Materiały ścierne

W 1973 r. światowe zużycie naturalnych i syntetycznych proszków diamentowych wynosiło 56 700 tys. kr, a diamentów przemysłowych tzw. monokryształów, 17 603 tys. kr. Proszki stosowane są głównie jako materiały ścierne, większość monokryształów ma zastosowanie w wiertnictwie, np. w USA w 1973 r. w wiertnictwie wykorzystano 54% ogólnego krajowego zużycia monokryształów (program uprawnienia budowlane na komputer).
Najważniejszymi czynnikami, od których zależy wartość i diamentu są: barwa, czystość (bezbłędność), jakość szlifu i wielkość.

Wielkość diamentów. Kryształy diamentu mają różną wielkość mogą być one bardzo małe aż do kilku centymetrów średnicy. Duże diamenty stanowią tylko mały odsetek znajdowanych kamieni; przeważnie występują drobne kryształy i ich okruchy. Diament największy z dotychczas znalezionych, znany pod nazwą Cullinan, był wielkości pięści; pierwotnie był on prawdopodobnie jeszcze większy, ponieważ z jednej strony był ograniczany płaszczyzną łupliwości
Masa, a zatem i wielkość diamentów, podobnie jak i innych kamieni szlachetnych, określana jest w karatach.

Dawniejsza nazwa arabska kirat pochodzi od greckiego keration nasienie drzewa świętojańskiego (Ceratonia siliqua) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Rzymianie nazywali chleb świętojański Siliqua graeca, a rzymskie określenie masy kamieni szlachetnych nosiło nazwę Siliqua. Według innych przypuszczeń nazwa karata pochodzi od nasion drzewa koralowego Erythrina corallodendron, zwanego kuara, rosnącego w Indiach i Afryce. Przeciętną masę tych nasion wynoszącą około 0,2 g, przyjęto za podstawę miary masy kamieni szlachetnych. Masa 1 karata w różnych krajach i ośrodkach handlowych była rozmaita, najczęściej wynosiła ona 0,205 g. Powstałe wskutek tego trudności i nieporozumienia usunięto dopiero przez wprowadzenie w 1913 r. jednolitego karata o masie 0,2 g, zwanego karatem metrycznym.

Dawniej karat ten określano skrótem ct, mtc; obecnie kr. W międzynarodowym układzie jednostek SJ nie ma karata jako jednostki masy kamieni szlachetnych. Masę tę według układu SI mierzy się w gramach (1 kr = 0,2 g, lg = 5 kr) (uprawnienia budowlane).

Karat

Karat dzieli się obecnie na części dziesiętne i setne. Dawniej stosowano podział na części: * 1/z, 1U, Vg, Vie, V32, Ve4. Stosowany był
również na grany (1 karat = 4 grany). We Florencji jako jednostki masy używano uncji równej 144 karatom. Używaną również miarą były punkty jednostka ta równała się 0,01 kr*>. Wielkość diamentów mierzy się specjalnymi miarkami karatomierzami (program egzamin ustny).

Niezależnie od sytuacji na rynkach światowych oceny wartości kamieni, zwłaszcza dużych, mogą nieraz znacznie się różnic, nie ma bowiem ściśle ustalonych zasad i reguł w tym zakresie. Wyróżnia się kamienie pierwszej wody, tj. bezbarwne i wolne od błędów, czyli nie zawierające wrostków i spękań, kamienie drugiej wody, które również są bezbarwnie i zawierają tylko niewielkie błędy lub są bardzo słabo zabarwione, lecz nie zawierają błędów, i wreszcie kamienie trzeciej wody bezbarwnie, z większymi błędami lub o wyraźnym zabarwieniu (opinie o programie).
Zabarwienie z wyjątkiem odcienia bladoniebieskiego obniża na ogół wartość diamentu. Jednak rzadko spotykane wyraźnie zabarwione diamenty osiągają cenę znacznie wyższą od bezbarwnych. W tych przypadkach ocena zależy szczególnie od indywidualnego zdania znawcy brylantów, a dwa oszacowania mogą się znacznie różnić.

Często spotykane błędy polegają na zawartości wrostków i obecności spękań (segregator aktów prawnych). Błędy widoczne gołym okiem zasadniczo wpływają na wartość kamienia, obniżając ją niekiedy bardzo znacznie. Błędy widoczne przez lupę powiększającą 10-krotn,ie są uważane za mniej ważne, lecz również wpływają na wartość kamienia.
Do rozpoznania błędów stosuje się coraz częściej mikroskop, który pozwala na dokładne rozpoznanie charakteru błędu. Błąd (obecność wrostków lub wewnętrznych spękań) widoczny tylko pod mikroskopem, a niewidoczny przez lupę, jest jednak uważany za nieistotny (promocja 3 w 1).