Martwica boczna

Martwica boczna i zabitki powstają na skutek lokalnego uszkodzenia pnia żyjących drzew. Uszkodzenia mogą mieć charakter mechaniczny lub też mogą być następstwem działania czynników zewnętrznych, wywołujących lokalne zmiany fizjologiczne w miazdze twórczej (program uprawnienia budowlane na komputer).
Martwica boczna jest to jednostronne obumarcie miazgi twórczej i sąsiednich warstw drewna na części obwodu pnia.

Przyczyny jej powstawania są różnorodne. Na skutek odarcia kory przez drzewa padające w czasie ścinki lub dłużyce wleczone w czasie zrywki powstaje tzw. martwica udarowa. Podobne objawy mogą być następstwem spałowania drzew przez zwierzynę.
Obnażony pień nie wytwarza w uszkodzonym miejscu przyrostów; odkryte drewno szarzeje, wysycha i pęka, a przez otwartą ranę dostają się do wnętrza pnia zarodniki grzybów i niszczące drewno owady (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Brzegi rany zarastają stopniowo a na granicach martwicy powstają charakterystyczne wałki tkanki przyrannej; rzadko następuje zupełne zabliźnienie rany. Dalszym następstwem jest zniekształcenie pnia i zgnilizna. Przy małych uszkodzeniach może dojść do zwarcia tkanki przyrannej; wówczas między tkanką przyranną a drewnem pnia powstaje zarastająca stopniowo szczelina. Uszkodzenie tego rodzaju określa się mianem zabitki otwartej. W czasie zabliźniania uszkodzonego miejsca obumarłe drewno i resztki kory nie zrastają się z nowonarastającym drewnem, tak że na ich granicy powstaje szczelina, czasem zaś występuje miejscowa zgnilizna. Z upływem czasu zabitka otwarta zostaje wraz z tkanką przyranną otoczona jednolitym pierścieniem przyrostu rocznego (uprawnienia budowlane). W miarę narastania dalszych słojów rocznych zabitka przestaje być widoczna tworząc zabitkę zamkniętą, z roku na rok coraz bardziej odległą od obwodu pnia.

Naprężeń powstających w wyniku nierównomiernego wysychania i nierównomiernej kurczliwości drewna (pęknięcia mrozowe, pęknięcia z przesychania). Zakłócenia równowagi naprężeń istniejących w rosnącym drzewie (np. podczas ścinki drzew lub podczas wyrzynki kłód, zwłaszcza bukowych) (program egzamin ustny).

Pęknięcia tarcicy

Pęknięcia tarcicy powstają na skutek nierównomiernego skurczu podczas wysychania do wilgotności niższej od punktu nasycenia włókien lub też mogą pochodzić z pęknięć powstałych w drewnie okrągłym. Podczas wysychania tarcicy pęknięcia powstają głównie na czołach, gdyż tam proces wysychania przebiega najbardziej intensywnie. Pęknięciom czołowym zapobiega się przez właściwe układanie stosów i chronienie czół tarcicy przed bezpośrednim nasłonecznieniem. W odniesieniu do cennej i skłonnej do pękania tarcicy liściastej stosuje się osłanianie czół listewkami, które zmniejszają szybkość wysychania.
W praktyce przyjął się pogląd, że im większy jest ciężar właściwy i twardość tym łatwiej drewno pęka przy wysychaniu (opinie o programie).

Pogląd ten jest tylko częściowo słuszny, gdyż bezpośrednia zależność pomiędzy skłonnością do pęknięć desorpcyjnych i ciężarem właściwym drewna nie została stwierdzona. Przyczynę pęknięć desorpcyjnych stanowi anizotropia kurczliwości drewna w kierunku stycznym i promieniowym oraz szybsze wysychanie zewnętrznych warstw drewna. Drugim czynnikiem warunkującym skłonność do pękania jest wytrzymałość drewna na rozciąganie w poprzek włókien: im większa jest wytrzymałość, tym trudniej drewno pęka. W wypadku pęknięć, które powstają pod działaniem naprężeń ścinających (segregator aktów prawnych).
Martwica i zabitki mogą być również następstwem innych przyczyn, jak np. pożar leśny lub ognisko.

Działanie wysokiej temperatury powoduje lokalne uszkodzenie miazgi twórczej wywołując podobne skutki jak uszkodzenie mechaniczne. Komórki miazgi twórczej zostają zabite a przyrost w uszkodzonym miejscu ustaje; martwica taka nosi nazwę martwicy ogniowej (promocja 3 w 1).

Niewielkie zabitki mogą powstać nawet bez uszkodzenia kory, na przykład pod wpływem silnego uderzenia pnia w czasie okresu wegetacyjnego. W uszkodzonym miejscu ustaje przyrost; w wyniku przyrostu sąsiednich warstw drewna uszkodzone miejsce tworzy zagłębienie na obwodzie pnia, które z biegiem czasu przekształca się w zabitkę.