Metoda depresji

Metodę depresji stosuje się jedynie w gruntach piaszczystych, piaszczysto-żwirowych lub mało spoistych (program uprawnienia budowlane na komputer). W celu obniżenia poziomu wód gruntowych do 4-5 m poniżej powierzchni terenu stosuje się lekkie instalacje z wtyczek filtracyjnych, które zagłębia się na 7 m. Są to filtry siatkowe średnicy 50 do 63 mm, długości 0,8-6,0 m, połączone rurą do odprowadzania wody o średnicy 38 mm z przewodem zbiorczym, do którego podłączone są pompy.

Wtyczki filtracyjne rozstawia się w odległości 0,8-1,8 m wokół odwadnianego dna wykopu i łączy ze sobą poziomym przewodem zbiorczym połączonym z odpowiednim zespołem pompowym. Zainstalowane filtry lub studnie wywołują depresję poziomu wody gruntowej wokół siebie. Kształt krzywej depresji, która powinna przebiegać ok. 0,5 m poniżej najniższego poziomu posadowienia fundamentów, zależy od współczynnika filtracji gruntu oraz liczby i rozmieszczenia studni (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Inne sposoby odprowadzenia wód gruntowych polegają na wykonaniu odpowiedniego drenażu, połączonego ze studzienkami rewizyjnymi, lub zespołu studzien głębinowych, z których wodę wypompowuje się za pomocą pomp przeponowych, odśrodkowych lub tłokowych.
Trwałe obniżenie poziomu wód gruntowych stanowi odrębny problem z dziedziny fundamentowania i może być wykonywane po dokładnych badaniach geologicznych i hydrologicznych (uprawnienia budowlane).

Po wykonaniu stanu zerowego obiektu, tj. wyprowadzeniu budowli ponad poziom terenu lub ułożeniu przewodów w wykopach wąsko-przestrzennych, przystępuje się do zasypywania wykopu. Wykonuje się to ręcznie lub mechanicznie za pomocą spycharek. Zasypywanie wykopu powinno być wykonywane warstwami poziomymi o grubości 15-50 cm. W celu uzyskania właściwego zagęszczenia zaleca się poszczególne warstwy polewać wodą. Sposób ten zabezpiecza przed późniejszym mechanicznym i nie kontrolowanym osiadaniem gruntu (program egzamin ustny). Podczas zasypywania wykopów szczególnie odpowiedzialnych, jak wykopy kanalizacyjne pod ulicami, należy stosować do zagęszczania wibratory lub ubijaki.

W razie gruntów spoistych, które wymagają pewnego czaj na zagęszczenie, pozostawia się na wierzchu zasypanego wykopu pewien zapas ziemi przeznaczony do wypełnienia zagłębienia { zakończonym osiadaniu gruntu.
Przyjmuje się, że gliny i iły osiadają ok. 1/12 h, zaś piaski żwiry ok. 1/22 h.

Gnijące części roślin

Należy pamiętać, że do zasypywania wykopów nie wolno używać gruntu zawierającego gnijące części roślin, nie mówiąc ji o innych związkach szkodliwych dla budowli, jak związki siarki, cukry, tłuszcze czy zarodniki grzyba bud wlanego.
Wykonywanie nasypów, w szczególności wysokich i z różnorodnych gruntów, jest zadaniem wymagającym dobrej znajomości stateczności nasypów oraz technologii robót ziemnych (opinie o programie). W raz złego wykonania i nieznajomości właściwości użytych gruntów mogą powstać nieprzewidziane deformacje na skutek rozmywania, zsuwania, nadmiernego osiadania itp.

Dobry materiał na nasypy stanowią grunty kamieniste, żwir we, piaszczyste i piaszczysto-gliniaste.
Najtrwalszy jest nasyp wykonany z gruntów jednorodnych poziomymi warstwami grubości do 0,5 m. Grunty różnorodne trzeba układać również warstwami poziomymi, nadając warstwo gruntu nieprzepuszczalnego w przekroju poprzecznym form dwuspadkową o spadku ok. 4%. Poszczególne warstwy należy zgęszczać przez wałowanie, ubijanie lub wibrowanie (segregator aktów prawnych).

Pierwsze polega na przetaczaniu walca, pod ciężarem której grunt osiada o wielkość Ah, zależną od nacisku walca i gęstości gruntu. Wielkość Ah maleje przy każdym następnym przejeźdź walca. Ubijanie sprowadza się do unoszenia ciężaru M ubijaka na wysokość H i swobodnego jego spadku. Ubijaki są ręczne i o napędzie mechanicznym (promocja 3 w 1). Podczas wibrowania mimośrodowe połączenie silnika z płytą zagęszczającą powoduje jej drgania, które są przekazywane na grunt. Drgania niweczą tarcie między ziarnami szkieletu gruntowego, dzięki czemu następuje zagęszczenie gruntu.