Miałkość dodatków

W celu zapewnienia normalnego przebiegu procesu hydratacyjnego twardnienia wapna niegaszonego należy dla każdego jego rodzaju i miał- kości dobrać optymalną zawartość wody w mieszance, która wynosi zwykle 100-f-150% w odniesieniu do ciężaru wapna. Prócz tego, w razie konieczności, wprowadza się do mieszanki środek opóźniający wiązanie: gips dwuwodny, ług posiarczynowy, opóźniacz BS i in. Gips mielony wprowadza się w ilości 3-5%, a ług posiarczynowy - od 0,2 do 0,5% w odniesieniu do ciężaru wapna (w przeliczeniu na suchą substancję). Dobre wyniki daje kombinowany dodatek, składający się z gipsu i ługu posiarczynowego; przy tym gips w wyżej podanej ilości wprowadza się w czasie przemielania wapna, a ług posiarczynowy w wymaganej ilości rozpuszcza w wodzie, przeznaczonej do zarobienia mieszanki wapienno-piaskowej (program uprawnienia budowlane na komputer).

W przypadku kiedy do wykonywania betonu silikatowego stosuje się wapno palone w bryłach, zasadniczym wymaganiem wysuwanym w odniesieniu do jego jakości jest szybkość gaszenia (ograniczona do 30 min), która zostaje zahamowana wskutek nadmiernej zawartości w nim MgO, jak również obecności cząsteczek gliniastych. Dla przyspieszenia gaszenia zaleca się wapno w kawałkach poddać drobniejszemu przemiałowi; prócz tego zamiast wody należy wykorzystać parę (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Jako aktywne dodatki do spoiwa mieszanego można zastosować drobno mielone naturalne i sztuczne materiały krzemionkowe (np. ziemię okrzemkową, tryplę, opokę, piasek kwarcowy, marszalit, diatomit, żużle, popioły ze spalania węgla, torfu i łupka). Miałkość dodatków powinna charakteryzować się powierzchnią właściwą nie mniejszą niż 3000-4000 cm7g.

Wapno mieszane, składające się z wapna (suchogaszonego lub palonego mielonego) i dodatków aktywnych otrzymać można przez wspólne przemielanie składników (uprawnienia budowlane). Składniki te można również przemielać osobno, jednak pod warunkiem dokładnego ich zmieszania.

Kruszywa

Przy przemielaniu w młynie kulowym wapna niegaszonego razem z piaskiem o wilgotności kopalnianej wapno gasi się częściowo; zmniejsza się przy tym deformacja betonu w uformowanych wyrobach i w procesie autoklawizacji. Otrzymaną zmieloną mieszankę spoiwową (z wapnem niecałkowicie gaszonym) wskazane jest poddać dodatkowemu gaszeniu. Do wykonywania betonów silikatowych można z powodzeniem wykorzystać następujące rodzaje spoiw bezklinkierowych: wapienno-żużlowe, wapienno-pucolanowe i wapienno-popiołowe (program egzamin ustny).

Jako kruszywa do betonów silikatowych stosuje się piaski kwarcowe o uziarnieniu średnim, drobnym i bardzo drobnym, zawierające co najmniej 80% krzemionki, najwyżej 10% domieszek gliniastych i nie więcej niż 0,5% łyszczyku. Piasek nie powinien zawierać dużych wtrąceń gliny, które zwykle obniżają wytrzymałość i mrozoodporność betonu. W przypadku kiedy glina jest drobno rozproszona i równomiernie rozmieszczona w piasku, obecność jej w ilości 10-i-15% jest nawet pożądana, gdyż polepszają się przy tym urabialność i zagęszczenie mieszanki przy formowaniu wyrobów, zwiększa się reagująca powierzchnia składnika krzemionkowego i w wyniku zwiększa się szczelność i wytrzymałość betonu silikatowego (opinie o programie).

Duży wpływ na właściwości betonów silikatowych ma rodzaj, wielkość, skład granulometryczny i kształt ziaren piasku. Pierwszeństwo należy oddać piaskowi wielofrakcjowemu z minimalną objętością pustek między- ziarnowych, co daje możliwość zmniejszenia zużycia spoiwa. Bardziej przydatny jest piasek kopalny, którego ziarna mają ostre krawędzie i szorstką powierzchnię (segregator aktów prawnych).

Jako kruszywa do betonów silikatowych mogą również służyć żużle wielkopiecowe granulowane i popioły. Warunki techniczne przewidują stosowanie popiołów zawierających wagowo nie mniej niż 40% Si0₂, nie więcej niż 30% Al_zO i 3% MgO. Straty przy prażeniu popiołów powstających przy spalaniu węgli brunatnych nie powinny przekroczyć 2%, a dla innych węgli 3%. Miałkość popiołu powinna być nie mniejsza niż 2600 cm7g (promocja 3 w 1).