Młoty mechaniczne

Na wierzchu bała, w celu ochrony przed rozbijaniem drewna, nakłada się obręcz ochronną o przekroju przynajmniej 2X6 cm. Obręczom tym należy nadawać pochylenie 1 : 10 i przy zakładaniu tak je dopasowywać, pobijając ręcznym młotem, żeby obręcz wystawała około 2 cm ponad głowicę bała (program uprawnienia budowlane na komputer). Tak dopasowana obręcz po pierwszych ciężkich uderzeniach przy wbijaniu bała w grunt zostanie dobita równo z balem. Zdarza się, że obręcz ta zostanie wtłoczona głębiej w drewno podczas wbijania i wytworzy się tzw. czapka. Czapka taka bardzo osłabia siłę uderzeń i wobec tego, w razie jej powstania, należy ją ściąć siekierą, zdjąć obręcz, wyrównać głowicę bała przez spiłowanie i ponownie dopasować obręcz. Zdarza się, że przy wbijaniu ścianki obręcze pękają; z tego powodu trzeba na terenie robót zawsze mieć przynajmniej po 2 zapasowe obręcze na każdy aparat wbijający (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ścianki wbija się za pomocą kafarów z młotami spadowymi lub parowymi, które opisane są dalej w związku ze stosowaniem ich do wbijania pali. Używa się w tym celu również szybkobieżnych młotów mechanicznych, uruchamianych parą lub sprężonym powietrzem (uprawnienia budowlane).

Przy stosowaniu lżejszych młotów bale wbija się pojedynczo, natomiast przy użyciu ciężkich młotów parowych korzystniej jest wbijać od razu po 2 bale zaciosując je odpowiednio od dołu i wiążąc je klamrami 0 16 mm co 1,5 m. Ostatni bal, pojedynczy lub podwójny, stykający się z palem kierunkowym, trzeba każdorazowo dopasować do odstępu g, pozostałego między palem kierunkowym i przedostatnim balem (program egzamin ustny). W celu lepszego wykonania ścianki zaleca się wbijać bale najpierw do głębokości 1,5-2 m, a następnie dobijać je na pełną głębokość. Konieczne są wówczas częstsze przesunięcia kafara, lecz nieraz zapewnia to znacznie równiejszą i szczelniejszą ściankę. Zaznaczymy tu, że przy stopniowym dobijaniu trzeba mieć większy zapas obręczy do zabezpieczania głowic bali. Gdy bal ma skłonność do odchylania się należy stosować kliny 1 oparte o klamry 2.

Wzmocnienie

Druga metoda wbijania ścianek szczelnych, bez pali kierunkowych, została wprowadzona do budownictwa przez inż. K. Stronczyńskiego. Zasługuje ona na specjalną uwagę, gdyż:

a) unika się dwukrotnej drogi kafara - przy wbijaniu pali kierunkowych, a następnie przy wbijaniu bali,

b) nie zachodzi potrzeba dopasowywania ostatniego bała przylegającego do pala kierunkowego (opinie o programie).

Stosując tę drugą metodę, wbijamy tylko pale narożne. Po wbiciu pala narożnego zaciosujemy jego głowicę, jak poprzednio, a w kierunku projektowanej ścianki w odległości 2,5-^3 m wbijamy krótki bal 1 długości 1,5-t-2 m i tej samej grubości co zaprojektowana ścianka. Do pala narożnego i do tego krótkiego bała umocowujemy kleszcze, po czym prowadzimy wbijanie ścianki jak poprzednio. Gdy zbliżymy się do bała 1 o tyle, że brak już miejsca na następny bal (pojedynczy lub podwójny), to wówczas w miejscu 2 wiążemy kleszcze z wbitym poprzednio balem ścianki. Potem wyjmujemy śrubę 3 i wyciągamy bal 1 z miejsca I, przenosimy go na miejsce II, wbijamy jak poprzednio, wiążemy go śrubą z kleszczami i wbijamy ściankę dalej tak samo jak poprzednio (segregator aktów prawnych).

Gdy dojdziemy do końca jednej z połówek kleszczy (należy tak postępować, żeby nie tworzyć styków obydwóch kleszczy w jednym miejscu), to wiążemy kleszcze śrubą 1 z przedostatnim wbitym balem, obcinamy kończącą się część kleszcza 2, a przedłużenie tej części 3 przymocowujemy śrubą 4 do ostatniego wbitego już bała (promocja 3 w 1). Gdy ścianką szczelną trzeba przebijać się przez grunty z kamieniami lub ze żwirem i zachodzi obawa uszkodzenia ostrza bali, wówczas wzmacniamy to ostrze przez założenie na niego blachy stalowej o grubości 3 mm przymocowanej gwoździami, a lepiej śrubami. Wzmocnienie takie nazywamy grotem (spotyka się również nazwy buta lub trzewika).