Lutowanie

Stosunkowo najgorzej są wykorzystywane walory materiału przy łączeniu blach cynkowych przez lutowanie, stosowane w uzasadnionych przypadkach przy zabezpieczaniu połączeń szwów równoległych do okapu w dachach płaskich, przy rynnach, w miejscach specjalnej obróbki (kominy itp.) oraz przy drobnych naprawach (program uprawnienia budowlane na komputer). Lutowanie polega na łączeniu blach za pomocą materiału o niższej temperaturze topnienia od temperatury topnienia materiału łączonego. Arkusze blachy cynkowej lutuje się przeważnie czystą cyną lub czystym ołowiem hutniczym przy użyciu lutownicy. Przed lutowaniem należy oczyścić dokładnie łączone powierzchnie i zabezpieczyć je przed utlenianiem metalu kwasem solnym lub odpowiednią pastą lutowniczą. Lutowane elementy powinny mocno do siebie przylegać.

Przy kryciu blachą cynkową stromych spadków dachowych (powyżej 25°), typu wieżyczki, mansardy itp., stosuje się łuski układane w karo. Niezwykle trwałe (ponad 300 lat) i efektowne pokrycia blachą miedzianą stosuje się do budowli monumentalnych i reprezentacyjnych, o silnej i trwałej konstrukcji dachowej. Do krycia używa się blachy grubości 0,5, 0,55, 06, 0,7 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Arkusze przygotowuje się i łączy tak jak przy kryciu blachą stalową.

Z zasady złącza prostopadłe do okapu wykonuje się na podwójne rąbki stojące, równoległe do okapu na podwójne rąbki leżące. Rąbki przybija się do deskowania gwoździami miedzianymi lub mosiężnymi. Przy kryciu blachą miedzianą, ze względów estetycznych stojące rąbki wykonuje się często wyższe niż 25 mm (gdy chce się wyraźnie podkreślić płaszczyzny pokrycia) (uprawnienia budowlane). Przy kryciu wieży, aby rąbek był widoczny, wykonuje się go w wysokości 4-5 cm. Równie efektowne jest krycie na listwy (patrz pokrycia z blachy cynkowej). W szwach poziomych, niezależnie od krzywizny lub dwukrzywiznowości dachu, kryje się go zawsze na podwójny rąbek leżący (program egzamin ustny).

Blacha aluminiowa

Blachą ołowianą kryto w wiekach średnich niektóre budowle monumentalne (m.in. były tak kryte wieże kościoła Mariackiego w Krakowie). Obecnie deficytowość ołowiu, niski punkt jego topliwości (327°C) oraz podatność na niekorzystne wpływy skażonego środowiska, jak i współcześnie stosowanych materiałów budowlanych (np. cement) wyeliminowały ten typ pokrycia. Blachą ołowianą grubości ok. 2 mm kryto na gładkim deskowaniu, łącząc arkusze w szwach prostopadłych do okapu na zwoje i listwy, w szwach równoległych na nakładki (opinie o programie).

Blacha aluminiowa, która nie ulega korozji, jest bardzo trwała, ma małą pojemność cieplną, odbija do 85% promieni słonecznych. Produkowana jest jako profilowana fałdowa lub panwiowa. Ze względu na kruchość materiału nie produkuje się blach gładkich. Ponieważ aluminium ma dużą rozszerzalność cieplną, wszystkie połączenia powinny umożliwiać ruchy termiczne.

Blachę fałdową układa się na podkładzie z łat drewnianych lub metalowych o rozstawie co 40-50 cm. Jeżeli jako podkładu użyto łat z innego niż aluminium metalu, w celu uniknięcia elektrolizy, pokrycia powinny być pomalowane farbą antykorozyjną lub izolowane podkładką z folii z tworzyw sztucznych, cienkich płyt izolacyjnych i in (segregator aktów prawnych). Nie wolno kłaść płyt aluminiowych na podkładach betonowych (korozja aluminiowa) trzeba izolować warstwy szczeliną powietrzną (mocując w środku łaty drewniane), co daje dodatkowy efekt ocieplenia.

Blachę mocuje się do łat tak samo jak stalową blachę falistą. Przy odpowiednim profilu fałd nakłada się je na grzebień o uzębieniu w kształcie jaskółczego ogona. Grzebień mocuje się do łat gwoździami lub wkrętami aluminiowymi albo ocynkowanymi stalowymi. Dostarczoną w rolkach blachę rozwija się równolegle do okapu, nasadzając od razu na zęby grzebienia. Krycie tego rodzaju jest proste i szybkie, równie łatwo je naprawić, wymieniając poszczególne arkusze. Pokrycie stosowane jest do dachów o spadku powyżej 6° (promocja 3 w 1).