Metody obliczania amortyzacji

Praktycznie nie jesteśmy w stanie wyznaczyć wielkości zużycia fizycznego przy produkowaniu poszczególnych wyrobów, dlatego dokonuje się określania wartości środka trwałego przenoszonego na produkt przy obliczeniach amortyzacyjnych umownie.

Przy obliczaniu składników kosztów produkcji amortyzacja pośredniczy w przenoszeniu równowartości zużycia środków trwałych do cen (kosztów) jednostkowych wzgl. całkowitych kosztów produkcji (program uprawnienia budowlane na komputer).
W wypadku trzecim amortyzacja jest narzędziem gromadzenia zasobów pieniężnych koniecznych do sfinansowania odtworzenia zużytych obiektów majątku trwałego. Reprodukcja środków trwałych jest tylko w części niezbędna na reprodukcję czyli odtworzenie całkowite środków trwałych, natomiast częściowo amortyzację przeznaczamy na dokonywanie wymiany części zniszczonych czyli remonty.

Pewne części ulegają szybszemu niszczeniu niż inne, dlatego też zachodzi konieczność wielokrotnej nieraz wymiany lub też dokonywania wielokrotnych napraw w okresie amortyzacyjnym (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Tworzony przez tzw. odpisy amortyzacyjne fundusz przeznacza się na całkowite jak i częściowe odtworzenie środków trwałych.

Wysokość odpisów amortyzacyjnych musi w sposób racjonalny uwzględniać:
1) zużycie fizyczne i moralne (ekonomiczne) środków pracy
2) okres eksploatacji i amortyzacji
3) zakres remontów, jaki należałoby uwzględnić w stawce odpisów amortyzacyjnych. Właściwa korelacja wielkości norm i stawek amortyzacyjnych ma bezpośredni wpływ
na tworzenie się proporcji gospodarczych, będących warunkiem prawidłowego rozwoju gospodarki narodowej. Zaniżone stawki amortyzacyjne nie mogą gwarantować niezbędnych środków na remonty i odtwarzanie środków trwałych (uprawnienia budowlane). Zawyżone stawki zaniżają rentowność przedsiębiorstwa, zawyżają ceny jednostkowe zbytu produkcji i gromadzą w nadmiernej ilości środki pieniężne.

Metody mieszane

Stosowane są różne metody obliczania amortyzacji. Wymienimy tu następujące:
a. Metody czasowe, opierające się o normatywny czas, określający okres użytkowania środków trwałych
b. Metody opierające się o wielkość miernika naturalnego określającą finalną wielkość produkcji, jaką można wytworzyć w okresie użytkowania maszyny wzgl. urządzenia.
Metody mieszane, w których podstawę do obliczania amortyzacji zapewniającej reprodukcję całkowitą stanowi normatywny okres użytkowania, zaś do obliczania reprodukcji częściowej przyjmuje się wielkość wytworzonej produkcji (program egzamin ustny).

Do inwestycji zalicza się działalność, której. zasadniczym celem jest stworzenie nowych lub powiększenie istniejących środków trwałych.
Działalność inwestycyjna obejmuje roboty budowlane, roboty montażowe, nabycie lub wykorzystanie maszyn i urządzeń, pierwszy remont nabytych obiektów, jeżeli remont ten jest niezbędnym warunkiem rozpoczęcia użytkowania obiektu, wytworzenie prototypów, roboty związane z odbudową środków trwałych w nieczynnych zakładach, naprawą obiektów zniszczonych wskutek wypadków losowych, jeśli naprawa tych obiektów przekracza zakres remontu kapitalnego (opinie o programie).

Następnie przebudowę środków trwałych, powodującą zasadniczą zmianę ich przeznaczenia, nabycie lub wytworzenie przedmiotów, zaliczanych zgodnie z przepisami, do środków obrotowych, stanowiące tzw. pierwsze wyposażenie. Nie zalicza się do inwestycji częściowej modernizacji środków trwałych, ujmowanej jako remonty.
Do kapitalnych remontów zalicza się naprawy o największym zakresie rzeczowym, jaki występuje w cyklu remontowym (segregator aktów prawnych).

Obejmują one roboty związane z naprawą (a także wymianą) zużytych ważnych zespołów, części lub elementów obiektów, zmierzającą do przywrócenia środkom trwałym ich sprawności technicznej, zmniejszonej na skutek zużycia lub uszkodzenia, do stanu zbliżonego do pierwotnego. Remonty kapitalne mogą również obejmować prace związane z modernizacją (unowocześnieniem) poszczególnych obiektów (promocja 3 w 1).