Montaż

Montaż wykonany został w ciągu trzech tygodni 10-tonowym dźwigiem typu „Derric”. Podciągi dolne opierają się na wspornikach słupów, górne na górnych gałęziach słupów. Płyty szedowe opierają się odpowiednio na dolnych i górnych podciągach, przestrzenie zaś pionowe między górnym i dolnym podciągiem zostają wypełnione wstawionymi ramami okiennymi (program uprawnienia budowlane na komputer).
Konstrukcja w tym opracowaniu zyskuje wiele na stateczności w czasie montażu, brak jednak stężeń podłużnych na osi słupów budzi zastrzeżenia. Układ statyczny konstrukcji. Łukowo ukształtowane przekrycie szedowe wywołuje znaczne rozpory na podporach, pod wpływem których zmieniają się odległości między słupami.

Szereg doświadczeń polskich wykazał celowość stosowania w podobnych konstrukcjach rozporek podłużnych w osiach słupów, podobnie jak to zostało zastosowane w poprzednio omówionej konstrukcji (program uprawnienia budowlane na ANDROID)..
W wypadku przekrycia konstrukcją szedową rozpiętości 12 m i wyżej zastosowanie dźwigarów o szedach podwójnych zamiast pojedynczych ma zaletę większej równomierności naświetlenia hali. Jednakże rozwiązanie to ma bardzo poważną wadę polegającą na konieczności odprowadzenia wód opadowych z rynien środkowych od środka rozpiętości ku słupom za pomocą systemu kanalizacyjnych rur prowadzonych pochyło pod konstrukcją. Z tych względów w wielu przypadkach przez rezygnację z większej równomierności światła stosuje się dźwigary jednoszedowe również i przy rozpiętościach równych lub przekraczających 12 m. Wysokości dźwigarów szedowych, a tym samym i płaszczyzn świetlnych powinny być w tych przypadkach odpowiednio większe.
Jedną z tego rodzaju konstrukcji zastosowanych w NRD (uprawnienia budowlane).

Rozpiętość naw

Rozpiętość naw wynosi 12,5 i 15,0 m, rozstaw słupów w kierunku podłużnym wynosi 12,5 m. Slupy i belki podsuwnicowe wykonane zostały w tej konstrukcji metodą monolityczną, cała zaś konstrukcja dachowa metodą prefabrykacji (program egzamin ustny).
Prefabrykowana konstrukcja dachowa składa się z dźwigarów kratowych o rozpiętościach 12,5 i 15,0 m ustawionych na ponadsuwnicowych częściach słupów, z opartych na nich trójkątnych dźwigarów szedowych o rozpiętościach 12,5 m i z odcinków (po 4 na każdym dźwigarze szedo- wym płyt przekrycia dachowego.
W konstrukcji tej w sposób prosty bez komplikowania metody formowania prefabrykatów i bez sumowania wysokości ustrojowych rozwiązano trudny problem oparcia jednego dźwigara kratowego na drugim (opinie o programie).
Dźwigary szedowe i kratownice o rozpiętości 15 m są konstrukcjami o węłach nieprzesuwnych, stanowią przy założeniu przegubów w węzłach dźwigarów układy statycznie wyznaczalne. Natomiast kratowy dźwigar zastrzałowy dla rozpiętości 12,5 m ma węzły przesuwne i jest przy założeniu przegubów w węzłach ustrojem jednokrotnie geometrycznie zmiennym.

Z punktu widzenia statycznego i konstrukcyjnego zastosowane tu dźwigary kratowe należą więc do dwu różniących się w sposób istotny między sobą grup. Zagadnienie w tym miejscu należy jedynie podkreślić, że obliczenia zastosowanego tu dźwigara zastrzałowego powinny być specjalnie dokładne z uwzględnieniem sztywności węzłów i metody montażu konstrukcji dachowej. Brak krzyżulców w polu środkowym jest bardzo korzystny z punktu widzenia lekkości płaszczyzny świetlnej, zysk ten jednak okupiony jest koniecznością zastosowania mocniejszych przekrojów w innych elementach kraty (segregator aktów prawnych). Teoretycznie dźwigary te obciążone są wyłącznie symetrycznie względem środka rozpiętości i przy tym obciążeniu brak krzyżulców w polach środkowych nie gra istotnej roli.

Podczas montażu powstają jednak obciążenia niesymetryczne, znacznie dla tego układu niekorzystniejsze, poza tym istnieje zawsze możliwość powstania przypadkowych obciążeń niesymetrycznych już w czasie eksploatacji konstrukcji (promocja 3 w 1). Obciążenia tego rodzaju mogą wywołać poważne momenty gnące w prętach kraty, które powinny być dokładnie wykazane w obliczeniach i które należy uwzględnić przy wymiarowaniu przekrojów.