Lany asfalt

Masa zalewowa bitumiczna składa się z mieszaniny mączki wapienno- asfaltowej i emulsji bitumicznej stosowanej na zimno z domieszką paździerzy lnianych. Jeżeli brak jest masy zalewowej o odpowiednich własnościach, to spoiny wypełnia się na wysokość 3 cm drobnym żwirem, a resztę szczelną asfaltową masą zalewową. Posadzkę i równocześnie warstwę ochronną trwałą, lekką i elastyczną, nie powodującą uszkodzeń izolacji wodoszczelnej przy wydłużeniach termicznych, można wykonać z płytek terakotowych, ułożonych na odpowiedniej zaprawie asfaltowej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zaprawa powinna być trwale elastyczna, nie może kruszyć się, a jej temperatura mięknienia powinna być wysoka. Zaprawa o zbyt niskiej temperaturze mięknienia latem w czasie upałów wycieka do rynien, brudzi podeszwy obuwia itp.
Nieodpowiednia zaprawa staje się w zimie krucha, pęka i płytki od- spajają się od izolacji. Zamiast terakoty mogą być użyte płytki cementowe, odporne na wpływy atmosferyczne.
Niekiedy posadzkę na tarasach lub balkonach wykonuje się z asfaltu lanego (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W tym przypadku pomiędzy izolacją wodoszczelną i warstwą asfaltu należy ułożyć warstwę papy, co ma zabezpieczyć izolację wodoszczelną przed uszkodzeniem na skutek wysokiej temperatury nakładanego asfaltu.

Na dziedzińcach podpiwniczonych, których konstrukcja składa się ze stropu, izolacji ciepłochronnej, izolacji wodoszczelnej i warstwy ochronnej, układa się na tej ostatniej nawierzchnię taką samą jak na jezdniach ulic, najczęściej z asfaltu lanego. Mogą też być ułożone płyty kamienne, betonowe, kostka kamienna, klinkier itp. na piasku lub na zaprawie cementowej, przy czym nie należy w tym przypadku zapominać o konieczności wykonania w nawierzchni szczelin dylatacyjnych. Powinny one przebiegać przynajmniej w miejscach szczelin dylatacyjnych w konstrukcji stropu (uprawnienia budowlane).
Dla zabezpieczenia miejsc w pobliżu krawędzi między tarasem i wyżej wzniesioną ścianą, attyką itp. elementami wznoszącymi się ponad poziom tarasu wykonuje się tzw. wydrę (jest to kilkucentymetrowa wnęka w murze).

Wysokość wydry

Wysokość wydry nie powinna być mniejsza niż 20 cm. Wymiar ten zależy od grubości konstrukcji posadzki, o którą należy powiększyć wysokość wydry. Przy wymiarowaniu wysokości wydry należy uwzględnić zasięg rozpryskującej się wody deszczowej i grubość warstwy śniegu (program egzamin ustny).
Do pionowej, cofniętej do wewnątrz powierzchni wydry przykleja się na lepiku odgiętą ku górze izolację ciężką z wkładkami. Przejście izolowanej powierzchni tarasu w izolowaną część wydry powinno być łagodne, co uzyskuje się przez wyokrąglenie wklęsłego naroża zaprawą lub wykonanie go w kształcie listwy trójkątnej.

W miejscach, w których izolacja nie może być odgięta ku górze na dostateczną wysokość, np. na pionowej ścianie najwyższego stopnia schodów zewnętrznych prowadzących na taras, należy izolację wykonać w ten sposób, aby przez górny jej brzeg nie mogła przedostać się woda i aby ten brzeg był należycie chroniony (opinie o programie). W tym celu w najwyższym stopniu wycina się profil w rodzaju kapinosa, pod który wprowadza się podwinięty brzeg izolacji. Szczelinę między płytami posadzki i stopniem schodów wypełnia się asfaltową masą zalewową, która stanowi dodatkowe uszczelnienie omawianego miejsca zakończenia izolacji (segregator aktów prawnych).

Jeżeli taras jest obramowany niskim murem przykrytym płytą koronującą betonową lub z kamienia naturalnego, to zabezpieczenie przed dostaniem się wody pomiędzy warstwę izolacji i podłoże uzyskuje się przez poziome odgięcie izolacji do spoiny między murem i płytą kamienną i przyciśnięcie jej tą płytą.
Jeżeli wydra w murze nie została wykonana, to w celu uniknięcia kucia wycina się w murze jedynie trójkątną bruzdę na głębokość 4-5 cm, do której wprowadza się górny brzeg zagiętej pionowo izolacji (promocja 3 w 1).