Licowanie ścian płytami

Sposób umocowania gwoździami szczegółów okładziny terakotowej stosowany był w budownictwie greckim VII-VI w. przed naszą erą; na niektórych fragmentach zachowały się gwoździe miedziane, za pomocą których przymocowywano do muru płyty terakotowe. W czasach późniejszych taki sposób łączenia praktykowany był w budownictwie starożytnego Rzymu i w Kampanii do osadzania płaskorzeźb z terakoty; w płytach przed wypaleniem wiercono na wylot dwa lub trzy otwory do wbijanych gwoździ. Łączenie gwoździami stosowane było w wyjątkowych wypadkach w budownictwie moskiewskim XVII w. (katedra Wasyla Błogosławionego) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Taki sposób umocowywania może być stosowany także i obecnie przy osadzaniu wypukłych szczegółów w okładzinie elewacji.
Licowanie ścian płytami z kamienia naturalnego
Obróbkę kamienia maturalnego i kamiennych płyt okładzinowych oraz roboty okładzinowe wykonują kamieniarze. Jednakże licowanie -kamieniami lub płytami obrobionymi fabrycznie może być wykonane również przez majstra-specjalistę lub lastrikarza, który opanował technikę osadzania kamieni i płyt na elewacji. Podajemy w ogólnych zarysach opis tych robót oraz obowiązujące przy ich wykonywaniu podstawowe zasady bezpieczeństwa pracy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Sprawdzenie ścian. Przed osadzaniem kamieni płyt należy sprawdzić powierzchnię ścian przeznaczonych do licowania. Robi się to w następujący sposób. Na samej górze ściany umocowuje się łatę, której wystająca na zewnątrz krawędź powinna znajdować się w licu górnego rzędu. Ciśnienie od ciężaru własnego kamienia oraz wyżej położonej okładziny i zaprawy przekazuje się ścianie ziarn pomocą wieszaków (uprawnienia budowlane). Pod tkwiący w ścianie koniec wieszaka daje się podkładkę w celu bardziej równomiernego rozłożenia ciśnienia. Średnica stali, długość części wieszaka umocowanej w ścianie i długość odcinka pionowego powinny być obliczone przez projektanta. To samo dotyczy rozmieszczenia wieszaków na ścianie (tzn. ilość ich na 1 m okładziny).

Zamocowanie wspornikowe

Wieszaki powinny być rozmieszczone ściśle według projektu i bardzo starannie zamurowane. Stanowią one najczulsze miejsce okładziny i jakikolwiek błąd wykonania może pociągnąć za sobą uszkodzenie, a nawet odpadnięcie okładziny (program egzamin ustny).
Wieszak składa się z odcinka końcowego opierającego się na ścianie, z korpusu i oparcia, które zamurowuje się w podwieszonym kamieniu i które zastępuje haki i klamry.
W wypadkach gdy konieczne jest licowanie od spodu wystających części w budynku należy uniknąć przepuszczenia na wylot wiązań, które szpecą wygląd okładziny stosuje się albo kotwienie czołowe, albo zamocowanie śrubowe wpuszczone. Składa się ono ze sworznia tkwiącego w gniazdach wykutych w czołowych powierzchniach łączonych płyt.

Sworzeń przepuszczony jest przez otwór (pętlę) wieszaka, który zaopatrzony jest na końcu w gwint; na gwintowany koniec nakręcona jest nakrętka, która utrzymuje płytę w położeniu przewidzianym przez projekt (opinie o programie). Pod nakrętką ułożona jest podkładka z 6-milimetrowej blachy o wymiarach 20 x 20 cm. Zadaniem jej jest rozłożenie ciężaru płyt na większą powierzchnię.
Zamocowanie wspornikowe stosowane jest przy osadzaniu skrajnych płyt okładziny wsporników i szczegółów wystających. Bywa ono pojedyncze dla płyt skrajnych i podwójne dla płyt środkowych. Podobnie do innych wiązań wykonywane jest ze stali okrągłej o średnicy 12-19 mm (segregator aktów prawnych).

Kotwy metalowe podobne są do klamer używanych w murach ciosowych. W murze i okładzinie mocno utwierdza się klamry; pazury A wchodzą do gniazd okładziny, a pazur B - do spoiny muru kamiennego. Pazury zalewa się zwykle zaprawą cementową, rzadziej - ołowiem.
Pokazuje taką samą okładzinę na murze ceglanym. Innego rodzaju kotwy składają się z dwóch części A i B mających otwory, przez które przepuszczony jest pionowy sworzeń C; część A utwierdzona jest w okładzinie, natomiast B zamurowana w ścianie budowli. Tego rodzaju połączenie daje możność swobodnego’ przesuwania poszczególnych części w kierunku pionowym, wzdłuż sworznia C bez naruszenia powiązania muru z okładziną (promocja 3 w 1). Obie części mogą podlegać niezależnie od siebie różnemu osiadaniu, co byłoby niemożliwe przy kotwach pierwszego rodzaju.