Lepiki asfaltowe

Do produkcji tego rodzaju lepików stosuje się mieszaniny asfaltów przemysłowych o żądanej temperaturze mięknienia. Do wyrobu wyższych gatunków, przeznaczonych do robót trudniejszych, stosowane są asfalty z domieszkami (pak stearynowy, pak tłuszczowy, olej żywiczny, miękkie gatunki kalafonii, pak kumaronowy lub żywice kumaronowe) zwiększającymi ich zdolności lepiące. Do produkcji lepików asfaltowych z wypełniaczami stosuje się ponadto dodatek włóknisty substancji mineralnych, jak azbest włóknisty, mikroazbest i wełna żużlowa lub bazaltowa w ilości nie przekraczającej 15% ciężarowo (program uprawnienia budowlane na komputer).

Lepiki obu rodzajów stosowane są do lepienia papy z papą (np. A i B 45/55) oraz przyklejania papy układanej na dachach betonowych o różnych spadkach.
Powierzchnia betonu, do której przylepia się papę lepikiem na gorąco, musi być uprzednio powleczona roztworem asfaltowym.
Lepiki asfaltowe stosowane na zimno produkuje się w dwóch typach:
typ A - rzadki do rozprowadzania szczotkami,
typ B - gęsty do rozprowadzania szpachlami (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Lepiki typu A składać się powinny z asfaltu, dodatków zwiększających przyczepność, jak żywice lub paki tłuszczowe, oraz dodatków upłynniających i rozpuszczających równocześnie, łatwo lotnych, jak solwentnafta lub benzol surowy.
Lepiki typu B, prócz wyżej wymienionych składników, powinny zawierać materiały wypełniające, tworzące szkielet stały w lepiku, jak azbest włóknisty, wełna żużlowa, sierść oraz mączki mineralnę.
Lepiki typu A stosowane są do lepienia papy z papą lub z betonem w specjalnych warunkach, np. przy ciężkich wielowarstwowych izolacjach tarasów, stropów, mostów, tuneli, do izolacji płaszczyzn odkrytych, o spadku nie przekraczającym 0,10, oraz do izolacji fundamentów (izolacja pozioma i pionowa).

Lepiki asfaltowe

Lepik typu B stosuje się w podobnych przypadkach jak lepik typu A oraz do izolacji płaszczyzn odkrytych o spadku większym niż 0,10 (uprawnienia budowlane).
Lepiki smołowe są to masy stałe w normalnych warunkach, koloru czarnego o temperaturze mięknienia, przygotowane na paku z destylacji smoły powęglowej. Lepiki smołowe są stosowane do lepienia papy dachowej na gorąco oraz do przygotowywania lepiszcz specjalnych oraz specjalnego rodzaju izolacji.
Na zakończenie podane zostaną ogólne uwagi o stosowaniu lepików.

Do robót izolacyjnych na ogół stosuje się zarówno lepiki asfaltowe na zimno, jak i na gorąco.
Lepik na zimno umożliwia dokładniejsze wykonanie izolacji bez obawy zbyt szybkiego stwardnienia lepiku jak w przypadku użycia lepiku rozgrzanego. W czasie letnich upałów stosowanie lepików na gorąco jest łatwiejsze i dlatego są one częściej stosowane latem niż w okresach chłodniejszych (program egzamin ustny).
Na ogół rodzaj lepiku należy dostosować do warunków pracy izolacji.

Do izolacji poziomych, układanych w miejscach o stałej i dość niskiej temperaturze, nadają się lepiki rzadsze o niższej temperaturze mięknienia i mniejszej zawartości wypełniacza (opinie o programie).
Do izolacji pionowych należy stosować lepiki gęstsze, o większej zawartości wypełniaczy, stosowane na gorąco lub na zimno, lecz o krótkim na ogół czasie wiązania i wysychania.
Do izolacji pracujących w wyższych temperaturach, jak np. izolacji kotłowni i centralnego ogrzewania, należy stosować lepiki na gorąco o najwyższych temperaturach mięknienia.
Przy stosowaniu lepików na zimno należy zawsze zwracać uwagę na niebezpieczeństwo rozluźnienia i spulchnienia papy lub innych materiałów stosowanych w postaci przekładek, z którymi lepiki się stykają (segregator aktów prawnych).

Jako zasadę przyjmuje się, że lepiki powinny posiadać ten sam charakter chemiczny co i składniki impregnujące materiał izolacyjny w rolach lub płytach. Do pap smołowych należy zatem stosować lepiki smołowe, a do pap asfaltowych lepiki asfaltowe w celu uniknięcia niepożądanych zjawisk wynikających z różnicy w budowie i własnościach obu składników (promocja 3 w 1).
Asfalty lane, mastyksy i zaprawy są to masy mineralno-bitumiczne, twarde, o dużej zawartości składników mineralnych, służące do wypełniania szczelin i zagłębień w obiektach i konstrukcjach.