Metody wiertnicze

Jako metody wykonawstwa przyjęto metody wiertnicze, polegające na wykonywaniu pali z betonu układanego na mokro lub z prefabrykatów w uprzednio wywierconym otworze. Otwory wierci się zależnie od warunków gruntowych bez osłony rurą obsadową (ewentualnie z zastosowaniem rozpierającej otwór zawiesiny iłowej) lub z osłoną. W budownictwie morskim osłona jest zwykle konieczna.

W Rosji rozpowszechniona jest metoda wibracyjna polegająca na pogrążaniu prefabrykowanych rur żelbetowych za pomocą wibratorów o mocy kilkuset KM (program uprawnienia budowlane na komputer).
Do wiercenia otworów o dużych średnicach w skałach używane bywają reaktywne wiertła turbinowe zestawiane w zespoły. Dwa z nich w zespole są na zawiasach i mogą się rozchylać w czasie pracy. Zestaw wierteł ze wspólną głowicą pokrętną i na wspólnej osiowej rurze ssawnej wprowadza się do uprzednio ustawionego na dnie akwenu pala pustakowego i wprowadza go w ruch obrotowy (16-35 obr./min), stopniowo rozchylając dwa uchylne wiertła. Równocześnie wprowadza się pod ciśnieniem 30-34 atm wodę przez 4 wiertła.

Średni postęp wiercenia wynosi ok. 0,7 m/h.
Schemat nowszego urządzenia, zwanego spulchniaczem rotorowym, służącego do tego samego celu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Może ono wiercić w skałach i iłach otwory 0 1,6-3,0 m. Wiertło obrotowe z frezami jest tu pojedyncze, skierowane ukośnie w dół. Woda odgrywa tu jedynie rolę nośnika urobku pompowana jest z akwenu pod ciśnieniem 10 atm.
Budowlane platformy podnoszone 1 zbudowane są na tej samej zasadzie co analogiczne platformy wiertnicze.

Składają się one z pontonów pływających o rzucie poziomym prostokątnym lub w kształcie litery U, które stoją na 3; 4 do 6 (lub więcej)
szczudłach, najczęściej z rur stalowych (zwykle z domieszką miedzi), o 0 do 2,00 m, lub kratowych wyposażonych w podnośniki i zaciski najczęściej systemu De Longa (dlatego całe platformy noszą niekiedy nazwę wysepek De Longa). Platformy w kształcie litery U służą do ustawiania cięższych prefabrykatów (uprawnienia budowlane).

Szczudła

Wymiary pontonów prostokątnych są różne, np. 65X25 m, lub 30.50×21,50 m, zależnie od przeznaczenia; pontony w kształcie litery U używane na budowie mostu łączącego wyspy duńskie z kontynentem, przez Fahmarnsund, miały wymiary 49×27 m (z wycięciem 26×17 m). Na pontonie mogą być zamontowane różne urządzenia zależnie od potrzeby (program egzamin ustny). Zwykle będzie to dźwignica budowlana o odpowiednim udźwigu (np. 100 tys. kG) (Derrick, Lima lub tp.), stacje sprężarek, agregaty prądotwórcze, wciągarki kotwiczne, warsztaty, ewentualnie betoniarka lub kafary do wbijania pali.
Szczudła są tu rurowe o średnicy 1,80 m opatrzone podnośnikami de Longa, składającymi się z wieńca podnośników hydraulicznych, za pomocą których opuszcza lub podnosi szczudła albo ponton, oraz dwu wieńców zacisków pneumatycznych (górnego i dolnego), które utrwalają wzajemne położenie pontonu i szczudeł.

Prócz podnośników De Longa używane bywają jeszcze inne, których tu omawiać nie będziemy (opinie o programie).
Nietypową platformę podnoszoną systemu Le Tourneau, trójszczudłową przeznaczoną do prac na głębokościach do 20 m. W danym wypadku chodziło o dokonywanie wierceń dla zakładania ładunków wybuchowych w celu wykonania wykopu w skale, platforma wyposażona jest więc odpowiednio do tego celu (segregator aktów prawnych).

Kratowe szczudła tej platformy u dołu zakończone są stalowymi zbiornikami o średnicy 5,5 m i wysokości 3 m. Powierzchnia platformy wynosi 510 m2, ciężar jej 770 tys. kG, ciężar wyposażenia dodatkowo 250 tys. kG. Na miejsce pracy platformę taką holuje się (potrzebny holownik o mocy 1000 KM). Możliwe jest jej przesuwanie na odległość do 100 m (przy podniesionych szczudłach; za pomocą kotwic, łańcuchów kotwicznych i wciągarek (promocja 3 w 1).