Instalacje budynku grupowane
Zasadnicze instalacje budynku grupowane są zwykle w trzech zestawach:
a) instalacje sanitarne — grupujące instalacje wodociągowe i kanalizacyjne, gazowe, wentylacyjne,
b) instalacje ogrzewcze — służące do ogrzewania pomieszczeń (uprawnienia budowlane),
c) instalacje elektryczne — grupujące instalacje oświetleniowe i siłowe, sygnalizacyjne (dzwonkowe), telefoniczne i radiofoniczne (program na telefon).
Te trzy rodzaje instalacji stanowią przedmiot oddzielnych opracowań projektowych i typizacyjnych. Typizacja elementów instalacyjnych przeważnie wykracza poza ramy jednego systemu wykonawczego. Istnieją przykłady dyrektywnego nakazu stosowania stypizowanych zestawów instalacyjnych (Czechosłowacja, NRD) we wszystkich realizacjach na obszarze całego państwa, co przynosi duże efekty ekonomiczne. Również na terenie Polski prace typizacyjne i unifikacyjne elementów instalacyjnych są w chwili obecnej przedmiotem wielu opracowań (program na komputer).
Układy funkcjonalne budynków
Układy funkcjonalne budynków, skoordynowane modularnie już w początkach rozwoju metod uprzemysłowionych, dały podstawę do odejścia od rzemieślniczych metod wykonywania przewodów instalacyjnych i wprowadzenia pewnych form prefabrykacji i ujednolicenia odcinków rurowań, łączników i rozgałęzień powtarzających się wielokrotnie (program egzamin ustny). Dalszy etap rozwoju prefabrykacji robót instalacyjnych stanowią węzły instalacyjne, stosowane w konstrukcjach wielkoblokowych i wielkopłytowych.
Węzeł instalacyjny stanowi zestaw pionów (przewodów doprowadzających i odprowadzających) wodociągowych, kanalizacyjnych i gazowych wraz z odgałęzieniami (podejściami instalacyjnymi) do aparatury instalacyjnej łazienki, WC oraz kuchni, połączonych przy pomocy łączników metalowych w jeden element (opinie o programie).
Poszukiwania najwłaściwszej konstrukcji uprzemysłowionej tego zestawu były przedmiotem różnych koncepcji. Jednym z pierwszych rozwiązań była próba (budynek nr 40 osiedla Praga II) obetonowania wszystkich przewodów w jednym z bloków ściennych żużlobetonowych, wyposażonych poza tym w przewody wentylacyjne.
Mankamentem tego rozwiązania było utrudnienie wykrycia i naprawy ewentualnych nieszczelności, co wymagało rozkuwania ścian (segregator aktów prawnych).
Lepsze rozwiązania w budownictwie blokowym uzyskano stosując specjalne szyby o ściankach betonowych, zaopatrzone co kondygnacja w drzwiczki rewizyjne, w które wmontowywano prefabrykowane zestawy rurowań o wysokości jednej, a nawet paru kondygnacji jednocześnie (promocja 3 w 1).
