Metody wznoszenia budynków

Metody wznoszenia budynków, podobnie jak technologiczne metody prefabrykacji, powinny być również jednorodne i zunifikowane. Spotykane obecnie jeszcze dosyć często metody mieszane, polegające np. na uprzemysłowieniu stanu surowego budynku i jednocześnie wykończeniu rzemieślniczym, w warunkach rozproszonego budownictwa wiejskiego są powodem wzrostu kosztów budowy, niewykorzystania sprzętu oraz nie przyczyniają się do skrócenia cyklu realizacji (program uprawnienia budowlane na komputer). Brak fachowców do robót wykończeniowych (rzemieślników) rozciąga jeszcze bardziej ten cykl i powoduje prawie całkowity zanik efektów uzyskanych w pierwszej fazie budowy, wynikających z uprzemysłowienia stanu surowego.

Unifikacja metod wznoszenia budynków jest ostatnim ogniwem kompleksowego procesu inwestycyjnego i jak poprzednio - wymaga specjalizacji oraz równomierności pracy. Do tego celu konieczne jest zunifikowanie wszystkich powtarzających się czynności montażowych (stąd konieczność unifikacji schematów i węzłów konstrukcyjnych), a co za tym idzie - unifikacja sprzętu montażowego, transportowego, przyrządów i narzędzi roboczych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jak widać, bez unifikacji elementów i prefabrykatów oraz technologii prefabrykacji niemożliwe byłoby zunifikowanie metod realizacji budynków, co jest ostatecznym i głównym celem całego kompleksowego procesu projektowania.

Z tego uproszczonego przeglądu wynika jasno, że stosowanie typizacji w odniesieniu tylko do projektowania - lub ściślej: sprowadzenia zagadnień inwestycyjnych tylko do projektu typowego - bez objęcia całego zakresu czynności wynikających z uprzemysłowienia charakteru budownictwa, jest nieporozumieniem (uprawnienia budowlane). Również nieporozumieniem jest typizowanie jednego tylko problemu, np. funkcji lub materiału, z pozostawieniem dowolności w innych dziedzinach, co prowadzi nieuchronnie do rozluźnienia dyscypliny typizacyjnej i powoduje skutki wręcz odwrotne od zamierzonych.

Budynki inwentarskie

Budynki inwentarskie w gospodarstwach rolnych służą do produkcji zwierzęcej.
Budynki te powinny:
a) zapewniać właściwe warunki środowiskowe w zależności od rodzaju zwierząt i kierunku produkcji,
b) swymi rozwiązaniami funkcjonalnymi umożliwić organizację pracy na najwyższym poziomie technicznym (program egzamin ustny).

W nowoczesnej organizacji produkcji zwierzęcej, zwłaszcza w gospodarstwach wielkotowarowych, rezygnuje się z indywidualnej opieki nad poszczególnymi zwierzętami, stosując w zamian opiekę zbiorową nad większymi grupami. Nowoczesne metody polegają więc na skupieniu jednego rodzaju lub grupy zwierząt, co powoduje konieczność budowy budynków lub ferm nastawionych na specjalistyczny kierunek produkcji. Nie przesądza to jednak, obok głównych kierunków produkcji, stosowania uzupełnień w postaci kierunków ubocznych lub towarzyszących.
Zgodnie z nowymi poglądami zootechnicznymi zwierzęta nie są wiązane na stanowiskach, jak to miało np. miejsce w wychowie stanowiskowym, czyli alkierzowym. W tym zakresie rozróżnia się chów wolnowybiegowy i chów wolnostanowiskowy (opinie o programie).

Chów wolnowybiegowy polega na utrzymaniu bydła w pomieszczeniach otwartych, zadaszonych i osłoniętych z trzech stron lekkimi ścianami, zabezpieczających od działania panujących dokuczliwych wiatrów.
Chów wolnostanowiskowy polega natomiast na utrzymaniu zwierząt w pomieszczeniach zamkniętych, w których zwierzęta są grupowane luzem w boksach lub przegrodach w zależności od wieku, zdolności produkcyjnej itd. W naszym kraju rozpowszechniony jest przede wszystkim system wychowu alkierzowego, polegający na utrzymaniu inwentarza na stanowiskach wiązanych (segregator aktów prawnych).
Środowisko. Kształtowanie się warunków środowiskowych w budynkach inwentarskich uzależnione jest od temperatury i wilgotności powietrza, nasłonecznienia, wentylacji pomieszczeń itp.

Budynki inwentarskie nie są w większości przypadków sztucznie ogrzewane. Głównym źródłem ciepła przyczyniającym się do wytwarzania odpowiedniego mikroklimatu jest ciepło pochodzące z organizmów zwierzęcych. Równolegle z wydzielaniem się tego ciepła odbywa się wydzielanie pary wodnej (promocja 3 w 1). Odczucie temperatury przez zwierzęta w tych samych temperaturach otoczenia może być odmienne, w zależności od stopnia wilgotności względnej powietrza lub szybkości jego napływu. Dla przykładu, zwiększenie szybkości powietrza otaczającego z 0,1 m/s do 2,5 m/s powoduje odczucie temperatury przez zwierzęta jako niższe o ok. 4°C.