Masa plastyczna

Według definicji Carletona Ellisa masa plastyczna jest substancją, która pod wpływem naprężenia mechanicznego może ulec odkształceniu, nie tracąc swej spoistości i zachowując nadany jej nowy kształt. Masa plastyczna różni się pod tym względem od materiałów kruchych, które pod wpływem naprężeń mechanicznych tracą swoją spoistość. Dla lepszego zrozumienia własności tworzyw sztucznych należy sobie uświadomić, że występują one w stanie bezpostaciowym, którego przeciwieństwem jest stan krystaliczny. W substancjach występujących w stanie bezpostaciowym cząsteczki mają swobodę poruszania się, a podwyższenie temperatury powoduje wzrost ich drgań, wskutek których nabierają one skłonności do zmiany pozycji, co w rezultacie wywołuje zmianę kształtu takiej substancji. Stan krystaliczny charakteryzuje się tym, że cząsteczki są z sobą ściśle związane w postaci siatki krystalicznej, a podwyższenie temperatury (aż do temperatury topnienia) nie wpływa na plastyczność materiału (program uprawnienia budowlane na komputer).

Następujące uwagi wyjaśnią właściwe stosowanie terminu „tworzywo sztuczne”. Tworzywa sztuczne są głównie materiałami syntetycznymi, chociaż zalicza się do tej grupy również materiały półsyntetyczne, uzyskane z polimerów naturalnych, np. z celulozy i z kazeiny, oraz materiały zawierające bitumy i szelak (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Na ogół zgodzono się na wyłączenie z tworzyw sztucznych gumy, mimo że jej własności zbliżone są do tych, jakie obejmuje definicja tworzywa sztucznego. Z drugiej jednak strony do tworzyw sztucznych zalicza się syntetyczne materiały elastyczne, przypominające gumę. Wyłączone są również niektóre materiały plastyczne, jak szkło, ceramika i cement portlandzki. Dla wyjaśnienia należy stwierdzić, że praca niniejsza obejmuje jedynie te spośród mas plastycznych, które same są żywicami syntetycznymi lub których głównym składnikiem są te żywice (uprawnienia budowlane).

Podział tworzyw sztucznych

Trudno jest przeprowadzić linię podziału między warstwowymi tworzywami sztucznymi napełnionymi miazgą drzewną a sklejką wielowarstwową łączoną żywicą oraz drewnianymi tworzywami warstwowymi (laminatami). Różnica między tymi tworzywami polega na stosunku ilości użytego tworzywa sztucznego do ilości drewna. Cenne własności, jakie uzyskuje drewno po dodaniu żywic syntetycznych, wyjaśniają, dlaczego włączono do tej pracy drewno warstwowe i niektóre rodzaje sklejki (program egzamin ustny).

Podział tworzyw sztucznych na termoutwardzalne i termoplastyczne oparty jest na charakterystycznych własnościach tych tworzyw. Ogólnie biorąc, grupa tworzyw termoplastycznych obejmuje tworzywa, które pod wpływem podwyższonej temperatury miękną, a po ochłodzeniu twardnieją, przy czym proces zmiękczania może być powtarzany wielokrotnie, oczywiście pod warunkiem, że nie zastosuje się temperatury tak wysokiej, która by mogła spowodować rozkład chemiczny tworzywa (opinie o programie). Tworzywa termoutwardzalne mogą być przygotowywane w postaci termoplastycznej i formowane w odpowiedniej temperaturze i pod odpowiednim ciśnieniem. Jeśli się je ogrzeje do temperatury 125-170°C, twardnieją i tracą na zawsze własności plastyczne.

Ponowne ogrzewanie utwardzonego tworzywa termoutwardzalnego nie powoduje zmiękczenia materiału, a ogrzanie do temperatury 340°C powoduje jego zwęglenie, co jest charakterystyczne dla substancji organicznych (segregator aktów prawnych).

Obie te grupy tworzyw sztucznych dzielą się na dalsze podgrupy; podstawą tego podziału są surowce użyte do produkcji. Tworzywa termoplastyczne obejmują tworzywa celulozowe, poliwinylowe, polistyrenowe i poliakrylowe. Tworzywa termoutwardzalne obejmują fenoplasty, aminoplasty i gliptale. Obie podstawowe grupy tworzyw obejmują kilkaset różnych produktów, których liczba wzrasta z każdym nowym osiągnięciem (promocja 3 w 1). Tworzywa termoutwardzalne przechodzą w początkowym okresie produkcji przez fazę termoplastyczną, a dopiero po zastosowaniu dalszego ogrzewania uzyskują stan „termoutwardzony”.