Ług posiarczynowy

W ostatnich latach stosuje się dość powszechnie wodoodporne spoiwo gipsowo-cementowo-pucolanowe, zaproponowane przez A. W. Wolżeńskie- go i szczegółowo zbadane pod jego kierunkiem przez współpracowników MISI^l) im. W. W. Kujbyszewa. Spoiwo to otrzymuje się w wyniku starannego zmieszania od 50 do 75%półwodnego (budowlanego lub o wysokiej wytrzymałości) gipsu z odpowiednio od 50 do 25% cementu portlandzkiego pucolanowego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zwiększoną wodoodpornością odznacza się spoiwo gipsowo-cementowo- -żużlowe zawierające 65-=-70°/o gipsu półwodnego, 30-ł-50°/o mielonego żużla wielkopiecowego i 5-10% cementu portlandzkiego. Jakość tego spoiwa polepsza się przy wprowadzaniu do niego 15% dodatku pucolanowego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W celu opóźnienia wiązania gipsu stosuje się różne substancje powierzchniowo-czynne pochodzenia organicznego, jak np. opóźniacz keratynowy, opóźniacz BS i ług posiarczynowy. Ług posiarczynowy jest nie tylko skuteczny jako opóźniacz, ale jednocześnie jest również środkiem uplastyczniającym. Wprowadza się go do składu mieszanki gipsobetonowej w ilości 0,2-^0,5°/o ciężaru gipsu; wodożądność mieszanki zmniejsza się przy tym o 10-18%. Jako środki przyspieszające wiązanie gipsu zaleca się stosować drobno mielony gips dwuwodny w ilości 1-2% ciężaru gipsu (uprawnienia budowlane).

Kruszywa. Jako kruszywa do gipsobetonu stosuje się materiały pochodzenia mineralnego i organicznego. Do pierwszych zalicza się żużle paleniskowe i porowate wielkopiecowe, pumeks żużlowy, tłuczeń ceglany, keramzyt, pumeks naturalny, tufy i in. Jako kruszywo drobne mogą służyć wyszczególnione materiały, ale o wymiarze ziaren mniejszym niż 5 mm, lub piaski naturalne. Przy wyborze kruszywa pierwszeństwa należy udzielić kruszywom porowatym o powierzchni szorstkiej, sprzyjającej zwiększeniu przyczepności stwardniałego gipsu do ziaren kruszywa (program egzamin ustny).

Kruszywa pochodzenia organicznego

Wykonywanie mieszanki gipsobetonowej na porowatych kruszywach mineralnych pozwala znacznie obniżyć zużycie gipsu, polepszyć strukturę materiału, jak również zmniejszyć odkształcenia wyrobów gipsobetonowych przy zmianie ich wilgotności. Właściwy wybór rodzaju i składu gra- nulometrycznego kruszyw porowatych pozwala otrzymać wyroby gipsobetonowe o wymaganej wytrzymałości i ciężarze objętościowym, zadość czyniące również wymaganiom izolacji akustycznej (opinie o programie).

Kruszywa pochodzenia organicznego (opiłki drzewne, rozdrobnione odpady drzewne itp.) zapewniają uzyskanie wyrobów gipsobetonowych o małym ciężarze objętościowym. Kruszywa te mają dobrą przyczepność do stwardniałego gipsu, jednak ich stosowanie powoduje zwiększenie wodożądności mieszanki i nie uzyskuje się w gipsobetonie dostatecznie sztywnego szkieletu, zdolnego do przejęcia naprężeń skurczowych przy wysychaniu wyrobów. Skład gipsobetonu dobiera się według sposobu opracowanego dla betonów lekkich na kruszywach porowatych z uwzględnieniem czynników, od których zależą również właściwości betonów zwykłych (segregator aktów prawnych).

Do wstępnego określenia zużycia materiałów na zarobach próbnych można wykorzystać dane tabelaryczne dla wibrowanego gipsobetonu żużlowego, otrzymywanego przy zastosowaniu gipsu budowlanego o wytrzymałości 75-100 kG/cm² (tabl. 12-1). Uwzględniając zalecenia tej tablicy, wybiera się trzy składy o różnym zużyciu gipsu. Dla każdego składu przygotowuje się w warunkach laboratoryjnych trzy próbne zaroby, z których jeden ma zużycie wody wskazane w tablicy, a dwa inne przygotowuje się z zawartością wody różniącą się o ± 5%> od pierwszego zarobu. Z takich mieszanek gipsobetonowych wykonuje się kontrolne próbki kostkowe, które bada się po wysuszeniu. Z wyników badań określa się optymalną zawartość wody, jak również zużycie gipsu i innych składników na 1 m³ gipsobetonu (promocja 3 w 1).

Wytrzymałość gipsobetonu zależy w znacznym stopniu od rodzaju spoiwa gipsowego, składu spoiwa mieszanego, rodzaju kruszywa i stosunku ilości wody do ilości spoiwa. Do wytwarzania wyrobów stosuje się, z reguły, gipsobeton o wytrzymałości na ściskanie od 35 do 100 kG/cm².