużywanego w pralni zlokalizowano na klatce schodowej w specjalnej wnęce zaopatrzonej w zamykane drzwiczki. Obciążenie cieplne taboretu wynosi 7500 kcal/h, nie wymaga więc odprowadzenia spalin specjalnymi przewodami. Wymaganą wymianę powietrza zapewnia kubatura pralni około 28 m³ (wysokość 2,3 m) oraz kanał wentylacji wywiewnej.

Pion nr 1 zasila gazem miejskim wydzieloną część mieszkalną. Gazomierz zlokalizowano w specjalnej szafce w przedpokoju. Instalacja zasila grzejnik łazienkowy zainstalowany w łazience nad wanną. Łazienka ma odprowadzenie spalin, kanał wentylacyjny oraz otwory nawiewne w drzwiach, oraz wymaganą kubaturę 8 m³. W pomieszczeniu kuchennym przewidziano zainstalowanie kuchni gazowej 4-palnikowej z piekarnikiem (promocja 3 w 1).