Nagromadzony grunt

Studia prowadzone nad projektem kanału doprowadziły do dwóch schematów wykonawczych: 1) kanał z szeregiem śluz, czas wykonania robót 8 lat, koszt robót 147 000 000 $ , 2) kanał na poziomie morza, czas wykonania robót12-i-15 lat, koszt robót 250 000 000$. Kongres amerykański zatwierdził wersję kanału ze śluzami, budowę rozpoczęto w 1907 r., a zakończono w 1914 (program uprawnienia budowlane na komputer). Rzeczywisty koszt budowy kanału wyniósł 380 000 000$. Długość kanału wynosi 82,4 km; ogólna ilość wydobytego gruntu 316 219 600 m³, z czego 128 581 200 m³ przypadło na przekop GaiI- lard. Najmniejszą szerokość kanału, przewidzianą początkowo na 42 km (w przekopie Gai Hard), powiększono później do ok. 152 m. Najmniejsza głębokość kanału wynosi 10,65 m (w porcie Balboa podczas odpływu) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W czasie budowy kanału powstało wiele osuwisk, szczególnie w formacji plastycznych iłołupków Cucaracha (osuwiska te wpłynęły na tak znaczny wzrost kosztów budowy) (uprawnienia budowlane). Kanał otwarto dla żeglugi w sierpniu 1914 roku, jednakże późniejsze osuwiska zmuszały do wielokrotnego zamykania kanału na czas od kilku dni do 7 miesięcy. Ostatni raz kanał zamknięto w 1931 r., chociaż od tego czasu wielokrotnie dało się zauważyć zwężanie kanału wskutek mniejszych osuwisk. Usuwanie z kanału gruntu nagromadzonego wskutek osuwisk lub erozji brzegów wymaga obecnie ciągłych prac konserwatorskich (program egzamin ustny). W jednym miejscu skarpy grunty nawet jeszcze obecnie przemieszczają się do kanału z szybkością 8,50 m na rok.

Stateczności skarp

Niezwykle trudnym zagadnieniem jest określenie wytrzymałości długotrwałej iłołupków plastycznych, które znajdują się nad Kanałem Panamskim. Ponieważ, jak się wydaje, powstawanie osuwisk kanału jest spowodowane spękaniem skał oraz specyficznymi właściwościami geologicznymi, obliczenie stateczności skarp nie może się opierać wyłącznie na rozważaniach teoretycznych i badaniach laboratoryjnych (opinie o programie). Rozwiązanie zagadnień tego typu zależy w znacznym stopniu od znajomości geologii i dlatego jest najlepszym przykładem, jak ważna dla inżyniera budowlanego jest znajomość geologii przy rozwiązywaniu skomplikowanych zagadnień praktycznych.

Na każdą konstrukcję zbudowaną pod ziemią działa parcie gruntu. Projektowanie i wykonawstwo konstrukcji podziemnych i ścian oporowych jest ważnym zagadnieniem dla projektanta (segregator aktów prawnych). Na początku tego rozdziału podano przykłady takich konstrukcji, jak np. rury stalowe do zagłębiania pali fundamentowych, ściany podpiwniczenia, ściankę szczelną wyspy wykonaną z brusów żelbetowych oraz rozparcie wykopu.

Inne przykłady konstrukcji podziemnych stanowią: tunele kolejowe i drogowe, budowle podziemne, np. siłownie, konstrukcje odwadniające, ściany oporowe i rurociągi. Wyznaczenie sił parcia gruntu na konstrukcję podziemną nie może być dokonane właściwie, jeśli rozpatruje się wyłącznie konstrukcję lub otaczającą ją masę gruntu, ponieważ zachowanie się konstrukcji wpływa na parcie gruntu i odwrotnie. Dlatego też inżynier projektując konstrukcję na parcie gruntu powinien zdać sobie sprawę z wzajemnego oddziaływania tych czynników.

Typową zakotwiczoną ściankę oporową. W przeciwieństwie do muru oporowego, którego duży ciężar i powierzchnia fundamentu przeciwdziałają znacznym przesunięciom poziomym, zakotwiczona ścianka oporowa jest utrzymywana w kierunku poprzecznym przez zakotwienia jej górnej części oraz zagłębienia w gruncie nośnym. Zakotwiona ścianka oporowa, stanowi część doku portowego (promocja 3 w 1). Zacumowane wzdłuż ścianki oporowej statki ładowane są towarem zmagazynowanym na nabrzeżu. Ładowania dokonuje się dźwigiem poruszającym się po szynach ułożonych równolegle do ścianki oporowej. W celu określenia przekroju i długości ścianki oporowej należy wyznaczyć parcie gruntu na ściankę.