Metoda nawiercania

Przez nakłucia wprowadza się w drewno odpowiednio dozowane, rozpuszczalne w wodzie związki impregnacyjne. Na tym kończy się zabieg impregnacyjny. Po umocowaniu słupa w jego dolną część zaczyna wnikać woda z ziemi, w jego górną część woda z atmosfery. Pod działaniem wnikającej wody rozpuszczają się złożone w drewnie związki chemiczne i wraz z wodą dyfundują do tych części drewna, dokąd dociera woda, chroniąc drewno przed zagrzybieniem (program uprawnienia budowlane na komputer).

Mimo ciekawie ujętych i logicznie uzasadnionych założeń metoda ta nie przyjęła się w praktyce ze względu na techniczne trudności jej stosowania, mechaniczne osłabianie drewna i wysokie koszty.
Metodą nawiercania można nasycać belki budowlane wchodzące w skład mostów, kratownic i innych konstrukcji inżynierskich zarówno przed wbudowaniem, jak po wbudowaniu w konstrukcję (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W tym celu nawierca się świdrem średnicy 25 mm w poprzek włókien otwory sięgające do 3 U grubości belki, wypełnia się je środkami antyseptycznymi zamyka przy pomocy drewnianych korków.

Środki antyseptyczne dyfundują w drewno. Dyfuzja przebiega bardziej intensywnie w kierunku równoległym niż w kierunku prostopadłym do przebiegu włókien. Na skutek tego przestrzenny zasięg dyfuzji z jednego nawiercenia przybiera kształt elipsoidu, którego krótsza oś, przebiegająca w kierunku prostopadłym do przebiegu włókien, ma około 4 cm długości, dłuższa oś, równoległa do przebiegu
włókien, 30-40 cm długości. Środki impregnacyjne działają tylko w drewnie o wilgotności większej niż 20% (uprawnienia budowlane). Przy wilgotnościach niższych są one nieczynne (lub słabo czynne), zachowują jednak potencjalnie swój charakter antyseptyczny; z chwilą wzrostu wilgotności ich rola może się stać aktywna.

Bandaże impregnacyjne

Bandaże impregnacyjne wykonane są w postaci pasów szerokości 60 cm składających się po zewnętrznej stronie z materiału nie- przepuszczającego wody, po wewnętrznej stronie z materiału przepuszczającego wodę (program egzamin ustny). Wnętrze bandaża wypełnione jest rozpuszczalnym w wodzie materiałem antyseptycznym, np. fluorkiem sodu, w ilości 0,6-0,9 kG, zależnie od długości bandaża. Bandaż podzielony jest podłużnymi szwami na pasy szerokości 1,0—1,5 cm; nie dopuszcza to do obsuwania się impregnatu ku dołowi bandaża. Bandaże nakłada się na słupy teletechniczne w przekroju niebezpiecznym (płaszczyzna zetknięcia ziemi z atmosferą), tak że pas 30 cm szerokości znajduje się ponad ziemią, a 30 cm pod powierzchnią ziemi (opinie o programie).

Słup wchłania wodę z ziemi dolną powierzchnią przekroju oraz powierzchnią boczną; woda ta podnosi się w górę słupa i wyparowuje na nim nad ziemią. Zgodnie z prawami dyfuzji woda rozpuszcza umieszczone w bandażu związki antyseptyczne; powstający roztwór dyfunduje w górę i zabezpiecza drewno od grzybów. W wyniku dążenia do wyrównania stężenia roztworu związki antyseptyczne dyfundują ze strefy obwodowej ku środkowi słupa, wnikają w twardziel i docierają do rdzenia, czego nie można osiągnąć przy stosowaniu innych metod nasycania (segregator aktów prawnych).
Drugą zagrożoną strefę stanowi wierzchołkowa część słupa, na którą spada woda z atmosfery i nawilża drewno, co stwarza korzystne warunki dla rozwoju grzybów.

Celem zabezpieczenia nakłada się na wierzchołek słupa wykonany z juty czepiec ochronny, wypełniony rozpuszczalnymi w wodzie związkami antyseptycznymi; od góry czepiec jest pokryty ochronną siatką drucianą. Przy każdym deszczu woda wnika w głąb drewna w postaci roztworu związków grzybobójczych, impregnując w ten sposób górną część słupa (promocja 3 w 1).

Dużą zaletę tej metody stanowi fakt, że bandaże można zakładać na słupach wbudowanych w terenie oraz że bandaże można wymieniać. Zakładając bandaże na słupach nasyconych metodą oszczędnościową Riipinga, po raz pierwszy po 20 latach pracy, a po raz drugi po 30 latach zwiększa się ich średnią trwałość z około 25 lat na około 40 lat.