Minimalna prędkość strumienia powietrza
Im odległość, na jaką transportowany jest cement, jest mniejsza i im większy jest spadek ciśnienia, tym większa może być przyjęta koncentracja wagowa (program uprawnienia budowlane na komputer). Powiększenie koncentracji pociąga za sobą obniżenie jednostkowego zużycia energii. Minimalna prędkość strumienia powietrza w miejscu załadowania musi być większa od prędkości szybowania, tj. prędkości, przy której cząstki cementu utrzymują się w powietrzu w postaci zawiesiny. Metoda nasycenia cementu powietrzem kapilarnym, przy której nie występuje wzajemne tarcie się cząstek cementu, natomiast zachodzi tarcie powietrznych otoczek dookoła cząstek cementu, może być również wykorzystana do „upłynniania” zleżałych dolnych warstw cementu w silosach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Sprężone powietrze wdmuchiwane jest w tym przypadku do masy cementu w silosie poprzez zespoły specjalnych porowatych płytek ceramicznych wykonanych z ziemi okrzemkowej umieszczonych nieco powyżej dna silosu. Ogólna powierzchnia płytek stanowi około 1/4 powierzchni przekroju poprzecznego silosu tworząc cały system spulchniający, podzielony na spulchniające grupy (zespoły) (uprawnienia budowlane). Każdy zespół spulchniający ma oddzielne doprowadzenie sprężonego powietrza oraz oddzielny zawór odcinający dopływ powietrza. Sposób zainstalowania płytek zależy od kształtu dna silosu. Ciśnienie powietrza urządzenia zasilającego wynosi ponad 2 at n.
Kruszywo, jako składnik masy betonowej, może być stosowane na budowie w postaci, w jakiej zalega bezpośrednio w naturze (kruszywo kopalne, kruszywo rzeczne), w postaci oddzielnych frakcji granulometrycznych tego kruszywa naturalnego (piasek, żwir), w postaci kruszywa łamanego (grys, kliniec, tłuczeń) powstałego przez kruszenie mechaniczne, wreszcie w postaci kruszywa sztucznego (program egzamin ustny).
Stosowanie kruszywa
W krajach wysoko uprzemysłowionych (począwszy od r. 1920) w szybkim tempie rozwija się produkcja kruszyw sztucznych o niskim ciężarze objętościowym w oparciu o termiczną obróbkę glin, pyłów itp. W Polsce w Hucie im. Lenina produkuje się pumeks (spieniony żużel hutniczy), w Mszczonowie keramzyt, w Knurowie lekkie kruszywo z łupków przy węglowych (opinie o programie).
Stosowanie kruszywa w postaci naturalnej (odpowiadającego wymaganym cechom wytrzymałościowym) posortowanego na miejscu wydobycia na frakcje, jest zazwyczaj najekonomiczniejsze, gdyż poza zastosowaniem nieskomplikowanych urządzeń do sortowania nie jest pracochłonne i nie wymaga większego nakładu środków produkcji. Wytwarzanie kruszywa łamanego na miejscu budowy jest racjonalne tylko w przypadku, gdy materiał skalny znajduje się bezpośrednio na miejscu budowy, bądź w nieznacznej odległości. Natomiast we wszystkich innych przypadkach należy na budowach posiłkować się kruszywem pochodzenia naturalnego (kopalnego lub rzecznego) podzielonym na podstawowe frakcje (segregator aktów prawnych).
Gdy kruszywo w postaci naturalnej dostarczone zostało na budowę bez posortowania na frakcje (co w zasadzie nie powinno mieć miejsca), może zajść konieczność sortowania na placu budowy i ewentualnie usunięcia nadmiaru pewnych frakcji (najczęściej piasku). W tym przypadku stosowane są urządzenia sortownicze, ewentualnie płuczki dla oddzielania nadmiaru pyłów, gliny itp. Wytrzymałość na ściskanie materiałów składowych kruszywa powinna być co najmniej 2 razy większa od projektowanej wytrzymałości betonów (z wyjątkiem betonów z gruzu ceglanego). Natomiast kruszywa do robót wodnych, do betonów lekkich, do betonów ognioodpornych oraz kwasoodpornych powinny odznaczać się właściwościami specjalnymi (promocja 3 w 1).
Należy jednak brać pod uwagę, iż jeden i ten sam rodzaj skały może różnić się swą twardością i to w znacznym stopniu. Na przykład wytrzymałość na ściskanie wapieni wynosi 200-2500 kG/cm2; piaskowców 250-2200 kG/cm2 itd. W zależności od rodzaju i charakteru konstrukcji betonowej i żelbetowej zachodzi potrzeba stosowania różnych wymiarów kruszywa.
