Laminaty z tkaniną szklaną

Laminaty z tkaniną szklaną oraz drewno nasycone żywicami fenolowymi lub mocznikowymi wykazują większą wytrzymałość na rozerwanie niż szereg innych materiałów budowlanych. Jest rzeczą interesującą, że tworzywa warstwowe wykazują wyższą wytrzymałość na rozciąganie, niż którykolwiek z ich składników. Własności mechaniczne tworzyw syntetycznych.
Odporność chemiczna. Tworzywa syntetyczne są wyjątkowo odporne na korozję i bierne chemicznie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Niektóre tworzywa, jak polichlorek winylu i polietylen mają odporność chemiczną uniwersalną, nie ulegając działaniu ani kwasów, ani zasad, pomimo ich przeciwnego charakteru chemicznego. Jest to zaleta rzadka, gdyż większość materiałów kwasoodpornych, jak np. krzemionka, jest bardzo energicznie nagryzana przez alkalia i odwrotnie materiały odporne na alkalia są atakowane przez kwasy.
Odpornością na korozję odznaczają się kleje, kity, i powłoki otrzymane z żywic fenolowo-formaldehydowych, żywic „epoxy”, syntetycznych kauczuków i silikonów.
Pod względem odporności na działanie wody rozróżnia się tworzywa syntetyczne hydrofobowe (fenoplasty, melaminoformal- dehydowe, poliestry, pochodne winylowe, poliakrylany, silikony) i hydrofilowe (mocznikowe, galalit i octan celulozy).

W niektórych przypadkach ważna jest również odporność na działanie olejów i tłuszczów. Do tworzyw odpornych na działanie olejów, czyli liofobowych, zaliczamy octan celulozy, syntetyczne kauczuki, jak neopren, perbunan, tiokol, zaś do liofilowych tworzywa poliwinylowe i inne wysokie polimery (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Odporność na działanie mikroorganizmów.

Pleśnie i grzyby, podobnie jak i inne szkodniki, nie rozwijają się na podłożu z tworzyw sztucznych. Niebezpieczeństwo przedstawiają wkładki tekstylne i papierowe, które mogą być atakowane przez mikroorganizmy.
Odporność na starzenie się. Tworzywa stosowane na zewnątrz ulegają dość różnorodnemu niszczącemu działaniu czynników atmosferycznych. Duże wahania wilgotności i temperatury mogą wywołać deformacje elementów zewnętrznych (uprawnienia budowlane).

Inne własności

Pod wpływem działania promieni słonecznych niektóre tworzywa syntetyczne żółkną, ciemnieją lub tracą barwę, ponadto promienie ultrafioletowe mogą powodować reakcje fotochemiczne, wywołujące w konsekwencji pękanie materiału.
Powierzchnie zewnętrzne są narażone również na ścieranie przez twarde cząsteczki pyłu niesione przez wiatr, a zanieczyszczenia sadzami mogą wywołać lokalne przegrzanie na skutek wysokiej absorpcji promieniowania przez sadze (program egzamin ustny).
Tworzywa syntetyczne odznaczają się dużymi walorami estetycznymi, co zachęca architektów do stosowania ich przy robotach wykończeniowych.

Na przedmiotach wykonanych z aminoplastów, polichlorku winylu, galalitu, octanu celulozy nie osiada kurz, gdyż są to materiały, które słabo się elektryzują i nie przyciągają cząsteczek kurzu. Natomiast żywice fenolowe, polistyren i polimetakrylan akumulują kurz na powierzchni (opinie o programie).
Produkcję wyrobów z tworzyw syntetycznych można prowadzić sposobem ciągłym za pomocą wytłaczania lub impregnacji albo też periodycznym, jak odlewanie, wtryskiwanie (odlew pod ciśnieniem), prasowanie wysoko- i niskociśnieniowe oraz wdmuchiwanie.

Zrozumiałe jest, że technika formowania będzie inna w przypadku żywic termoplastycznych, inna zaś przy żywicach termoutwardzalnych (segregator aktów prawnych).
Wtryskiwanie. Do formowania żywic termoplastycznych najczęściej stosuje się metodę odlewania wtryskowego, opartą na zasadzie odwracalnego uplastycznienia masy na gorąco i twardnienia na zimno.
Twardą żywicę ogrzewa się do stanu plastycznego w specjalnym aparacie (wtryskarka), a następnie wpycha się ją pod ciśnieniem przez dyszę do formy, gdzie zastyga na skutek ochłodzenia. Metodę tę stosuje się na ogół przy wytwarzaniu małych i lekkich wyrobów (promocja 3 w 1).

Wytłaczanie. Przy kształtowaniu profilowym (rury, pręty, płaskowniki itp.) stosuje się urządzenia zwane wytłaczarką. Masa ze zbiornika dostaje się na ślimak umieszczony w ogrzewanym cylindrze. Po uplastycznieniu masa wypychana jest przez profilowany wylotnik na zewnątrz, gdzie twardnieje na skutek oziębienia.