Metody podziału budowli

Jeżeli wody nie można przepuszczać stosując którykolwiek z wymienionych sposobów, lub jeżeli jest to zbyt kosztowne, to przy sprzyjających warunkach miejscowych stosuje się metodę podziału budowli na fragmenty (odcinki), które wykonywa się w całości lub do pewnego poziomu pod osłoną grodzy (program uprawnienia budowlane na komputer). W pierwszym przypadku mamy realizację trójetapową, w drugim dwuetapową.
Przy metodzie odcinkowej należy w poszczególnych etapach wykorzystać albo wspólne elementy grodz, albo wykonany już fragment konstrukcji.

Przy tej metodzie bardzo korzystną lokalizacją budowli piętrzącej jest takie jej usytuowanie, że przecina ona istniejącą w tym miejscu wyspę, jak np. miało to miejsce przy budowie siłowni Dnieproges im. Lenina na Dnieprze. Wyspę taką wykorzystuje się jako grodzę naturalną, co zwalnia od konieczności budowy na tym odcinku grodzy sztucznej lub pozwala na budowę grodzy o nieznacznej wysokości. Jeżeli wyspa wznosi się ponad poziom największej wody powodziowej, a powierzchnia jej jest odpowiednio duża, to wówczas można również zlokalizować na niej wytwórnię masy betonowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Pewną odmianę opisanej metody odcinkowej stanowi częściowa eliminacja grodz przez zastąpienie ich kesonami lub studniami, na których posadowione są podwodne części budowli piętrzącej. Sposób ten jest szczególnie dogodny przy budowie jazów (filarów) na rzekach głębokich lub w dolnych partiach rzek oraz gdy zachodzi konieczność posadowienia budowli głęboko w dnie rzeki, przez co uzyskuje się rodzaj ekranu utrudniającego filtrację wody pod budowlą przy jednoczesnym skróceniu płyty jazowej.

Przy jazach dylatacje między poszczególnymi sekcjami budowli umieszcza się często w środku filarów (uprawnienia budowlane).
W metodzie odcinkowej, niezależnie od sposobu podziału budowli na odcinki i systemu prowadzenia robót, po wybudowaniu grodzy (albo konstrukcji opartej na kesonach lub studniach) następuje zawsze zwężenie koryta rzeki i zmniejszenie powierzchni przekroju swobodnego przepływu wody. W rezultacie następuje spiętrzenie zwierciadła wody powyżej grodzy i zwiększenie natężenia przepływu w obszarach międzygrodzia; w konsekwencji następuje szybkie rozmywanie dna i w następstwie wzrost w tych miejscach głębokości koryta rzeki. Intensywność rozmywania dna rzeki zależy od stopnia zwężenia koryta rzeki oraz od rodzaju podłoża (program egzamin ustny).

Proces rozmywania

Normalnie proces rozmywania trwa tak długo, aż zwiększona głębokość dna spowoduje zmniejszenie prędkości przepływu wody do granic prędkości nie powodujących rozmywania danego rodzaju gruntu. Po osiągnięciu stanu równowagi poziom zwierciadła się obniży (opinie o programie). Bez badań modelowych nie można przewidzieć kształtu, jaki przybierze dno i granicznych głębokości rozmycia podłoża, można jednak stwierdzić, że rozmywanie następuje głównie w miejscu największych głębokości dna, natomiast przy brzegu jest stosunkowo nieznaczne (zależy to od kształtu grodz, ich konstrukcji i warunków panujących w rzece po spiętrzeniu).
Do określenia granicznych prędkości, przy których następuje rozmywanie, należy stosować odpowiednie normy lub wzory (segregator aktów prawnych).

Na rzekach żeglownych i splawnych, o ile w czasie budowy żegluga ma być utrzymana, prędkości przepływu wody nie mogą przekraczać 2,0-3,5 m/sek.
Najbardziej pracochłonne części stopnia piętrzącego (siłownia wodna) oraz elementy, dające się najlepiej dostosować do postulatu przepuszczenia przez nie wody w drugim etapie robót, powinny być wykonywane w pierwszym etapie realizacji budowy.

Do przepuszczenia wody w pierwszym etapie mogą służyć spusty denne (stałe lub tymczasowe) oraz niezabetonowane sekcje budowli piętrzącej (posadowione na uprzednio wykonanym fundamencie), tworzące rodzaj przelewów o płaskiej koronie (promocja 3 w 1). Całkowity przepływ rzeki przepuszcza się przez wymienione spusty i przelewy oraz przez część niezagrodzonego koryta.