Metoda elektrokinetyczna

Metoda ta polega na wprowadzeniu z zewnątrz siły elektromotorycznej, która powoduje ruch wody zawartej w porach gruntowych w kierunku bieguna elektrycznego mającego inny znak niż jony wody. W ten sposób stabilizujące środki chemiczne w postaci roztworu wodnego wprowadza się do sypkich i zwięzłych gruntów bez wtłaczania mechanicznego. Zachodzą przy tym zmiany fizykochemiczne, które nie tylko zmniejszają przepuszczalność w gruncie, lecz również jego wytrzymałość.
Zamrażanie. Metoda ta ma w zasadzie zastosowanie do przypadków, kiedy odprowadzenie wody nastręcza duże trudności. Woda zamarzając w porach i zwiększając swoją objętość uszczelnia grunty, dając jakby czasowe zeskalenie. Zamraża się grunty plastyczne, płynne i kurzawki (program uprawnienia budowlane na komputer).
Grunt gliniasty przy osuszaniu osiada i pęka, natomiast przy nawilgoceniu odzyskuje spoistość i nieprzepuszczalność.

Zależność właściwości gruntu gliniastego od procentowego zawilgocenia.
Przy okładaniu ścian fundamentowych gliną należy zapewnić jej dopływ wilgoci. Przed użyciem glinę należy zarobić wodą do uzyskania stanu twardoplastycznego i układać warstwami, ubijając każdą warstwę. Grubość warstwy uszczelniającej powinna wynosić co najmniej 15 cm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ten sposób uszczelnienia stosuje się w gruntach nawodnionych.

Do gruntów wprowadza się higroskopijne sole w postaci chlorku wapniowego, chlorku sodowego, chlorku magnezowego itp. Sole te sprzyjają utrzymaniu wilgoci i mają zdolność pochłaniania wilgoci z powietrza. Na przykład chlorek wapniowy pochłania wilgoć w średnich warunkach atmosferycznych w ilości przekraczającej 5-f-10-krotny jego ciężar. W okresie upałów zatrzymuje on 0,5-0,75 pochłoniętej wilgoci. Zmiany w budowie gruntu w tym przypadku polegają na wymianie jonów. Kation Ca2+ sprzyja koagulacji.
Chlorek wapniowy stosuje się z dobrym wynikiem do uszczelniania gruntów z dużą zawartością cząstek koloidalnych (ilastych) (uprawnienia budowlane).

Uszczelnianie gruntów cementem

Przy użyciu chlorku sodowego NaCl, kation Na+ sprzyja rozbijaniu cząstek koloidalnych na drobniejsze i ich pęcznieniu. W rezultacie tego pęcznienia i zakorkowania wodnymi błonkami grunty ilaste stają się nieprzepuszczalne. Chlorek sodowy nadaje się szczególnie do gruntów o niewielkiej zawartości cząstek koloidalnych (program egzamin ustny).
Grubość warstwy wynosi 5-f-10 cm, a zużycie soli 0,3-1,0 kg/m2 (przy grubości warstwy 5 cm 0,3-0,5, przy grubości warstwy 10 cm 0,8-1,0 kg). Sole miesza się z masą gruntową, a następnie układa się ubijając warstwami (opinie o programie).

W praktyce stosuje się również polewanie uszczelnianego gruntu roztworem soli, mając na uwadze, że ilość roztworu powinna być we właściwym stosunku do ilości wapnia w gruncie.
Warstwę izolacyjną wykonaną w ten’ sposób należy przykryć warstwą piasku, a w przypadkach możliwych do zastosowania przykryć warstwą gleby i zasiać trawę (rys. 18-5).
Uszczelnianie gruntów cementem polega na stabilizacji gliny, przy czym cement jest koagulantem (segregator aktów prawnych).
Przeprowadzone próby wykazały, że przy stabilizacji gliny piaszczystej cementem można uzyskać tanie i odporne na wilgoć materiały budowlane, mogące mieć szerokie zastosowanie przede wszystkim w budownictwie wiejskim.

Ilość cementu ustala się na podstawie prób, przy czym stanowi on 0,3-5% ciężaru suchego gruntu.
Niektóre rodzaje gruntów nie nadają się do stabilizacji ich cementem. Na przykład obecność jonów wodorowych wskutek dysocjacji kwasów humusowych i obecność jonów sodowych mogą ujemnie wpływać na cement (promocja 3 w 1).

Obecność sodu może powodować powstawanie siarczanu sodu Na2S04 • 10H2O, który bardzo niszcząco działa na cement, wskutek tworzenia się gipsu. Szkodliwa jest również wysoka zawartość magnezu. Jako granicę szkodliwości domieszek przyjmuje się 0,2% S03 i 2% MgO, rozpuszczalnych w gorącym roztworze kwasu solnego.