Miejsca zakotwień ścianek

Dogodną metodę graficznego wyznaczania momentów zginających, opartą na metodzie Bluma i dostosowaną do rozpatrywanego przypadku, opracował Lackner.
Miejsca zakotwień ścianek w dalszym ciągu nazywane będą krótko podporami (program uprawnienia budowlane na komputer).
Tok obliczenia w pierwszej fazie jest taki sam, jak w obliczaniu ścianki szczelnej pojedynczo zakotwionej.

Tak samo jak tam wyznacza się wykres parcia czynnego i odporu. Dzieli się go na paski i każdy z tych pasków zastępuje poziomą siłą skupioną odpowiednio skierowaną. Następnie wykreśla się wielobok sił oraz wielobok sznurowy. Trudność polega na trafnym wyznaczeniu położenia zamykającej wieloboku sznurowego. Należy ją tak mianowicie poprowadzić, aby linia ugięcia, wyznaczona na podstawie wykresu momentów zginających (przy zastosowaniu metody Mohra), spełniała warunek brzegowy. Warunek ten zaś opiewa, że linia ugięcia w dolnym końcu ścianki powinna trafiać w nieodkształconą oś ścianki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Gdy podpory są nieprzesuwne, to każdej dowolnie obranej głębokości wbicia ścianki odpowiada określony wykres momentów zginających. Wyznaczają go wielobok sznurowy, promienie wieloboku sznurowego, (pierwszy i ostatni) oraz zamykająca, która przebiega pomiędzy punktem przecięcia pierwszego promienia wieloboku z poziomem podpory górnej a punktem przecięcia ostatniego promienia wieloboku z poziomem podpory dolnej. Przy dowolnie obranej głębokości wbicia ścianki przypadkowo tylko może się zdarzyć, że wyznaczona linia ugięcia spełni warunek brzegowy.

Aby uniknąć wielu żmudnych prób, można posłużyć się sposobem Lacknera, polegającym na wyzyskaniu odchyłki od osi nie odkształconej dolnego końca linii ugięcia, wyznaczonej na podstawie pierwszego dowolnego przyjęcia (uprawnienia budowlane).
Szkicowo wykres momentów przy dowolnym przyjęciu dolnego końca ścianki szczelnej oraz odpowiadającą mu linię ugięcia. Linia ta, odchyla się w dolnym końcu od osi nie odkształconej o odległość s. Ponieważ wielobok się nie domyka, więc opatrujemy s znakiem plus,, w przeciwnym wypadku byłby znak minus, podobnie jak w obliczeniu ścianki z zakotwieniem pojedynczym (program egzamin ustny).

Współczynnik bezpieczeństwa zakotwień

Klatki dają ogólną dużą oszczędność materiału (do 40%) w porównaniu z blokami masywnymi, ale wymagają stosowania stali, czego w blokach masywnych się unika. Ponadto wyższy jest koszt robocizny związanej z wykonaniem klatek w porównaniu z kosztem robocizny bloków masywnych. Stosowanie klatek jest uzasadnione, gdy ma się do dyspozycji stal odpadkową (np. szyny staroużyteczne itp.), którą można do ich budowy celowo wykorzystać (opinie o programie). Wykonawstwo klatek żelbetowych raczej się nie opłaca, wymaga więc przed ich zaprojektowaniem wykonania rachunku ekonomicznego - porównawczego z blokami masywnymi.
Do obliczania uciągu zakotwień liniowych (np. pali kotwiących itp.) służą metody stosowane dla pali wyciąganych (PN-69/B-02482). Ponadto należy tu sprawdzać dodatkowo ogólną stateczność tak zakotwionego nabrzeża (segregator aktów prawnych).

W punktach od a do e podawano wartości ogólnego współczynnika bezpieczeństwa według propozycji autorów poszczególnych wzorów. Możliwe jest również stosowanie tu metody współczynników cząstkowych zaproponowanej przez autora. Adaptacja jej nie stwarza większych trudności.
W rozpatrywanym wypadku na kotew działają siły czynne „zaburzające równowagę”, tj. siła. ze ściągu K i parcie czynne gruntu P.

Przeciwstawia się im odpór gruntu Z „utrzymujący równowagę kotwi”, którego maksymalna osiągalna wartość równa jest odporowi granicznemu Zgr (promocja 3 w 1).
W najogólniejszym wypadku siły te pochylone mogą być pod różnymi kątami - dla uproszczenia założymy tu, że wszystkie są poziome.