Maksymalne wymiary stref pożarowych

Dla budynków o średnim użytkowym obciążeniu ogniowym powyżej 100 kG/m², w których zostały zastosowane specjalne urządzenia gaśnicze, jak urządzenia tryskaczowe, zraszaczowe itp., albo w których przetwarza się lub składuje materiały palne w sposób opóźniający czas rozprzestrzeniania się pożaru i wzrostu temperatury w stosunku do warunków określonych względnym czasem trwania pożaru dopuszczalne jest przyjęcie niższej klasy odporności ogniowej budynku; w takim przypadku konieczna jest każdorazowa zgoda organów ochrony przeciwpożarowej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Maksymalne wymiary stref pożarowych w budynkach przeznaczonych na zamknięte składy zboża (omłóconego i nie młóconego), słomy, ściółki, siana, roślin oleistych oraz włókien roślinnych, jak np. konopi i lnu, nie mogą przekraczać powierzchni 600 m² i kubatury 2500 m³ (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W przypadku zastosowania w ścianach budynków materiałów łatwo zapalnych wysokość budynku nie może być wyższa niż jedna kondygnacja, a wielkość jego nie może przekraczać powierzchni 600 m² i kubatury 2500 m³. Maksymalne wielkości stref pożarowych w budynkach inwentarskich i dla ptactwa domowego w zależności od klasy odporności ogniowej i liczby kondygnacji budynku należy przyjmować(uprawnienia budowlane).

Średnie obciążenie ogniowe pomieszczeń ustala się w zależności od obciążenia ogniowego w kG drewna na m² powierzchni, jakie spowodować mogłaby łączna ilość występujących w budynku palnych cieczy i gazów, równomiernie rozłożona na całej powierzchni użytkowej wszystkich pomieszczeń, w których te ciecze i gazy występują (program egzamin ustny).

Średnie obciążenie ogniowe

Za średnie obciążenie ogniowe budynku obejmującego pomieszczenia o różnym obciążeniu ogniowym przyjmuje się średnie obciążenie ogniowe tej kondygnacji, dla której jest ono największe. Średnie obciążenie ogniowe ustala się przy założeniu, że wszystkie materiały palne, składowane, wytwarzane, przerabiane lub transportowane w sposób ciągły oraz występujące w elementach konstrukcji budowlanej rozmieszczone są równomiernie na powierzchni danej kondygnacji. Budynki o ścianach lub stropach wykonanych z materiałów palnych należy zaliczać do budynków o średnim obciążeniu ogniowym powyżej 175 kG/m², niezależnie od ich faktycznego obciążenia ogniowego (opinie o programie).

Dla budynków związanych z produkcją przemysłową i artykułów spożywczych zamiast faktycznego średniego obciążenia ogniowego dopuszcza się w celu ustalenia odległości od innych budynków przyjmowanie wskaźnikowego obciążenia ogniowego, jeżeli:

1. budynki te zawierają urządzenia technologiczne, w których przy produkcji wytwarza się, przetwarza lub stosuje palne ciecze lub gazy, a ponadto
2. łączna powierzchnia pomieszczeń mieszczących te urządzenia zajmuje co najmniej 30% użytkowej powierzchni budynku lub
3. łączna kubatura pomieszczeń mieszczących te urządzenia obejmuje co najmniej 10% kubatury całego budynku (segregator aktów prawnych).

Wskaźnikowe obciążenie ogniowe w budynkach przyjmuje się o wielkości:

• do 25 kG/m² - jeżeli łączna ilość występujących w budynku cieczy i gazów palnych nie spowoduje średniego obciążenia ogniowego pomieszczeń większego niż 25 kG/m²,
• 26-M75 kG/m² - jeżeli łączna ilość występujących w budynkach cieczy i gazów palnych powoduje średnie obciążenie ogniowe pomieszczeń w granicach 26-100 kG/m²,
• powyżej 175 kG/m² - jeżeli łączna ilość występujących w budynku cieczy i gazów powoduje średnie obciążenie ogniowe pomieszczeń wyższe niż 100 kG/m² (promocja 3 w 1).

Do średniego użytkowego obciążenia ogniowego nie wlicza się obciążenia ogniowego pochodzącego od materiałów palnych występujących w elementach konstrukcji budowlanej, tj. w elementach konstrukcji i wykończenia budynku.