Metody systemowe

Metody systemowe, korzystające z pojęć teorii systemów, które są jeszcze rzadko stosowane w projektowaniu budowlanym. Metody te wymagają starannego zbadania struktury systemu lub procesu oraz ustalenia związków między poszczególnymi podsystemami w postaci funkcji uzależniających ich wyjścia od wejść (program uprawnienia budowlane na komputer). Po zaprojektowaniu elementów podsystemów realizujących te zależności, cały system jest sprawdzany pod względem spójności wewnętrznej i zgodności wyjścia z występującymi potrzebami. Metody te znalazły zastosowanie przy projektowaniu procesów technologicznych wymagających dużego zespołu maszyn oraz w analizie procesów produkcyjnych korzystających z automatów, gdzie ze względu na swoją precyzję są wręcz niezastąpione (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Metody katalogowe, które wykorzystują w projektowaniu gotowe zestawy rozwiązań cząstkowych. Stosuje się je w celu skrócenia cyklu projektowania i realizacji projektu oraz zmniejszenia potrzebnych nakładów finansowych (uprawnienia budowlane).

Aby katalogowa metoda projektowania była skuteczna i efektywna, powinny być spełnione następujące warunki:

• projektanci muszą posiadać umiejętności posługiwania się rozwiązaniami katalogowymi,
• rozwiązania umieszczone w katalogu powinny być jakościowo poprawne pod względem techniczno-funkcjonalnym, ekonomicznym i estetycznym,
• dostępność i dobra jakość wyrobów katalogowych,
• projektanci i wykonawcy winni dysponować systemami informatycznymi zezwalającymi na aktualizację zbiorów katalogowych,
• rozwiązania katalogowe muszą podlegać systemom koordynacji wymiarowej, unifikacji i typizacji,
• rozwiązania zawarte w katalogach powinna cechować uniwersalność, pozwalająca na ich stosowanie w różnych sytuacjach problemowych (program egzamin ustny),
• istnienie systemu weryfikacji rozwiązań, dzięki któremu wzbogaca się zbiór katalogowy o rozwiązania nowoczesne, nadążające za postępem naukowo-technicznym. i rezygnuje z rozwiązań przestarzałych.

Metody katalogowe

Metody katalogowe są obecnie najczęściej stosowanymi metodami projektowania zwłaszcza typowych obiektów budowlanych. W procesie projektowania czynność oceny występuje zarówno na poszczególnych etapach, jak również w fazie końcowej. Jest to element konieczny przy podejmowaniu decyzji o zakończeniu danego etapu ewentualnie powtórzeniu etapów poprzednich (opinie o programie).

Ocenie podlegają następujące własności otrzymanego rozwiązania. Własności techniczne obejmujące czynniki, które wpływają na niezawodność i bezpieczną pracę projektowanej konstrukcji (systemu). W budownictwie należą do nich: stan ekstremalnych naprężeń i przemieszczeń, częstości drgań własnych, nośność graniczna konstrukcji, współczynniki bezpieczeństwa, izolacyjność termiczna i akustyczna itp. czynniki (segregator aktów prawnych).

Normy i obowiązujące normatywy ustalają dla tego typu czynników odpowiednie granice, po przekroczeniu których projekt może być zdyskwalifikowany.

• Własności ekonomiczne, które związane są z poniesionymi nakładami finansowymi i wartością otrzymanych efektów. Zgodnie z zasadą wartości użytkowej w gospodarce rynkowej projekt może być zaakceptowany, jeżeli jego wartość rynkowa jest co najmniej równa wielkości poniesionych nakładów. Jednakże układy cen są zmienne i zależą od warunków społeczno-politycznych, dlatego tego typu mierniki nie są wielkościami stałymi i obiektywnymi. Stąd wynika duża różnorodność stosowanych mierników związanych z tymi własnościami takich jak: kapitało- chłonność, energochłonność, materiałochłonność, transportochłonność itp. Próby znalezienia miernika bardziej obiektywnego, na przykład w postaci wielkości energii zużytej na wytworzenie wyrobu, nie doprowadziły do wyniku możliwego do powszechnego przyjęcia.
• Własności użytkowe obejmujące te cechy fizyczne obiektu budowlanego, które określają jego funkcjonalność, a więc wykorzystanie go zgodnie z przeznaczeniem. Można do takich cech zaliczyć: odpowiednie wymiary geometryczne, łatwość konserwacji i utrzymania w czystości, właściwy układ przestrzenny umożliwiający właściwe powiązanie funkcjonalne poszczególnych elementów obiektu oraz uniwersalność rozwiązań konstrukcyjnych zezwalających na dostosowanie się do zmiennych wymagań użytkowników (promocja 3 w 1).