Metody projektowania betonu

W przypadku występowania najbliżej placu budowy mieszanek piaskowo-żwirowych o niewłaściwym punkcie piaskowym można je uszlachetnić przez dodatek odpowiednich frakcji osobno dostarczanego kruszywa. Zwykle będzie to dodatek frakcji powyżej 5 mm dostarczany przeważnie w postaci kruszywa łamanego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Istnieją więc dwa postulaty zwykle sobie przeciwstawne, a mianowicie dążenie do uzyskania warunku minimum cementu i równocześnie minimum transportu. Optymalnym rozwiązaniem nie będzie to, którego koszt 1 m³ betonu będzie najniższy, gdyż wymagałoby to użycia zbyt dużej ilości cementu. Zwykle dobiera się rodzaj kruszywa z uwagi na odległość przewozów, a koncepcję samej mieszanki w ten sposób, aby uzyskać zalecaną krzywą uziarnienia lub najmniejszą jamistość mieszanki kruszywowej. Przy większej ilości betonu należy zbadać możliwość wydobycia kruszywa w miejscu produkcji betonu, a przy tym dokonać odpowiedniej korekty uziarnienia kruszywa (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dotychczas opublikowano wiele metod projektowania składu betonu. W pracy przedstawiono ponad 40 metod dobierania składu mieszanek betonowych. Różnice między poszczególnymi metodami polegają przede wszystkim na odmiennym podejściu do zagadnienia konsystencji mieszanki betonowej i doboru uziarnienia kruszywa, a w dalszej kolejności na innym przyjęciu warunków ekonomicznych (uprawnienia budowlane).

Mieszanka betonowa

Metody projektowania betonu są w różnym stopniu nasycone czynnościami laboratoryjnymi. Pod tym względem można je podzielić na trzy grupy, a mianowicie: metody doświadczalne, analityczne oraz analityczno-doświadczalne, które stanowią najliczniejszą grupę. Niezależnie jednak od tego podziału można przeprowadzić usystematyzowanie przyjętych przez poszczególne metody podstaw formalnego obliczania ilości składników betonu (program egzamin ustny).

Projektowanie składu mieszanki betonowej polega pod względem formalnym na ułożeniu tylu równań, ile jest niewiadomych ilości składników betonu. Równania takie otrzymuje się przez opisanie warunków technicznych i ekonomicznych, jakim powinna odpowiadać mieszanka betonowa lub po jej stwardnieniu beton. Warunki te lub założenia projektu konstrukcyjnego to wytrzymałość betonu, rodzaj konsystencji mieszanki betonowej, jej ścisłość, a więc najmniejsza porowatość i z uwagi na ekonomikę minimum zużycia cementu i kosztów transportu (opinie o programie).

W równaniach analitycznych ilości składników mieszanki betonowej wyraża się w jednostkach objętości absolutnej, oznaczając je małymi literami alfabetu, ilości masy zaś dużymi literami. Założona wytrzymałość betonu prowadzi do obliczenia współczynnika C/W, a więc uzyskania pierwszego równania określającego wzajemną zależność dwu poszukiwanych składników W i C. Współczynnik C/W lub jego odwrotność WIC stanowią zasadniczy punkt wyjścia dla wszystkich metod analitycznych i doświadczalnych.  Współczynnik A przyjmuje się zgodnie z normami, przy czym nie jest tu uwzględniony wpływ rodzaju kruszywa na wytrzymałość betonu. Dlatego zaleca się przy stosowaniu tego samego rodzaju kruszywa w większych ilościach przeprowadzenie badań w celu określenia tego współczynnika. To nieskomplikowane badanie prowadzi w rezultacie do znacznych oszczędności cementu (segregator aktów prawnych).

W metodach doświadczalnych i niektórych analitycznych oblicza się na podstawie znanego współczynnika C/W skład zaczynu cementowego wypełniającego jamy kruszywa. Z równania sumy objętości absolutnych otrzymuje się składniki zaczynu na jednostkę objętości z równania c + + iv = 1.

W układzie polidyspersyjnym, jakim jest mieszanka betonowa, kruszywo stanowi fazę stałą, a zaczyn fazę ciekłą. Założony stopień konsystencji zależy w związku z tym w pierwszym rzędzie od lepkości zaczynu i jego ilości oraz od ilości pyłów poniżej 0,125 mm w stosunku do powierzchni wewnętrznej kruszywa,  także od rodzaju powierzchni międzyfazowych (promocja 3 w 1).