Mączka drzewna

Plimberite jest łatwy do obróbki, można go gładzić i szlifować. Drobne nierówności pozostałe po wygładzeniu usuwa się przy użyciu drobnoziarnistego papieru ściernego. Płyty można łączyć przy pomocy spoiw mocznikowo-formaldełiydowych; poza tym łączy się je także na styk, pióro i wpust. Najmocniejsze jest połączenie na wpust i żłobek. Głównymi zaletami Plimberitu są: możliwość pokrywania dużych płaszczyzn, dobre własności izolacyjne, a w związku z zawartością żywicy większa odporność na żar, niż ją posiada drewno (program uprawnienia budowlane na komputer).

Plimberite stosowany jest również na deskowanie do betonów. Płyty o grubości 19 mm pokrywa się wodoodpornym olejem. Materiał ten daje największe korzyści wówczas, gdy potrzebne są mniejsze elementy deskowania, gdyż unika się w ten sposób strat drewna w postaci odpadków. Firma Curtis Co Inc. w USA wyprodukowała podobny do Plimberitu rodzaj płyt pod nazwą Prespine (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Do produkcji użyto strużyn drzewnych, które nasycono żywicą fenolową. Wyrób ten w płytach o powierzchni 0,37 m² i grubości 6,25 mm zawiera ok. 93% drewna. Płyty mogą być wykończone przez zwykłe pomalowanie lub przez nadanie malowanej płaszczyźnie wyglądu przypominającego okleinę sosnową. Ciężar właściwy płyty wynosi ok. 1,0, odporność materiału przeciw zniekształceniu jest dziesięciokrotnie większa niż drewna naturalnego; wytrzymałość na zginanie - podobna jak drewna (uprawnienia budowlane).

Płyty ze strużyn drzewnych nasyconych żywicą produkowane metodą ciągłą. Płyty o nieograniczonej długości otrzymywane przy zastosowaniu metody ciągłej produkuje firma Vere Engineering Co Ltd. Płyty te pod nazwą handlową Celloboard otrzymuje się z mączki drzewnej, strużyn drzewnych lub innego drewna odpadkowego nasyconego żywicą, podobnie jak opisane poprzednio płyty ze strużyn drzewnych (program egzamin ustny).

Surowiec

Surowiec jest przesuwany automatycznie do zbiornika; potem nakłada się go przy zachowaniu jednakowej grubości od 5 do 19 mm na taśmę stalową. Następnie taśmę z warstwą surowca przesuwa się do aparatu, w którym zostaje poddany wstępnemu ogrzewaniu promieniami podczerwonymi. W końcu materiał prasuje się między ogrzewanymi walcami. W czasie tego procesu należy kontrolować temperaturę i dopilnować, żeby grubość płyt była jednakowa (opinie o programie).

Wykończenie płyt Celloboard polega zwykle na malowaniu zwykłą farbą klejową, woskowaniu i pokostowaniu. Można jednak zastosować również inne rodzaje wykończenia płaszczyzn, jak pokrywanie papierem zarówno gładkim, jak i dekoracyjnym, tkaniną, okleiną drzewną, laminatami z tworzyw sztucznych i foliami metalowymi (segregator aktów prawnych).

W tym procesie produkcyjnym można osiągnąć duże oszczędności i zwiększyć wydajność przez zastosowanie maszyn zdolnych do produkcji w ciągu minuty płyty o wymiarach 6 X 1,2 m i w ten sposób przy grubości płyt 6,25 mm zmniejszyć ich cenę do ok. 4 szylingów za 1 stopę kwadratową. Lignina występuje w przyrodzie jako spoiwo włókna drzewnego. Lignina jest dość złożonym związkiem chemicznym i wydzielenie jej z masy drzewnej jest raczej trudne. Stosowanie zatem drewna do produkcji samej tylko ligniny nie jest ekonomiczne i dlatego należało’ szukać innego źródła. Zakłady chemiczne zwykle rozwłókniają drewno za pomocą chemikaliów, lecz to powodowało jednoczesne rozpuszczenie ligniny zawartej w drewnie (promocja 3 w 1).

Wg nowej metody przerobu drewna do otrzymywania ligniny zastosowano kwas węglowy otrzymywany z gazów spalinowych zakładów celulozowych. Ligninę zakwaszano kwasem węglowym i ogrzewano ją oraz topiono aż do uzyskania lepkiego roztworu; następnie oczyszczano ją i zakwaszano kwasem siarkowym w celu uzyskania nierozpuszczalnego osadu, który po odsączeniu poddawano suszeniu. Końcowy produkt był proszkiem drobnoziarnistym o brązowym zabarwieniu. Ligniny używa się głównie do wyrobu laminatów z nośnikiem papierowym, które zawierają ok. 40°/o sproszkowanej ligniny.