Montmorylonity

Montmorylonity są zdolne pochłaniać znaczne ilości substancji organicznych, np. barwników organicznych, amin alifatycznych, białek. Przy pochłanianiu kationów organicznych, np. błękitu metylenowego C₁₆ • H,„ • N₃ • S • Cl • 3H₂0, rodaminy C₂₆ • H₂₇ • 0₃ • N₂ • Cl, auraminy, a także [C,₆H₃₃HN₃]⁺ i in., adsorbowane cząsteczki rozmieszczają się zarówno między warstwami, jak i z zewnątrz cząstki (program uprawnienia budowlane na komputer).

Procesy sorpcyjne zachodzące w montmorylonicie, hydrołyszczykach, paty- gorskicio, sepialicie, minerałach o mieszanych pakietach, kaolinicie przebiegają według trzech mechanizmów:

• podstawiania organicznymi kationami -wymiennego kompleksu kationowego, rozmieszczającego się tak między warstwami elementarnymi, jak i na podstawowych powierzchniach czystek minerałów; na zasadzie mechanizmu podstawienia montmorylonity, wermikulit, hydrołyszczyki,
• za pomocą wiązań wodorowych w zewnętrznych grupach wodorotlenowych; ii zasadzie tego mechanizmu sorbują: kaolinit, nie pęczniejące hydrołyszczyki,
• za pomocą walencyjnych „przerwanych” wiązań na brzegach i narożach i na odkształconych stopniach wzrostu minerału (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zwykle działają na minerał ilasty wszystkie trzy mechanizmy z przewagą jednego i nich. Przy małych ilościach sorbowanego kationu organicznego (wg typu „a”) następuje nieznaczna asocjacja jego cząsteczek z optymalnym optimum w przypadku, gdy adsorbentem jest barwnik; przy dużych ilościach mogą r* wstawać zjawiska koagulacji cząstek (uprawnienia budowlane).

Zastosowanie barwników organicznych pozwala rozpoznawać niektóre minerały listę. W ten sposób za pomocą primuliny można odróżnić kaolinit od haloizytu (zabarwienie jaskrawożółte). Przy dodawaniu rodaminy (barwnik-luminofor) do zawiesiny kaolinitu obserwuje się jaskrawo-żółtą lumincscencję w świetle słonecznym, przy zawiesinie montmorylonitu (program egzamin ustny).

Stężenie barwnika

Przy sorpcji auraminy (barwnik-luminofor) <: ‘.serwuje się wzdłuż przerwanych wiązań zielone lub żółte świecenie i ujawnia się maksimum 540 nm; przy sorpcji za pomocą wiązań wodorowych grup wodorotlenowych) ujawnia się pomarańczowoczerwone świecenie z maksimum przy 620 nm; przy sorpcji według mechanizmu wymiany jonów (na minerałach grupy raontmorylonitowej) zachodzi koagulacja cząstek z charakterystycznym czerwonym świeceniem, ale przy małych stężeniach (rzędu 0,3 g/1) nie następuje tworzenie się skomplikowanych zespołów asocjacyjnych i obserwuje się świecenie zielone lub żółte z maksimum przy 520 i 580 nm (opinie o programie).

Przy dodawaniu błękitu metylenowego do zawiesiny montmorylonitu, niezależnie od stężenia barwnika, zachodzi sorpcja według mechanizmu, wymiany jonowej i z udziałem zewnętrznych grup wodorotlenowych, wskutek czego zawiesina przybiera kolor fioletowoniebieski z trwałym maksimum przy 580 nm. Dodanie KC1 i małe stężenia barwnika prowadzą w przypadku cząstek montmorylonitowych do zaniku maksimum przy 580 nm i pojawienia się lub wzmożenia maksimum przy 670-680 nm. W przypadku cząstek kaolinitowych wpływ KC1 nie ujawnia się (segregator aktów prawnych).

Reakcję między jonami i dipolami obserwuje się również w montmorylonicie w przypadku pochłaniania alkoholu. Jako wskaźnik efektywności procesów sorpcyjnych może według Owczarienki służyć ciepło zwilżania.

Złoża montmorylonitów. Pochodzenie większości radzieckich złóż glin montmorylonitowych nie jest dawne; utwory osadowe są przypisywane erom kenozoiku i mezozoiku, ale szereg złóż, w szczególności kamalińskie w Kazachstanie, prawdopodobnie askańskie w Gruzji, soriczuchskio w Armenii i in. ujawniono w warstwach osadowych paleozoiku (promocja 3 w 1). Wiele złóż tych glin stało się znane w wyniku przedłużających się skutecznych poszukiwań w centralnych rejonach RFSRR, w rejonie wołgowackim, na południowym Uralu, w Syberii i in.