Minimalny współczynnik stateczności

Tok przybliżonego obliczenia w dwuwymiarowym stanie naprężenia. Zakłada się kolistą linię odłamu przechodzącą przez tylną krawędź podstawy falochronu i przez spód wyboju. Stąd wynika położenie środka obrotu tarczy odłamu i przechodzącej przez
Obliczenie to, które należy zaprogramować na maszynę cyfrową, poda parametry stoku i powierzchni odłamu o najmniejszym współczynniku stateczności (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gdyby obliczenia te wykazały występowanie współczynnika stateczności S < F, to budowlę należy przeprojektować. Przeprojektowanie w tym wypadku może polegać na zastosowaniu grubszej i szerszej (w stronę morza) podsypki ułożonej ewentualnie na materacach faszynowych, lub kamienno-asfaltowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jeżeli minimalny współczynnik stateczności będzie większy niż F, to dla odnośnych parametrów należy obliczenie powtórzyć z uwzględnieniem cząstkowych współczynników bezpieczeństwa według wzorów (3.48) lub (3.49), aby uzyskać większą liczbę informacji o stanie bezpieczeństwa budowli.

Dalsze sposoby obliczania stateczności stoków, które można zastosować także i w wypadku tu omawianym (uprawnienia budowlane).
Uwzględnienie drugiego wypadku, prowadziłoby do znacznie bardziej skomplikowanych rachunków.
Sprawę można uprościć, przyjmując w obliczeniach prowadzonych według wzorów (3.32)-+(3.33) mniejszy kąt tarcia wewnętrznego gruntu. Ponieważ rozluźnienie gruntu obejmuje tylko część klina ulegającego wyparciu, można przyjąć kąt pośredni pomiędzy kątem tarcia wewnętrznego gruntu naturalnego cp (uzyskanym z badań przed wykonaniem budowli) a podobnym kątem dla tego samego gruntu w stanie największego jego rozluźnienia (co można wyznaczyć laboratoryjnie, lub pobrać z tabel norm). To samo dotyczy przyjmowania ciężaru objętościowego (program egzamin ustny). Gdy np. naturalny grunt zagęszczony ma kąt tarcia 39°, a y0w = 1100 kG/cm3, to ten sam grunt w stanie luźnym może mieć kąt cp = 33°, a y0w = = 950 kG/m3.

Obliczenia

Obliczenia nie uwzględniają dwu czynników:
1) współdziałania pomiędzy falą a budowlą, a ściśle między energią fali uderzającej a energią (pracą) odkształcenia budowli i podłoża.
2) losowego charakteru uderzenia fali i takiegoż charakteru niektórych parametrów falochronu i jego podłoża.

Należy od razu stwierdzić, że poruszone zagadnienia nie są jeszcze rozwiązane i że (zwłaszcza problem) wytyczają one dopiero kierunek przyszłego rozwoju metodyki obliczania stateczności falochronów (opinie o programie).
W zakresie problemu postawiono dopiero pierwsze kroki pewne informacje. Ciekawe uwagi na ten temat znaleźć można również w pracy Lundgrena.
Dotyczący obliczeń dynamicznych falochronu, zawiera próbę uwzględnienia wzajemnego związku między falą a parametrami budowli w aspekcie jednak tylko dynamicznym możliwości powstawania rezonansu (segregator aktów prawnych).

Jeszcze mniej zrobiono dotychczas w zakresie problemu. Wspomina o nim Lundgren, a najdalszy krok uczynił być może Rogan, wyznaczając w badaniach modelowych w określonym zagadnieniu (ciężaru bloków warstwy osłaniającej) pewną korelację między efektami fali regularnej o znanych parametrach (przyjmowanej zwykle jako podstawa do obliczeń stateczności budowli) a efektami fali nieregularnej o określonych cechach (promocja 3 w 1).

Może już w niedalekiej przyszłości uda się stworzyć syntetyczną, koherentną metodę, która wychodząc z omówionych statycznych metod sprawdzania stateczności falochronów, równocześnie uwzględniać będzie losowy i dynamiczny charakter zjawiska, mając przy tym na uwadze sprzężenia istniejące między siłami działającymi na falochron a sprężystością budowli i jej podłoża.