Mufy łączące o przeciwbieżnym gwincie

Lepsze rozwiązanie stanowią mufy łączące o przeciwbieżnym gwincie, przy którym eliminuje się konieczność zakładania kształtownika oporowego. Można je stosować nie tylko do pojedynczych prętów sprężających o większej średnicy, lecz również do kabli zakończonych głowicami, w które wmontowane są nagwintowane końcówki; rozwiązanie takie zastosowano w Polsce (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wobec braku naciągarek hydraulicznych siłę naciągu można mierzyć tylko poprzez wydłużenia lub przez zastosowanie specjalnych kluczy dynamometrycznych (lepsze rozwiązanie), wyłączających się samoczynnie przy osiągnięciu przewidzianej siły. Konstrukcja takiego klucza, opartego na zasadzie złącza kłowego widocznego (stosuje się również przyrządy działające na innych zasadach). Złącze kłowe, dociskane sprężyną do regulowania, rozłącza się przy osiągnięciu określonego momentu skręcającego. Pomiar siły naciągu tą metodą nie jest jednak zbyt dokładny i to m. in. jest jedną z głównych wad tego systemu. Dla lepszej kontroli można stosować dodatkowo pomiar wydłużeń uzbrojenia za pomocą odpowiedniej aparatury tensometrycznej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Istnieje również cały szereg innych metod o charakterze specjalnym.

Jedną z nich jest zastosowanie lekko stożkowych, rozszerzających się ku dołowi ścian zbiornika i owinięcie ich nie naprężonym na początku uzbrojeniem, które po zakotwieniu końców przesuwa się ku dołowi przez pobijanie młotkiem, równocześnie w wielu miejscach; wskutek tego pręty zwiększają swój obwód i naciągają się. Sprężanie jest ukończone po przesunięciu uzbrojenia w dół o określony odcinek (uprawnienia budowlane). Dla ułatwienia poślizgu drutów zakłada się dość gęsto rozmieszczone pręty pionowe. Wieniec ścianki musi być odpowiednio wysunięty w górę o odcinek, odpowiadający późniejszemu przesunięciu drutów. Wadą tej metody jest konieczność formowania stożkowych ścianek zbiornika, jak również brak bezpośredniej kontroli napięcia drutów, toteż sposób ten nie znalazł szerszego zastosowania (program egzamin ustny).

Różnorodne metody o charakterze specjalnym

Innym sposobem sprężenia, lepszym od poprzedniego, jest zastosowanie pionowych spoin aktywnych w postaci podłużnych taśmowych pras płaskich. Stosuje się tu uzwojenie nie naprężone, przy czym druty są powleczone masą bitumiczną dla ochrony przed związaniem z betonem. Po zabetonowaniu ścianek zbiornika wraz z uzbrojeniem, dokonuje się sprężenia przez rozwarcie spoin umieszczonymi tam prasami, przy czym powstałą szczelinę wypełnia się zaprawą (opinie o programie).

Po jej stwardnieniu, prasy wyciąga się i pozostałą szczelinę również wypełnia się zaprawą. Istnieją i inne możliwości dokonania sprężenia, związane ze stosowaniem zbiorników o odpowiednich kształtach; tak np. można stosować ścianki w kształcie wielokrotnego sklepienia walcowego o krzywiźnie „odwróconej”; po wypełnieniu zbiornika powstają w nich naprężenia ściskające (zamiast rozciągających). Taki zbiornik można uzwoić od zewnątrz, a następnie zabetonować ściankę z uzbrojeniem.

W tym przypadku bez względu na ewentualne powstanie rys w ściance zewnętrznej, szczelność ścianki wewnętrznej (ściskanej) jest zapewniona. Jeszcze inną możliwość stwarza stosowanie zbiorników w kształcie powłok prostokreślnych, sprężanych kablami prostoliniowymi (a więc bez obawy mechanicznych strat od tarcia) (segregator aktów prawnych). Przykład takiego zbiornika w kształcie hiperboloidy obrotowej.
Różnorodne metody o charakterze specjalnym można stosować również do produkcji rur; do nich należą metody termo-mechaniczne.

Uzyskanie niezbędnego wydłużenia wstępnego stali wyłącznie na drodze termicznej (przez nagrzewanie) jest trudne lub wręcz niemożliwe do wykonania, ponieważ wymagałoby temperatur wywołujących już zmiany strukturalne stali (promocja 3 w 1). Natomiast stosowanie nagrzewania jako środka pomocniczego, wywołującego dodatkowe sprężenie, rokuje dobre perspektywy.