Maksimum pobudzenia

W okresie pobudzenia dany nerw jest zupełnie nieczuły na inne podniety. Po przejściu impulsu nerw wraca do swego stanu pierwotnego, jednakże następny impuls nie może w nim powstać wcześniej niż po upływie 1-3 milisekund od zakończenia impulsu poprzedniego. Ten okres martwy jest nazywany okresem refrakcji. Wynika stąd, że maksymalna liczba impulsów przebiegających przez nerw wynosi ok. 300 na sekundę. Impuls nerwowy ma charakterystyczny kształt, niezależnie od natury pobudzenia. Pojedynczy impuls nerwowy nie może przenosić wiadomości o natężeniu podniety, lecz tylko o tym, czy istnieje podnieta o dostatecznej energii czy też nie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gdy narząd słuchu jest pobudzany przez pojedynczy ton, to do drgań pobudzane są również komórki rzęskowe i neurony, znajdujące się w sąsiedztwie maksymalnego pobudzenia błony podstawowej. Najczęściej pobudzane są neurony leżące w miejscu, w którym występuje maksimum pobudzenia oraz w pobliżu. Gdybyśmy oglądali wszystkie impulsy naniesione przez nerw słuchowy, to wyglądałyby one jak serie „salw” czy grup impulsów nerwowych, odległych od siebie w czasie okres równy okresowi drgań tonu pobudzającego, tzn. liczba „salw” na sekundę byłaby równa częstotliwości drgań bodźca. Jednakże przy częstotliwościach większych niż 300 impulsów na sekundę pojedynczy neuron nie może reagować na każdy grzbiet fali ze względu na własny czas refrakcji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dopiero wiązka, w której poszczególne neurony byłyby pobudzane kolejno, może zachować zgodność pomiędzy częstotliwością drgań podniety, a potokami impulsów nerwowych. Zgodnie z teorią „salw”, do mózgu są więc wysyłane szeregi następujących po sobie impulsów elektrycznych, które biegną wzdłuż neuronów tworzących nerw. Wszystkie impulsy razem wzięte stanowią odwzorowanie obrazu drgań błony podstawowej. Obraz ten za pośrednictwem nerwu słuchowego dociera do różnych ośrodków, przede wszystkim zaś do obszarów słuchowych w korze mózgowej (uprawnienia budowlane).

W celu znalezienia granicznych wartości poziomu, intensywność danego dźwięku jest określana najczęściej dla warunków, w których przestajemy go słyszeć, oraz wtedy, gdy intensywność ta jest tak wielka, że odczuwamy ból. Dla danej częstotliwości można więc ustalić dwie graniczne wartości ciśnienia (lub natężenia) dźwięku o tej częstotliwości, określające próg słyszalności oraz próg odczuwania bólu, aktualne właśnie dla tej częstotliwości. Powtórzenie takich doświadczeń dla różnych częstotliwości umożliwia wyznaczenie dwóch krzywych progowych słyszalności: dolnej i górnej, które, jak widać z rys. 2.4, zamykają obszar słyszalności narządu słuchu człowieka (program egzamin ustny).

Głośność dwóch dźwięków

Subiektywną ilościową miarą wrażeń słuchowych jest głośność dźwięku. Im ciśnienie akustyczne (lub natężenie) dźwięku jest większe, tym głośniej go słyszymy, a więc większa jest jego głośność. Jednostką głośności jest son. Dźwięk ma głośność równą 1 son, jeżeli jest oceniany jako równie głośny jak dźwięk prosty o częstotliwości 1000 Hz i poziomie ciśnienia akustycznego 40 dB. Dźwięk n-krotnie głośniejszy ma głośność n sonów (opinie o programie).

Głośność dwóch dźwięków o takim samym natężeniu, ale o różnych częstotliwościach, może być zupełnie różna. Krzywe jednakowej głośności Przebywanie w hałasie o dużym poziomie i to przez dłuższy okres powoduje powstawanie trwałych ubytków słuchu. Za trwały ubytek uważa się taki, który nie ustępuje po upływie 8H-12 godzin i przy częstotliwości 2000 Hz przekracza 12 dB. W przypadku ubytku trwałego pole zakreskowane nazywamy powierzchnią głuchoty (segregator aktów prawnych).

Jeżeli dolną granicę słyszalności ucha normalnego wyprostujemy i przyjmiemy za poziom zerowy, to wówczas wszystkie odchylenia od tego poziomu stwierdzone u osoby ze słuchem upośledzonym można przedstawić w postaci audiogramów. Krzywa a na tym rysunku jest przykładem audiogramu odpowiadającego trwałemu uszkodzeniu słuchu, które w zasadzie nie przeszkadza w pracy i jest przez daną osobę przeważnie niezauważane. Krzywa h jest audiogramem uszkodzenia poważniejszego osoba z takim uszkodzeniem czuje, że jej słuch jest przytępiony, nie dosłyszy dźwięków wysokich, a uszkodzenie to przeszkadza jej w normalnym prowadzeniu rozmowy. Krzywa c jest charakterystyczna dla ostatniego stadium głuchoty w stadium tym porozumiewanie ustne, nawet kiedy rozmówca mówi głośno, jest znacznie utrudnione lub nawet niemożliwe (promocja 3 w 1).